CALL ME BY YOUR NAME (Luca Guadagnino)

Call-Me-By-Your-Name-Sony-1

Regisseur Luca Guadagnino toonde met zijn ‘Io Sono L’Amore’ destijds zeer grote tekenen van talent, en die belofte lost hij nu eindelijk in met wat voor velen de film van het jaar is: het wonderlijk mooie romantisch drama ‘Call Me By Your Name’.

Centraal staat de zeventienjarige Elio (Timothée Chalamet), die samen met zijn ouders de zomer van 1983 op het Italiaanse platteland doorbrengt.

Op een dag moet hij zijn slaapkamer afstaan aan Oliver (Armie Hammer), een knappe Amerikaanse onderzoeksassistent die met zijn vader (een archeologieprof, gespeeld door Michael Stuhlbarg) komt samenwerken.

Elio is geliefd door de meisjes van het dorp, maar toch is het Oliver die hem aantrekt – en afstoot – en weer aantrekt – en weer afstoot.

Het verhaal van ‘Call Me By Your Name’ (gebaseerd op de gelijknamige roman van André Aciman, die herwerkt werd door levende legende James Ivory) is van een
Continue reading “CALL ME BY YOUR NAME (Luca Guadagnino)” »

JUSQU’A LA GARDE (Xavier Legrand)

jusqualagarde

Het echtpaar Besson zit voor de rechtbank volop in een zeer pijnlijke (v)echtscheidingszaak verwikkeld.

Miriam beschuldigt haar man Antoine van geweld tegen hun elfjarige zoontje en eist het volledige hoederecht, ook al omdat de kleine Julien beweert dat hij zijn vader (die hij overigens constant ‘l’autre’ noemt) niet meer wil zien.

Maar Antoine beweert dan weer dat zijn vrouw een kille manipulatrice is die de kinderen tegen hem opzet, en dat de beweringen van hun zoontje helemaal door haar ingefluisterd zijn. En hebben de grootouders dan geen recht meer om hun kleinkind te zien?

Kortom: een quasi onmogelijke zaak van woord tegen woord, waarin de rechter een Salomonsoordeel zal moeten vellen. Dat luidt dat Miriam het hoederecht krijgt, maar dat Julien één weekend op twee bij zijn vader zal doorbrengen.

Helaas loopt die regeling al van bij het eerste weekend fout: het zoontje wordt meteen gebruikt als speelbal in wederzijdse pesterijen, chantage en manipulaties van de ouders. Al snel wordt voor iedereen – en dan zéker voor de steeds angstigere Julien – duidelijk Continue reading “JUSQU’A LA GARDE (Xavier Legrand)” »

Art & Film: HUMAN FLOW (Ai WeiWei)

HumanFlow-Ai-WeiweiMet meer dan 65 miljoen zijn ze ondertussen, de mensen die verspreid over de wereld verplicht hun thuis of land moesten ontvluchten door honger, klimaatverandering of oorlog.

Het maakt van de huidige vluchtelingencrisis meteen de grootste volksverhuizing is sinds Wereldoorlog II.

In “Human Flow” brengt de Chinese artiest en activist Ai WeiWei deze menselijke migratie op indrukwekkende wijze in beeld: met 25 camerateams trok hij door meer dan 20 landen, waardoor hij ons niet alleen de schaal van de migratie toont, maar ook de impact ervan op individuele mensen en gemeenschappen.

‘Human Flow’ geeft een panoramisch beeld van de vluchtelingencrisis, maar Weiwei blijft tegelijk benadrukken dat we elke vluchteling als een unieke mens met een persoonlijkheid moeten blijven zien: daardoor worden we getuige gemaakt van de zowel Continue reading “Art & Film: HUMAN FLOW (Ai WeiWei)” »

THE INSULT (Zouad Doueiri)

TheInsultDe Libanese regisseur Zouad Doueiri vluchtte tijdens de burgeroorlog in zijn thuisland naar Amerika, en maakte daar carrière als camera-assistent van Quentin Tarantino voor films als ‘Reservoir Dogs’ en ‘Jackie Brown’.

In 2011 keerde hij naar zijn vaderland terug om daar zelf films te maken, en met succes: zijn uitstekende ‘The Insult’ leverde hem al een selectie voor het Festival van Venetië én een nominatie voor de Oscar voor Beste Buitenlandse Film op – op het moment dat u dit leest heeft hij die Oscar misschien zelfs ook gewonnen.

‘The Insult’ combineert een stevig polittiek en persoonlijk drama met een excellente rechtbankthriller, ook al begint alles met een uiterst banale ruzie: in een apartementsgebouw in Beiroet lekt water van het balkon van Tony naar beneden, op aannemer Yasser.

