CINEMA CORONA #44: MY OWN PRIVATE RIVER (James Franco / Gus Van Sant)

Quarantainedag 44!My_Own_Private_River

In 1991 maakte Gus Van Sant met ‘My Own Private Idaho’ één van de essentiële films van de nineties, enerzijds omdat hij met zijn verhaal over een homoseksuele hustler allerlei deuren opentrapte voor de queer cinema, in een Hollywood dat toen dat soort onderwerpen nog liefst helemaal meed.

En anderzijds omdat de hoofdrollen vertolkt werden door twee jonge acteurs die voorbestemd leken voor een grote carrière, en die allebei op de rand van de supersterren-status stonden: Keanu Reeves en River Phoenix.
Dat waren ze nu ongetwijfeld ook allebei geweest, ware het niet dat River Phoenix twee jaar later zou overlijden aan een overdosis.

Toen de latere acteur James Franco ‘My Own Private Idaho’ als tiener zag, raakte hij helemaal gefascineerd door de film, en dan vooral door het acteren van River Phoenix.
In die mate zelfs dat hij regisseur Gus Van Sant in 2007 vroeg de outtakes van de film te mogen zien, en – nadat hij ze te zien had gekregen – daar een nieuwe versie van de film mee te mogen maken.

Van Sant gaf zijn toestemming, R.E.M. leverde enkele songs et voilà: daar was ‘My Own Private River’, een soort remix-versie van ‘My Own Private Idaho’ waaruit het personage van Keanu Reeves grotendeels weggeknipt is, en letterlijk élke scène gefocust is op River Phoenix.
Het resultaat is te bekijken als één lange masterclass acteren van de grootste van zijn generatie, of als een bijna fetisjistische openbare fanbrief van Franco aan Phoenix, of als een alternatieve, impressionistische versie van de ninetiesklassieker die ‘My Own Private Idaho’ ondertussen geworden is.

Zo zag James Franco het zelf: “Many filmmakers would consider the discarded material worthless, but sometimes—as when they feature an actor like River Phoenix in a film like ‘My Own Private Idaho’, the best of his generation giving his best performance—every scrap is gold. It was overwhelming to be able to cut the raw material of my favorite film, a film that had moved me, that had helped shape me as a teenager.”

Enjoy!

CINEMA CORONA #43: Art & Film: ARTHUR IS FANTASTIC (Ludo Mich) + HISTORIES: ANN SALENS

Quarantainedag 43!LudoMich_TeHurr

Vandaag snuiven we in onze CINEMA CORONA de sfeer van de sixties op, ook al dateert de film die we kozen eigenlijk uit 1971.

In ‘ARTHUR IS FANTASTIC’ volgde Ludo Mich de belevenissen van Arthur Indenbaum, de zoon van een Amerikaanse diamanthandelaar die eind jaren ’60 in Antwerpen was aangespoeld.

Arthur was met zijn uitermate indrukwekkende figuur – hij woog 140 kilo, was boomlang en had een imposante haardos –  een zeer opgemerkt personage in ‘t Stàd, eind jaren ’60.
In die mate dat er een plan ontstond om in galerie Vacuum van Luc Deleu, Filip Francis en George Smits een speciale expo te organiseren.

Naam van de expo? ‘Arthur Is Fantastic’.
Onderwerp van de expo? Arthur Indenbaum, die zichzelf naakt zou tentoonstellen voor de bezoekers…

‘Arthur Is Fantastic’ toont ons – behalve een portret van Arthur – een bijzonder levendig en grappig sfeer- en tijdsbeeld van de Antwerpse avant garde-kunstwereld uit die tijd, die de goegemeente verbouwereerde met anarchistische happenings en ontregelende performance art.

Regisseur Ludo Mich was overigens de man die in de sixties zowat eigenhandig die performance art in België introduceerde (nog vóór stadsgenoot Panamarenko) en ontpopte zich in de loop der jaren tot een soort moderne renaissanceman: filmmaker, schilder, holograaf, muzikant, performance artist én eigenaar van de meest aanstekelijke bulderlach in de kunstwereld, hij is het allemaal.

Weetje: de film werd gemonteerd door de jonge Robbe De Hert.

Enjoy!

