CINEMA CORONA #73: WALKING STORIES (Luca Guadagnino)

Walking_StoriesQuarantainedag 73!

Er zou een vervolg op zijn hit ‘Call Me By Your Name’ in de pijplijn zitten, maar in afwachting daarvan presenteren we u graag een andere héérlijk zomerse liefdesfilm van Luca Guadagnino: ‘WALKING STORIES’.

Het verhaal begint in bella Italia, en meer bepaald in Florence, waar twee Amerikaanse upper class-vriendinnen elkaar bij toeval – en tot hun eigen stomme verbazing – tegen het lijf lopen.

Bij een drankje vertelt Sara Campbell daar aan Alicia over hoe haar leven helemaal in het honderd gelopen lijkt: de bloedmooie Sara heeft na een relatie van twee jaar eindelijk doorgekregen dat haar rijke vriend een complete hufter is, zo eentje van het type dat zelfs niet op het idee komt haar recht te helpen wanneer ze struikelt. Maar wat nu?

Het antwoord leek even te komen van Jarrod (excellente rol van Tom Ellis), bij wie ze ongevraagd in de auto gestapt was om haar (nu ex-)vriend te ontvluchten.

Jarrod is al even knap als Sara, en bovendien is hij intelligent, succesvol, stoer, beleefd en stijlvol, én blijkt hij heel wat trekjes met haar gemeen te hebben.
Laat maar aanrukken, die violen, de bloemetjes, de bijtjes en de vlinders, zou je dan zeggen…

Met de volstrekt adembenemende Kaya Scodelario in een fantastische hoofdrol, en met al even heerlijke bijrollen van Lauren HuttonNathalie Buscombe (zàlig als de subtiel afgunstige vriendin), Billy Magnussen (zàlig als de niet zo subtiele vriend van de subtiel afgunstige vriendin).

‘Walking Stories’ is een wonderlijke, warme en verrassende liefdeskomedie, bijzonder vakkundig geregisseerd door Luca Guadagnino: ideaal voor een zomerse avond, lijkt ons. Zéker kijken, dus!

Overigens geldt ook voor deze film weer onze ‘niet tevreden, geld terug!’-garantie.

SUSPIRIA (Luca Guadagnino)

Suspiria

Om maar meteen met de akelig piepende deur in het behekste huis te vallen: Luca Guadagnino‘s remake van Dario Argento‘s giallo-klassieker ‘Suspiria’ is duister, pretentieus, over the top en bloederig. Bovendien valt de plot met geen menselijke logica te begrijpen.

Het goede nieuws: ‘Supiria’ is zonder discussie de visueel knapste film van het afgelopen jaar, is voorzien van een briljante soundtrack van Thom ‘Radiohead’ Yorke, kan bogen op geweldige acteerprestaties van Tilda Swinton, Dakota Johnson en Mia Goth, bevat enkele ronduit fantastisch gechoreografeerde dansscènes en is verdomd sexy.

En van een giallo horrorfilm verwáchten wij, fans, natuurlijk gewoon dat die bloederig, over the top en duister is.
Kortom: deze nieuwe ‘Suspiria’ is wel degelijk meer dan de moeite.

Het verhaal speelt zich af in het Berlijn van 1977: de stad is in de ban van de terreur van de Rote Armee Fraktion, terwijl Duitsland nog steeds gebukt gaat onder de gevolgen van zowel het nazisme als de Koude Oorlog.

Het is in die sfeer dat de jonge Amerikaanse danseres Susie Bannion (Dakota Johnson) in de stad arriveert, vastbesloten om te gaan studeren aan de Markos-dansacademie Continue reading “SUSPIRIA (Luca Guadagnino)” »

CALL ME BY YOUR NAME (Luca Guadagnino)

Call-Me-By-Your-Name-Sony-1

Regisseur Luca Guadagnino toonde met zijn ‘Io Sono L’Amore’ destijds zeer grote tekenen van talent, en die belofte lost hij nu eindelijk in met wat voor velen de film van het jaar is: het wonderlijk mooie romantisch drama ‘Call Me By Your Name’.

Centraal staat de zeventienjarige Elio (Timothée Chalamet), die samen met zijn ouders de zomer van 1983 op het Italiaanse platteland doorbrengt.

Op een dag moet hij zijn slaapkamer afstaan aan Oliver (Armie Hammer), een knappe Amerikaanse onderzoeksassistent die met zijn vader (een archeologieprof, gespeeld door Michael Stuhlbarg) komt samenwerken.

Elio is geliefd door de meisjes van het dorp, maar toch is het Oliver die hem aantrekt – en afstoot – en weer aantrekt – en weer afstoot.

Het verhaal van ‘Call Me By Your Name’ (gebaseerd op de gelijknamige roman van André Aciman, die herwerkt werd door levende legende James Ivory) is van een
Continue reading “CALL ME BY YOUR NAME (Luca Guadagnino)” »

4/1/2011: IO SONO L’AMORE

Io Sono L'Amore_Kort samengevat: Milaan: de machtige, wat arrogante textielbaron Recchi heeft de familie uitgenodigd op zijn landhuis om samen zijn verjaardag te vieren.

Op het feest meldt hij de aanwezigen dat hij de scepter van het bedrijf wil doorgeven, en wel aan zijn zoon Tancredi en aan zijn kleinzoon Edoardo Jr. – dit tot verbijstering van de twee, want zij hebben wel wat anders aan hun hoofd.

Als Recchi even later sterft, is het hek dan ook van de dam: de nette, aristocratische maskers vallen af, en de familie verandert in geen tijd in een krabbenmand met naar geld graaiende mannen, en vrouwen die hun jarenlang onderdrukte gevoelens de vrije loop laten.

Goed om weten: ‘t Was alweer sinds ‘Gomorra’ geleden dat een Italiaanse film nog eens echt gescoord had in onze vaderlandse bioscopen, maar met ‘Io Sono L’Amore’ is

Continue reading “4/1/2011: IO SONO L’AMORE” »