Met ‘Blue’ maakte Derek Jarman in 1993 misschien wel de meest radicale en tegelijk de meest intieme en meest ontroerende film aller tijden.
Als gevolg van AIDS was het zicht van Jarman in zijn laatste, terminale levensperiode afgezwakt tot een blauwe waas, en dat is precies wat de kijker te zien krijgt: een 79 minuten durend, monochroom Yves Klein-blauw beeld.
Het gevolg is dat je als toeschouwer als het ware in het hoofd van Jarman gedwongen wordt, en dat je spontaan zelf beelden gaat bedenken bij de (fantastische) soundtrack.
Die soundtrack bestaat uit een collage van mijmeringen, proza en poëzie van Jarman, waarin hij zijn ervaringen met AIDS (de behandeling, het verlies van zijn vrienden, de fysieke en emotionele pijn…) verwoordt, of de betekenis van het door hem zo geliefde blauw.
De teksten worden aangevuld met geluiden uit zijn dagelijkse leven, plus uiteraard muziek van (onder andere) Erik Satie, Coil, Simon
Fisher-Turner en Brian Eno – Eno hielp de film overigens mee financieren.
Jarmans teksten worden op indrukwekkende wijze vertolkt door Tilda Swinton, Nigel Terry en John Quentin.
Vier maand na de première zou Jarman overlijden aan de gevolgen van AIDS.
Tot op de dag van vandaag blijft hij één van de meest vernieuwende en invloedrijke
Britse filmmakers, die ons niet alleen prachtfilms als ‘Sebastiane’, ‘Caravaggio’ en Continue reading “BLUE (Derek Jarman)” »