BONUS: een ‘Histories’-aflevering van de VRT over legendarische mode-ontwerpster Ann Salens, de toenmalige echtgenote van Ludo Mich, die in de reportage ruim aan bod komt.
Deze documentaire van Ria Van Alboom en Guido Martens bevat vele beelden van de Antwerpse kunstscene in die periode.

Art & Film is ook online een samenwerking tussen Academie Mechelen en het Filmhuis.

CINEMA CORONA #42: SUNRISE (F.W. Murnau)

l'auroreQuarantainedag 42!

Vanavond misschien wel één van de tien mooiste films uit de filmgeschiedenis, en een film die u in uw leven eigenlijk gezien moét hebben: het wonderlijke ‘SUNRISE: A SONG OF TWO HUMANS’ van de briljante, maar helaas jong gestorven F.W. Murnau.

Het verhaal draait rond een knappe boer die een buitenechtelijke relatie heeft met een chique dame uit de stad, en die door zijn maîtresse ertoe aangezet wordt om zijn vrouw te vermoorden.
Het moordplan bestaat erin een boottochtje te plannen, waarbij het roeibootje zogezegd kapseist en alleen de man zich ternauwernood kan redden.
Maar op de dag dat hij het plan ten uitvoer wil brengen, loopt niet alles als verwacht…

Sunrise_StillIn ‘Sunrise’ combineert Murnau op magistrale wijze een liefdesverhaal met een thriller en melodrama, en voegt er bovendien comedy en zelfs een actiefilm-sequentie aan toe, zonder dat al die elementen elkaar ook maar één seconde voor de voeten lopen.

De expressionistische beelden zijn ook 93 jaar na datum (de film dateert uit 1927) nog altijd adembenemend, en bevatten een flink aantal fantastische special effects.

Bovendien zijn ook alle acteurs hier top: Janet Gaynor als de echtgenote, Margaret Livingston als de stijlvolle femme fatale uit de grote stad en George O’Brien als de verscheurde echtgenoot.

‘Sunrise’ was Murnaus eerste film in Hollywood en betonneerde ook meteen in Amerika zijn reputatie, nadat hij als jonge regisseur in Duitsland al grote indruk gemaakt had met een aantal expressionistische films, onder andere het horror-meesterwerk ‘Nosferatu’.

Helaas zou hij enkele jaren later om het leven komen bij een auto-ongeval, en bovendien zijn er van zijn 21 films amper 12 pareltjes geheel bewaard gebleven, waarvan dit waarschijnlijk de allermooiste is:

Een inleiding door filmhistoricus Ben Mankiewicz:

CINEMA CORONA #41: comedy-kortfilms van Trey Parker & Matt Stone

Matt_Parker_Trey_Stone_Spirit_ChristmasQuarantainedag 41!

Hoog tijd voor een dosis uiterst silly weekendfun, vindt u niet?

En wie kan die beter leveren dan Trey Parker en Matt Stone, de bedenkers van het briljante ‘South Park’ en regisseurs van (o.a.) de hilarische comedy-klassieker ‘Team America: World Police’.

Voor ze bekend werden maakten Parker & Stone een reeks korte komische films, die al een flink voorsmaakje gaven van wat later zou volgen.

Zo vinden we hier o.a. een video met krankzinnige dating-tips terug, er is een sketch over De Eerste Man Op Mars (die flink gepest wordt door zijn mede-astronauten), er is een nogal, euh, expliciete pilot van hun animatieserie over het hondje Princess, én er zijn twee oer-afleveringen van ‘South Park’, waarin je de klassieke personages, de stemmetjes en de running jokes die ondertussen al meer dan twintig jaar meegaan (‘They killed Kenny!’) meteen vorm ziet krijgen.

Enjoy!

Als bonus hebben we nog een clip die de humor van Parker en Stone perfect samenvat: toen Trey Stone een Oscarnominatie kreeg voor Beste Song met ‘Blame Canada’, besloten ze naar de uitreiking te gaan in beeldige jurken, én onder invloed van een flinke dosis LSD.
Dit is was wat er toen gebeurde:

CINEMA CORONA #40: AUCH ZWERGE HABEN KLEIN ANGEFANGEN (Werner Herzog)

Auch_Zwerge_Even_DwarfsQuarantainedag 40!