Die komt bij Tony klagen dat de afvoerpijp daar niet hoort te zitten, maar die laat de opmerkingen niet over zijn kant gaan, en reageert met een paar stevige beledigingen.

De banale ruzie tussen de twee loopt algauw helemaal uit de hand, en eindigt – met een paar gebroken ribben tussendoor – voor de rechtbank.

Maar dat is nog maar het begin: nadat de pers erop springt, wordt het opeens een zaak van nationaal belang waar iedereen een mening over heeft – Tony is immers een christelijke Libanees, en Yasser een Palestijnse vluchteling die eigenlijk illegaal aan het  Continue reading “THE INSULT (Zouad Doueiri)” »

MARIA BY CALLAS (Tom Volf)

CallasVeertig jaar na de dood van Maria Callas pakt de Franse regisseur Tom Volf uit met een volstrekt uniek portret van deze nog altijd onovertroffen operadiva: een documentaire die gebaseerd is persoonlijke home movies, een aantal nooit eerder geziene live-opnames en raak gekozen archiefbeelden.

Ook de (door Fanny Ardant voorgelezen) tekst die u de hele film lang offscreen hoort is overigens honderd procent Callas, want die bestaat helemaal uit persoonlijke brieven en notities van de zangeres.

Kantelpunt in de film (en haar leven) is haar beruchte optreden op 2 januari 1958 in de Opera van Rome: Callas staat op het toppunt van haar roem, en mag het net verbouwde operahuis heropenen met een groots gala-optreden voor een publiek van wereldsterren, beau monde en machtigen der aarde, de Italiaanse president op kop.

Na de eerste akte geeft Callas er echter de brui aan: volgens haarzelf omdat ze te ziek is om verder te zingen, volgens kwatongen en de van de situatie smullende paparazzi omdat ze zich als een hautaine diva gedraagt.

mechelenconservatorium_h_srgbHaar reputatie van ‘briljant maar onhandelbaar’ is meteen gevestigd, en die krijgt ze nog meer opgekleefd nadat ze datzelfde jaar keihard botst met Rudolf Bing, de zeer machtige directeur van Continue reading “MARIA BY CALLAS (Tom Volf)” »

NI JUGE, NI SOUMISE (Jean Libon & Yves Hinant)

NiJugeNu al met vele lengtes voorsprong de grappigste én de meest onthutsende documentaire van 2018: het fantastische ‘Ni Juge, Ni Soumise’ van het duo Jean Libon & Yves Hinant.

Hoofdpersonage is de excentrieke, onconventionele Brusselse onderzoeksrechter Anne Gruwez, in wiens kantoor dag in dag uit een uiterst bonte stoet van verdachten, getuigen, advocaten en speurders ten tonele verschijnt.

Nu eens moet ze aan een inteelt-familie uitleggen dat generaties lang broers met hun zussen of nichten laten trouwen toch niet zo gezond is (‘Echt? We leren elke dag bij, mevrouw!’), dan weer vertelt ze een arrogant dreigend crimineeltje dat ze hem makkelijk

binnen de seconde kan vloeren (‘Ha ja? Welke vechtsport hebt u daarvoor dan wel
gevolgd, madame?’ ‘Yoga!’).

Alsof de nieuwe zaken die we zien passeren nog niet hallucinant genoeg zijn, mogen we er ook de hele tijd bij zijn wanneer ze tussen de bedrijven door een oude, akelige cold case probeert op te lossen: de moord op twee prostituées in de jaren ’90.

We volgen haar niet alleen wanneer ze in de archiefkelders van het Brusselse gerecht – tussen de afgehakte handen op sterk water – naar oude bewijsstukken zoekt, maar zelfs Continue reading “NI JUGE, NI SOUMISE (Jean Libon & Yves Hinant)” »

Art & Film: MAURIZIO CATTELAN: BE RIGHT BACK (Maura Axelrod)

Maurizio_Cattelan_BeRightBackAl meer dan twintig jaar vraagt de kunstwereld zich af wie en wat Maurizio Cattelan nu precies is: een flauwe grappenmaker? Een genie? Een oplichter? Een artistiek-anarchistische stuntman?

Of een slimme agent provocateur, die met zijn prikkelende, ontregelende werken alle pretentie van pompeuze kunstpausen feilloos weet te doorprikken?

Feit is dat Cattelan nooit te beroerd is zijn opdrachtgevers en de kunstwereld een bijzonder onflatteuze spiegel voor te houden.

