BLANCANIEVES (Pablo Berger)

Een comeback van de stille film: wie had dàt ooit durven te denken?

Maar zie, na het immense succes van ‘The Artist’ (meer dan 100 miljoen dollar box-office, alstublieft) is er nu ‘Blancanieves’, een zo mogelijk nog mooiere hommage aan de tijd voor de uitvinding van het klankspoor.

De Spaanse regisseur Pablo Berger zocht zijn inspiratie bij de sprookjes van de gebroeders Grimm (Blancanieves is Spaans voor Sneeuwwitje), en situeerde het hoofdpersonage én haar zeven dwergen in het Sevilla van de jaren twintig.

Carmen is de mooie dochter van Antonio, vroeger een knappe stierenvechter, maar nu – na een ongeluk in de arena – een gehandicapte weduwnaar. Antonio wil hertrouwen met
Encarna, een duivelse verpleegster die Carmen afbeult en weghoudt bij haar in zijn rolstoel gekluisterde vader…

Maribel Verdu (‘Y Tu Mama Tambien’) zet met een bijna duivels genoegen de rol van de
Continue reading “BLANCANIEVES (Pablo Berger)” »

WADJDA (Haifaa Al-Mansour)

‘Wadjda’ is de eerste door een vrouw geregisseerde langspeelfilm uit Saoedi-Arabië, een land waar u overigens sowieso tevergeefs naar een bioscoop zal zoeken: dat op zich is al zeer in het oog springend, maar het is bovendien ook een erg stérke film.

Geen drammerig pamflet over vrouwenbevrijding, maar een subtiele, intelligente en aangrijpend geregisseerde prent over het Saoedische vrouwenleven.

De plot is simpel: Wadjda, een tienjarig meisje uit Ryad, wil net zoals haar buurjongen graag een fiets, maar krijgt die niet van haar moeder, want wat zouden de buren wel

denken over een meisje op een fiets?

Maar daar legt de rebelse Wadjda – die onder het verplichte zwarte gewaad opvallende
paarse veters in haar All Stars draagt – zich niet zomaar bij neer.

De jonge Waad Mohammed is een echte ontdekking in de hoofdrol: krachtig,
zelfverzekerd en geslepen – allemaal zeer nodig om aan de verstikkende Continue reading “WADJDA (Haifaa Al-Mansour)” »

THE PATIENCE STONE (Atiq Rahimi)

‘The Patience Stone’ is een excellente film over verborgen dromen en verlangens, gesitueerd tegen de achtergrond van een onbestemde oorlog die al tientallen jaren blijft dooretteren: gezien de Afghaanse origine van regisseur Atiq Rahimi mag u veronderstellen dat het over de Afghaanse oorlog gaat, maar het zouden helaas zovele andere landen kunnen zijn.

Een man is in die oorlog door een kogel geraakt, en ligt nu in comateuze staat thuis.

Zijn mooie vrouw verzorgt haar tot vegetatieve staat teruggebrachte man niet alleen, ze begint ook tegen hem te praten. Al gauw mondt haar monoloog uit in een lange biecht over haar meest intieme frustraties, dromen en verlangens – gesprekken waardoor ze op eigen houtje ontluikt tot een zelfbewuste en energieke vrouw in een door mannen gedomineerde maatschappij.

‘The Patience Stone’ is gebaseerd op het met de Prix Goncourt bekroonde succesboek dat regisseur Atiq Rahimi schreef, en dat tot een prachtscenario werd uitgewerkt door

meester-scenarist Jean-Claude Carrière (‘The Unbearable Lightness of Being’, ‘Die Blechtrommel’ en een lange rij films van Luis Bunuel).

De vrouw wordt sterk vertolkt door de in Frankrijk werkende Iraanse actrice Golshifteh Farahani (‘Poulet aux Prunes’).

