LORO (Paolo Sorrentino)

Geplaatst op 27 november 2018 door (godb)

Lang, héél lang voor er van Donald Trump sprake was, effende in Italië al een andere macho-praatjesmaker het pad voor populisten allerhande: Silvio Berlusconi.

De Milanese gladjanus, vrouwengek, mediatycoon en louche zakenman (met maffieuze connecties) won in 1994 de verkiezingen met zijn Forza Italia, en zou daarna jarenlang de Italiaanse politiek blijven beheersen, tot in 2013 een veroordeling voor massale belastingfraude hem – eindelijk – de das omdeed.

Regisseur Paolo Sorrentino (‘La Grande Bellezza’, ‘Il Divo’…) gaf jaren geleden al aan

dat hij een film over Berlusconi wou maken, en werd daarop prompt door de man zelf op een lunch uitgenodigd: of hij misschien diens echte villa als decor wou gebruiken?

Het is dat soort bijna krankzinnige bravoure en lef dat het hoofdpersonage van ‘Loro’ typeert: Paolo Sorrentino’s bloedbroeder/fetisjacteur Toni Servillo zet Berlusconi niet neer als een hufterige bully à la Trump, maar eerder als een charmante charlatan voor Continue reading “LORO (Paolo Sorrentino)” »

BLACKKKLANSMAN (Spike Lee)

Geplaatst op 19 november 2018 door (godb)

Dé comeback van het jaar is voor Spike Lee, die met het afwisselend nu eens hilarische, dan weer woedende ‘Blackkklansman’ zijn beste film in jaren maakte (die volkomen terecht bekroond werd met de Grand Prix van het Festival in Cannes).

Alles draait rond het onwaarschijnlijke maar merkwaardig genoeg waargebeurde verhaal van Ron Stallworth, een zwarte agent die er in de jaren ’70 in slaagde te infiltreren in de Ku Klux Klan, de beruchte racistische, antisemtische en homohatende pinnenmutsen uit het zuiden van de Verenigde Staten.

Stallworth – overigens de eerste zwarte politieman in Colorado – begon zijn actie door zich aan de telefoon voor te doen als een Bange Blanke Man die uitermate bezorgd is
over al die ‘zwarte verkrachters’.

Wanneer hij erin slaagt een ontmoeting vast te leggen met de plaatselijke KKK-leiders, stuurt hij zijn blanke (en Joodse!) collega Filip Zimmerman (rol van Adam Driver), die om Continue reading “BLACKKKLANSMAN (Spike Lee)” »

RAMEN SHOP (Eric Khoo)

Geplaatst op 30 oktober 2018 door (godb)

Zin in de meest smakelijke film van het jaar?

Wij serveren u graag het heerlijke ‘Ramen Shop’ van de Singaporese regisseur Eric Khoo.

Hoofdpersonage is Masato, een jonge ramen-chef in de Japanse stad Takasaki. Na de plotselinge dood van zijn vader vindt hij een koffer met oude foto’s en een dagboek van zijn Singaporese moeder, die hij verloor toen hij amper tien jaar oud was.

Masato besluit naar Singapore te reizen om meer over haar te weten te komen. Daar aangekomen ontdekt hij echter niet alleen diepgewortelde familiegeheimen, maar ook heerlijke gerechten…

Khoo vertelt in ‘Ramen Shop’ op ingenieuze wijze een familiegeschiedenis aan de hand van diverse Oosterse kookkunsten, want zowel de Japanse, de Chinese als de Continue reading “RAMEN SHOP (Eric Khoo)” »

BURNING (Lee Chang-Dong)

Geplaatst op 29 oktober 2018 door (godb)

Het werk van Haruki Murakami verfilmen: het is geen sinecure, maar de Zuid-Koreaan Lee Chang-Dong slaagt er met verve in met zijn uitmuntende, mysterieuze en poëtische ‘Burning’.

Hoofdpersonage Jong-Soo is één van die typische Murakami-antihelden: een wat apathische loner die in Seoul aan de kost komt als parttime-koerier, maar die eigenlijk droomt van een schrijverscarrière.

Wanneer hij toevallig zijn oude buurmeisje Hae-Mi tegen het lijf loopt, vraagt zij hem tijdens haar Afrikaanse vakantie op haar kat te passen.