Toen hij bijvoorbeeld een opdracht kreeg van de degoutant rijke miljardair Peter Brant, liet hij zich inspireren door de jachttrofeeën die in Brants stulpje hingen om een

gelijkaardige buste van Brants echtgenote te maken, het supermodel Stephanie Seymour. Dat werk staat nu bekend onder de weinig aan de verbeelding overlatende titel ‘Trophy Wife’.
En o ja: Cattelan maakte meteen drié exemplaren, zodat ook twee àndere miljardairs nu Continue reading “Art & Film: MAURIZIO CATTELAN: BE RIGHT BACK (Maura Axelrod)” »

A CIAMBRA (Jonas Carpignano)

603_a_ciambraIn Calabrië, in het uiterste zuiden van Italië, woont een kleine zigeunergemeenschap naast de lokale Italianen en de vele gestrande Afrikaanse vluchtelingen.

Eén van de weinigen die bij de drie gemeenschappen contacten heeft is de jonge Pio Amato, een puber die sneller volwassen wil worden dan goed voor hem is: op zijn veertiende rookt en drinkt hij er al lustig op los, en wil hij maar al te graag in de criminele voetsporen van zijn oudere broer treden.

Zijn rol beperkt zich echter voorlopig tot de kleine klusjes – illegaal elektriciteit aftappen, of de ouderen waarschuwen wanneer de politie eraan komt – maar zelf wil hij méér.

Wanneer zijn broer en vader bij een inval worden gearresteerd, ziet Pio zijn kans schoon om te tonen dat hij de man van de familie is: hij trekt zelf het dievenpad op.

‘A Ciambra’ is een fantastische kruising tussen een coming of age-film, een mafiadrama en een neorealistisch sociaal portret, met Pio als elektriserend hoofdpersonage.

Voor regisseur Jonas Carpignano is dit trouwens al zijn derde film met deze jonge niet-acteur, en wie de prent ziet begrijpt waarom: Amato geeft ‘A Ciambra’ een naturel en Continue reading “A CIAMBRA (Jonas Carpignano)” »

TODO SOBRE MI MADRE (Pedro Almodovar)

TodoSobreMiMadreDe verpleegster Manuela is een ploetermoeder die haar tienerzoon Esteban sinds zijn geboorte helemaal alleen heeft opgevoed.

Wanneer de twee samen naar een theatervoorstelling van ‘A Streetcar Named Desire’ gaan, slaat het noodlot toe: op het moment dat Esteban de straat overloopt om een handtekening van zijn favoriete actrice te vragen, wordt hij voor de ogen van zijn moeder gegrepen door een voorbijrijdende auto…

Manuela geeft toestemming het hart van haar overleden zoon voor orgaandonatie te gebruiken, en besluit hem te eren door in Barcelona nog één keer zijn (voor hem verborgen gehouden) vader te gaan opzoeken: de travestiet Lola, die ondertussen vele geslachtsoperaties heeft ondergaan.

arsenaal_lazarus‘Todo Sobre Mi Madre’ is Almodovars ultieme ode aan de vrouw, in àl haar vormen en verschijningen: de zoektocht naar de vader van Esteban leidt Manuela naar lesbische actrices, prostituees, drag queens en transseksuele ex-mannen, maar evengoed naar Continue reading “TODO SOBRE MI MADRE (Pedro Almodovar)” »

LUCKY (John Carroll Lynch)

lucky

91 was Harry Dean Stanton toen hij eind vorig jaar overleed, en tot zijn allerlaatste dag is hij blijven doen waar hij het beste in was: acteren.

Om dat te bewijzen is er ‘Lucky’, het mooiste filmische testament dat Stanton zich kon dromen.

De Lucky uit de titel is een hoogbejaarde atheïst en veteraan van WOII die in een anoniem woestijnstadje woont, en daar bij voorkeur in zijn ondergoed rondloopt.

Veel gebeurt er niet in zijn leven, en wàt er gebeurt, bestaat voornamelijk uit zijn vaste dagelijkse routines: sigaretten roken, kruiswoordraadsels invullen, naar de bar en de bodega gaan en spelshows bekijken op tv. Zijn stadsgenoten bekijken de tegendraadse ouwe man liefdevol, als een soort knorrig huisdier dat voor eeuwig bij hen hoort.

Tot hij op een dag een val maakt in zijn keuken, en iedereen begint na te denken over vergankelijkheid, eenzaamheid en de dood…

Stanton schittert van begin tot eind, al zijn de bijrollen even geweldig: David Lynch (jawel, de enige echte!) speelt Lucky’s vriend Howard, Yvonne Huff is geweldig als de
snedige dienster in de lokale diner, en een heerlijke Ron Livingston vertolkt een Continue reading “LUCKY (John Carroll Lynch)” »