De film is overigens de officiële Afghaanse inzending voor de oscars: sowieso bijzonder Continue reading “THE PATIENCE STONE (Atiq Rahimi)” »

LIKE SOMEONE IN LOVE (Abbas Kiarostami)

Het is écht waar – erewoord! – puur toeval, maar na ‘Jeune & Jolie’ draait ook ‘Like Someone In Love’ om een callgirl, zij het dit keer eentje uit Tokio: Akiko prostitueert zichzelf af en toe om zo haar universitaire studies te betalen.

Op een dag krijgt ze een nieuwe klant: de oude professor Takashi, een romanticus die tot haar verbazing niét meteen in bed wil duiken, maar éérst samen wil eten.

Wanneer ook Noriaki opduikt – haar zelfverklaarde vriendje, die niet van haar escortactiviteiten op de hoogte is – is het spel van leugens en verwarring compleet, en ziet de professor zich genoodzaakt zich voor te doen als de opa van Akiko.

‘Like Someone In Love’ is (na ‘Copie Conforme’) nog maar de tweede film die Abbas Kiarostami buiten Iran draaide.
En net als zijn voorganger is het visueel én inhoudelijk een heerlijk spel rond écht en vals, rond authentiek en copie, met Tokio (de stad van verwante films als ‘Lost In Translation’  Continue reading “LIKE SOMEONE IN LOVE (Abbas Kiarostami)” »

KINSHASA KIDS (Marc-Henri Wajnberg)

Ergens tussen documentaire en speelfilm in: daar situeert zich het schitterende ‘Kinshasa Kids’ van Marc-Henri Wajnberg, de regiseur van wie we lang geleden al de heerlijke jazzprent ‘Just Friends’ vertoonden.

Het verhaal van ‘Kinshasa Kids’ volgt geen traditionele plot, maar is een trip doorheen de broeierige Congolese hoofdstad, in het voetspoor van acht kleine verschoppelingen die samen een bandje willen oprichten: school is er toch niet, er moet brood op de plank komen, en bovendien moet je toch iéts met die enorme joie de vivre?

Wajnberg kijkt in zijn film niet weg van de misère en corruptie in Kinshasa – wel integendeel – maar toch raak je als kijker onherroepelijk meegezogen in de schijnbaar Continue reading “KINSHASA KIDS (Marc-Henri Wajnberg)” »

THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER (Stephen Chbosky)

Pittsburgh, begin jaren ’90: Charlie is vijftien en begint met tegenzin aan zijn eerste jaar in de Mill Grove High School.

Hij voelt zich een complete buitenstaander, en dus is het wel handig dat hij al snel een kliekje kan vormen met collega-outsiders zoals Patrick, diens stiefzusje Sam en de Boeddhistische punkette Mary-Elizabeth.

Welcome to the Island of Misfit Toys, waar eenzaamheid, frustratie en ander tienerleed welig tiert!

‘The Perks of Being a Wallflower’ is gebaseerd op de semi-autobiografische bestseller van Stephen Chbosky, die zijn eigen boek op prima wijze verfilmde. In de hoofdrollen ziet u Logan Lerman (als Charlie), de fantastische Ezra Miller (als Patrick) en een
ge-wel-di-ge Emma Watson als Sam – op wie Charlie natuurlijk meteen hopeloos Continue reading “THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER (Stephen Chbosky)” »

HANNAH ARENDT (Margarethe von Trotta)

De Duitse regisseuse Margarethe von Trotta heeft altijd al een voorkeur gehad voor films rond sterke vrouwen: eerder draaide ze al uitstekende biografische films rond Rosa Luxemburg en Hildegard von Bingen, en dit keer brengt ze het verhaal van de beroemde Duitse filosofe Hannah Arendt tot leven.

Arendt woonde in de jaren ’60 het proces van Adolf Eichmann bij – één van de breinen achter de holocaust – en schreef daar beklijvende stukken over in The New Yorker: haar stelling dat Eichmann geen monster was, maar een vervelende, saaie, banale bureaucraat die niet in staat was zélf te denken maakte haar niet bepaald populair in Joodse kringen.

Daar liet Arendt zich echter niet door afschrikken, want de rede ging bij haar altijd boven emotie, en het zoeken naar de waarheid moest compromisloos en objectief gebeuren.

