Hoe zien je toekomstdromen eruit als je als piepjonge vluchteling uit een platgebombardeerde stad in Syrië op de Waalse boerenbuiten ergens in de Condroz bent beland, waar je ouders eindeloos lang op allerlei papieren zitten te wachten?

In Natoye, een onooglijk boerendorpje ergens tussen Namen en Ciney, zitten in een opvangcentrum van het Rode Kruis kinderen van over de hele wereld: de ene is uit Afghanistan gevlucht, anderen komen uit Syrie, Eritrea, Irak en tal van andere plaatsen waar oorlog, geweld of extreme armoede een normaal leven onmogelijk maakten.

Regisseur Idriss Gabel verbleef een jaar lang in het centrum, slaagde erin het vertrouwen van de kinderen te winnen en registreerde hun verhalen, hun verdriet, hun hoop en hun dromen.

Bijna allemaal zijn ze aan de ergste gruwelen ontsnapt: sommigen van hen verloren tijdens de tocht naasten in de Middellandse Zee of bij de oversteek van de bergen, anderen ontsnapten ternauwernood aan bommen of slavernijnetwerken.
Maar ondanks het feit dat deze kinderen allemaal noodgedwongen veel sneller volwassen zijn geworden dan goed voor hen is, zijn ze toch hun kinderlijk enthousiasme en hun joie de vivre niet kwijtgeraakt.
En met het Frans dat ze hier leren helpen ze al snel hun ouders de brieven van de Belgische overheid te oncijferen.

‘Je N’Aime Plus La Mer’ is een documentaire die niet alleen raakt en ontroert, maar die tegelijk veel hoop en humor biedt. En een film die ons vanuit de unieke kinderblik anders naar de dingen leert te kijken, ook de allerergste.

JE N’AIME PLUS LA MER
Regie: Idriss Gabel
B 2018, 70 min.

Deze film werd in Filmhuis Mechelen vertoond op:
MAANDAG 15 OKTOBER 2018 om 20u30

Een organisatie i.s.m. het Rode Kruis, Amnesty International Mechelen, 11.11.11-Mechelen en Mechelen Mondiaal.