CINEMA CORONA #104: Art & Film: YVES KLEIN, LA REVOLUTION BLEUE

revolution_bleueOp maandag presenteren we in onze CINEMA CORONA altijd een documentaire in onze Art & Film-serie i.s.m. Academie Mechelen.

Vandaag is dat ‘YVES KLEIN, LA REVOLUTION BLEUE’ van François Lévy-Kuentz.

Als één van de belangrijkste naoorlogse Franse kunstenaars maakte Klein niet alleen naam met zijn blauwe monochromen, maar was hij ook een pionier van de performance art en de conceptuele kunst, én maakte hij één van de beroemdste fotomontages uit de geschiedenis: ‘Saut Dans Le Vide’.

Daarnaast was hij ook een judo-meester, kenner van het Zenboeddhisme en schreef hij de ‘Symphonie Monoton-Silence': twintig minuten één noot, gevolgd door twintig minuten stilte.

Gefascineerd? Kijk dan naar ‘La Révolution Bleue’, waarin François Lévy-Kuentz het pad van deze volstrekt unieke kunstenaar ontrafelde.

(er staat een leeftijdsbeperking op de video, u moet doorklikken naar YouTube om hem te kunnen bekijken:)

Als bonus presenteren we u fascinerend beeldmateriaal van de man zelf in volle actie: het eerste gedeelte komt uit het beruchte ‘Mondo Cane’, de eerste (maar zeker niet de laatste) ‘shockumentary’ uit de destijds schandaal verwekkende ‘Mondo…’-reeks.

Met hun (voor een groot stuk in scène gezette) documentaire wilden Paolo Cavara en Gualtiero Jacopetti een overzicht bieden van alles wat er op de planeet aan shockerend, bizar, ontregelend, sensationeel, afstotend en extreem gedrag te zien is, gaande van orgieën en zatlapperijen, tot het afslachten van dieren, bizarre religieuze rituelen en… de moderne kunst van Yves Klein!
(Klein wordt in de film overigens voorgesteld als een Tsjechische kunstenaar, terwijl hij een Fransman was)

Bizarre afloop van de zaak: Klein was aanwezig op de première van de film in Cannes in 1962, en kreeg tijdens de vertoning een hartaanval. De maand nadien zouden twee andere hartaanvallen uiteindelijk zijn dood betekenen.

BLUE (Derek Jarman)

Blue_Jarman

Met ‘Blue’ maakte Derek Jarman in 1993 misschien wel de meest radicale en tegelijk de meest intieme en meest ontroerende film aller tijden.

Als gevolg van AIDS was het zicht van Jarman in zijn laatste, terminale levensperiode afgezwakt tot een blauwe waas, en dat is precies wat de kijker te zien krijgt: een 79 minuten durend, monochroom Yves Klein-blauw beeld.

Het gevolg is dat je als toeschouwer als het ware in het hoofd van Jarman gedwongen wordt, en dat je spontaan zelf beelden gaat bedenken bij de (fantastische) soundtrack.

musicaDie soundtrack bestaat uit een collage van mijmeringen, proza en poëzie van Jarman, waarin hij zijn ervaringen met AIDS (de behandeling, het verlies van zijn vrienden, de fysieke en emotionele pijn…) verwoordt, of de betekenis van het door hem zo geliefde blauw.

De teksten worden aangevuld met geluiden uit zijn dagelijkse leven, plus uiteraard muziek van (onder andere) Erik Satie, CoilSimon 

Fisher-Turner en Brian Eno – Eno hielp de film overigens mee financieren.
Jarmans teksten worden op indrukwekkende wijze vertolkt door Tilda Swinton, Nigel Terry en John Quentin.

Vier maand na de première zou Jarman overlijden aan de gevolgen van AIDS.

Tot op de dag van vandaag blijft hij één van de meest vernieuwende en invloedrijke
Britse filmmakers, die ons niet alleen prachtfilms als ‘Sebastiane’, ‘Caravaggio’ en Continue reading “BLUE (Derek Jarman)” »