Hannah Arendt wordt uitmuntend vertolkt door Barbara Sukowa, de grand dame der
Duitse actrices én al jarenlang de muze van von Trotta.
De film is bovendien slim verweven met archiefbeelden van de echte Adolf Eichmann, die Continue reading “HANNAH ARENDT (Margarethe von Trotta)” »

18/8/2013: DE BRASSERS

Eind jaren ’70: het braaf-katholieke Limburgse Hamont wordt ruw opgeschrikt door een stel punks dat zichzelf De Brassers noemt, en dat de donkerste, meest nihilistische muziek maakt die ooit in dit land op plaat is gezet.

De groep zorgt voor een ware schok in de streek, zéker wanneer de groepsnaam in grote witte letters op de plaatselijke kerkmuur gekalkt wordt (om daar vervolgens zowat 30 jaar op te blijven staan).

De plaatselijke goegemeente spreekt meteen schande van deze outcasts, en schooldirecties waarschuwen hun leerlingen streng uit de buurt van deze Gevaarlijke Elementen te blijven – wat uiteraard hun aantrekkingskracht alleen maar groter maakt…

Van de rockpers krijgt de groep wel respect –de legendarische BBC-dj John Peel draait hun muziek, de VPRO zendt een cameraploeg, en hun ‘En Toen Was Er Niets Meer’ groeit uit tot een echte cold wave-klassieker – maar trouw aan hun groepsnaam gaan De Continue reading “18/8/2013: DE BRASSERS” »

SEARCHING FOR SUGAR MAN (Malik Bendjelloul)

Begin jaren ’70 maakte de singer-songwriter Sixto Rodriguez twee platen die wel prima kritieken kregen, maar die helaas voor geen meter verkochten.

Tenzij dan – zonder dat hij het zelf wist – in Zuid-Afrika, dat toen nog gebukt ging onder de Apartheidsregime en de daaruit volgende internationale boycot.
Rodriguez’ muziek werd er razend populair, terwijl hijzelf er tot een mythe én inspiratiebron uitgroeide.

In de jaren negentig besluiten twee Zuid-Afrikaanse fans op zoek te gaan naar die mysterieuze man, van wie niemand weet of hij nog leeft, en van wie zelfs gefluisterd wordt dat hij zelfmoord gepleegd zou hebben.

Tot hun verbazing blijkt Rodriguez nog gewoon in Detroit te wonen, waar hij na het mislukken van zijn muziekcarrière de meest uiteenlopende bezigheden heeft  gehad, van
sloper tot filosofiestudent….

Regisseur Malik Bendjelloul verfilmde de bizarre Zuid-Afrikaanse successtory van Sixto Continue reading “SEARCHING FOR SUGAR MAN (Malik Bendjelloul)” »

11/6: POPULAIRE + FILMHUIS-SLOTFEEST 2012-2013!

‘Mad Men’ meets ‘Amélie Poulain’: dat is zo ongeveer de pitch van ‘Populaire’, het heerlijke regiedebuut van Régis Roinsard, en tevens de slotfilm van ons  seizoen 2012-2013.

In ‘Populaire’ draait alles rond Rose Pamphyle, een kruideniersdochter die iets anders en meer spannend wil dan het saaie huisvrouwenleventje dat haar vader voor haar uitgestippeld heeft.

Secretaresse worden: dàt lijkt haar wel wat, maar helaas blijkt ze in dat vak waardeloos. Haar baas ontdekt echter wel een ander talent in Rose: ze kan verschrikkelijk snel typen. En dus besluit hij haar te gaan trainen voor wedstrijden sneltypen.

‘Populaire’ is een kleurrijke, wonderlijk in beeld gezette fiftieskomedie, gedragen door  excellent acteerwerk van o.a. Deborah François (zie ‘L’Enfant’ en ‘La Tourneuse Des Continue reading “11/6: POPULAIRE + FILMHUIS-SLOTFEEST 2012-2013!” »