De instant-band die er tussen Jong-Soo en Hae-Mi voor haar vertrek leek te zijn, verkruimelt meteen totaal wanneer ze hem bij haar terugkeer voorstelt aan de knappe Ben: een yup die graag met zijn Porsche en zijn rijkdom mag uitpakken, en die van

Jong-Soo dan ook meteen de bijnaam ‘Gatsby’ krijgt…

Al zijn dromen lijken Jong-Soo te ontglippen (zijn carrière, zijn meisje…), maar het leven lijkt hem ondertussen zo lethargisch gemaakt te hebben dat hij dat niet eens zo erg vindt. En bovendien lijkt de wél succesvolle Ben helemaal niet beter af: hééft die zelfs Continue reading “BURNING (Lee Chang-Dong)” »

DOGMAN (Matteo Garrone)

Geplaatst op 29 oktober 2018 door (godb)

In het afgeleefde kustplaatsje Villagio Coppola baat de kleine, scharminkelige en wat naïeve Marcello een al even afgeleefd verzorgingssalon voor honden uit.

De zacht- en goedaardige Marcello probeert uit overlevingsinstinct met iedereen in het stadje op goede voet te staan, wat hem ook zeer aardig lukt.

Tot op een dag de kolossale Simoncino voor zijn deur staat, een maffieuze geweldenaar die net uit de gevangenis is vrijgelaten en die met zijn opvliegend gedrag de

hele gemeenschap terroriseert.

Omdat Marcello na zijn uren als bijverdienste weleens coke dealt, eist de aan het witte poeder verslingerde Simoncino nu dat “zijn leverancier” hem stante pede een grote hoeveelheid van zijn favoriete drug levert – op de poef, uiteraard, want betalen heeft hij Continue reading “DOGMAN (Matteo Garrone)” »

Green Screen: ADEMLOOS (Daniel Lambo)

Geplaatst op 22 oktober 2018 door (godb)

Asbest: een product waarvan we vandaag allemaal de enorme gevaren en gruwelijke gevolgen kennen, maar dat tot niet zo héél lang geleden als een fantastisch en volkomen veilig bouwmateriaal werd gepromoot.

Het Belgisch centrum van de asbestproductie lag vlakbij Mechelen, bij Eternit in Kapelle-op-den-Bos. Het is in dat dorp dat filmmaker Daniël Lambo opgroeide: zijn vader was er (zoals zovele dorpsgenoten) arbeider en vakbondsman in de Eternitfabriek.

Wanneer in en om Kapelle de eersten van een lange rij asbestdoden beginnen te vallen,

zijn er maar weinigen die het durven op te nemen tegen de machtige multinational, die voor welvaart en werkgelegenheid in de streek zorgt. Ook Daniëls vader niet…

Het zet hem aan tot zijn eigen filmische zoektocht: een onderzoek dat hem naar India leidt, en meer bepaald naar het dorp Kymore, waar een dochterbedrijf van Eternit tot recent op massale schaal asbest Continue reading “Green Screen: ADEMLOOS (Daniel Lambo)” »

3 FACES (Jafar Panahi)

Geplaatst op 16 oktober 2018 door (godb)

De Iraanse regisseur Jafar Panahi begint steeds meer op de Roadrunner te lijken, de immer minzaam lachende cartoonfiguur die zijn snode maar domme achtervolger Wile E. Coyote elke keer opnieuw te slim af is.

Het zit zo: eigenlijk kreeg Panahi acht jaar geleden van de ayatollahs een twintigjarig reis- en filmverbod opgelegd (wegens het verspreiden van ‘anti-Iraanse propaganda’) maar toch is ‘3 Faces’ nu zijn viérde film die in die periode met veel succes tot in de buitenlandse cinema’s geraakte.

Nu eens liet hij een film in een taart (!) naar het buitenland smokkelen, dan weer nam iemand een USB-stick met zijn nieuwe werk erop mee, en vervolgens maakte hij stiekem een film met zijn dashcam (het fantastische ‘Taxi Teheran’, waar hij dan nota bene ook nog eens de Gouden Beer mee won).

In zijn nieuwe ‘3 Faces’ draait alles rond twee vrouwen: één van die vrouwen is de Iraanse steractrice Behnaz Jafari, die op een dag een verontrustend videobericht krijgt van Marziyeh, een jonge fan van haar.

Marziyeh wil naar Teheran om daar aan het Conservatorium ook actrice te worden, maar dat is een plan waar haar oerconservatieve familie en omgeving radicaal tegen zijn. Uit Continue reading “3 FACES (Jafar Panahi)” »

JE N’AIME PLUS LA MER (Idriss Gabel)

Geplaatst op 15 oktober 2018 door (godb)

Hoe zien je toekomstdromen eruit als je als piepjonge vluchteling uit een platgebombardeerde stad in Syrië op de Waalse boerenbuiten ergens in de Condroz bent beland, waar je ouders eindeloos lang op allerlei papieren zitten te wachten?

In Natoye, een onooglijk boerendorpje ergens tussen Namen en Ciney, zitten in een opvangcentrum van het Rode Kruis kinderen van over de hele wereld: de ene is uit Afghanistan gevlucht, anderen komen uit Syrie, Eritrea, Irak en tal van andere plaatsen waar oorlog, geweld of extreme armoede een normaal leven onmogelijk maakten.

Regisseur Idriss Gabel verbleef een jaar lang in het centrum, slaagde erin het vertrouwen van de kinderen te winnen en registreerde hun verhalen, hun verdriet, hun hoop en hun dromen.

Bijna allemaal zijn ze aan de ergste gruwelen ontsnapt: sommigen van hen verloren tijdens de tocht naasten in de Middellandse Zee of bij de oversteek van de bergen, anderen ontsnapten ternauwernood aan bommen of slavernijnetwerken.
Continue reading “JE N’AIME PLUS LA MER (Idriss Gabel)” »

THE GUILTY (DEN SKYLDIGE) (Gustav Möller)

Geplaatst op 15 oktober 2018 door (godb)

Eén uitmuntende acteur, één telefoonset, één kamer en één briljant scenario: méér heeft de Deense regisseur Gustav Möller niet nodig om met het föcking geweldige ‘Den Skyldige’ de kijker 90 minuten lang nagelbijtend op het puntje van zijn stoel te houden.

Jakob Cedergren speelt Asger Holm, een agent die om een wat onduidelijke reden tijdelijk uit zijn functie ontheven is, en die gedurende de tijd van zijn schorsing gedegradeerd is naar de alarmcentrale.

De procedure daar is simpel: zo snel mogelijk naam, locatie en probleem van de beller proberen uit te vlooien, alles doorgeven aan de bevoegde hulpdienst en je verder vooral nergens mee bemoeien.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: Holm is en blijft een straatflik die misdadigers wil pakken en die lak heeft aan de onnozele bureaucratische procedures van de alarmcentrale.

Wanneer hij een noodoproep krijgt van een vrouw uit een rijdende auto, merkt hij aan haar gedempte, angstig klinkende stem meteen dat er méér met haar aan de hand is.
Wàt precies is ook hem eerst niet meteen duidelijk, tot het hem begint te dagen dat ze Continue reading “THE GUILTY (DEN SKYLDIGE) (Gustav Möller)” »

In avant-première in het Filmhuis: WIJ (René Eller)

Geplaatst op 8 oktober 2018 door (godb)

Wachtebeke, vlakbij de Nederlandse grens: acht tieners – vier jongens, vier meisjes – brengen er een verzengend hete zomervakantie door in en rond hun zelfgefabriceerde clubhuis, een leegstaande caravan midden in de velden, en ver weg van alle volwassenen.

De altijd op de loer liggende verveling gaan ze te lijf door grenzen op te zoeken en die vervolgens te verleggen: wat begint met wedstrijdjes verpissen en vanop een autostradebrug al moonend automobilisten uit hun concentratie te halen, escaleert al snel.

Naar zelf pornofilmpjes maken en die online aan te bieden, bijvoorbeeld. Van waar het nog maar één extra stap is naar de prostitutie, en naar nog méér snel geld.

En als je filmpjes maakt van prostitutieklanten, kan je ook mensen chanteren – zéker als die meisjes nog tieners zijn. Handig om nóg sneller geld te verdienen, én tegelijk de hypocrisie van de volwassen wereld blootleggen.
Tot op een dag één grens te ver wordt verlegd…

De Nederlandse regisseur René Eller verfilmde met ‘WIJ’ de gelijknamige roman van Continue reading “In avant-première in het Filmhuis: WIJ (René Eller)” »

De betere film in de binnenstad

Tagarchief: 2018