Vandaag in onze CINEMA CORONA: één van de meest ontregelende, surrealistische en subversieve films uit de filmgeschiedenis.
‘Un Chien Andalou’ van Bunuel en Dali?
Had gekund, maar neen.
‘Freaks’ van Tod Browning?
Ook niet
‘A Clockwork Orange’ van Kubrick?
Evenmin.
‘Eraserhead’ van David Lynch?
Nope.
Wél ‘AUCH ZWERGE HABEN KLEIN ANGEFANGEN’ (‘Ook Dwergen Zijn Klein Begonnen’) van Werner Herzog, 50 jaar na de release nog altijd controversieel voor iedereen die ‘m ziet, en volop gevuld met beelden en scènes die voor altijd op je netvlies gebrand zullen blijven.

Herzog zei dat het idee voor de film in een nachtmerrie tot hem was gekomen, en wie de film ziet zal daar niet verbaasd over zijn.

Het verhaal speelt zich af op een eiland waar in een instelling een groep dwergen in opstand komen tegen de manier waarop ze behandeld worden. De baas van de instelling (zelf ook een dwerg) heeft zich in zijn kantoor gebarricadeerd, omgeven door de opstandelingen.

Nu ze opeens over ongelimiteerde vrijheid beschikken, beginnen de opstandelingen die totale vrijheid ook te gebruiken: eerst door de telefoonlijn te saboteren, zodat er zeker geen politie kan gewaarschuwd worden. Vervolgens hakken ze de favoriete boom van de directeur om, of bladeren ze nieuwsgierig door een stapel porno. En daarna amuseren zich door te gaan joyriden met de bestelwagen van de instelling.

Maar beetje bij beetje tonen de kleine rebellen zich minstens even erg als het systeem waartegen ze rebelleren, en misschien nog wel erger: wat begint met het vernederen van de hulpeloze blinde dwergen in de instelling, is maar een voorproefje van het dreigend geweld en de totale destructie, die alleen begeleid worden door de nooit stoppende lach van de waanzinnige…

Toen de film uitkwam, kreeg Herzog letterlijk van alle kanten bakken kritiek over zich heen: rechts vond hem ronduit ondermijnend, links vond dat hij gerechtvaardigde opstandigheid tegen onrecht belachelijk maakte en de kerk was ook niet bepaald enthousiast (misschien dat de scène waarin een gekruisigde aap in processie werd rondgedragen daar iets mee te maken had).
Zelfs de distributeur deed geen moeite om de film in de zalen te krijgen, waarna Herzog zelf cinema’s afhuurde om de film toch maar aan het publiek te kunnen tonen.

Nu hebben we gelukkig internet, waardoor we kunnen zeggen: kijkt en oordeelt u vooral zelf:

En omdat het niet surrealistisch genoeg kan zijn, geven we ook dit nog graag mee: een clipje over Werner Herzog die ontdekt dat zijn vriend John Waters homo is.

CINEMA CORONA #37: HOTEL CHEVALIER + CASTELLO CAVALCANTI (Wes Anderson)

hotel_chevalierQuarantainedag 37!

Vandaag presenteren we u twee heerlijke korte films van de wonderlijke Wes Andersonregisseur van moois als ‘Moonrise Kingdom’, ‘The Grand Budapest Hotel’ en ‘The Royal Tenenbaums’.

De eerste is ‘HOTEL CHEVALIER’ (2007), een kort liefdesverhaal met Natalie Portman en Jason Schwartzman op een Parijse hotelkamer. Jack Whitman heeft net een sandwich besteld bij de room service wanneer zijn telefoon rinkelt: zijn vriendin met de totaal onverwachte melding dat ze langskomt…

‘Hotel Chevalier’ kan gezien worden als een soort prélude op Andersons langspeler ‘The Darjeeling Limited’, maar is ook perfect op zichzelf te bekijken.

Ook ‘CASTELLO CAVALCANTI’ (2013) heeft Schwartzman in de hoofdrol, maar speelt zich af in Italië, waar er voor een autoracer na een crash en een ‘perte totale’ niks anders op zit dan de bus naar huis te nemen…

En als nagerechtje hebben we ook nog deze door Anderson geregisseerde Softbank-commercial, met Brad Pitt in de hoofdrol: een heerlijk zomers en door Jacques Tati geïnspireerd filmpje met de jonge France Gall op de soundtrack. Enjoy!

CINEMA CORONA #36: Art & Film: STYLE WARS (Tony Silver & Henry Chalfant)

Quarantainedag 36!Style_Wars

Zoals op elke online-maandag presenteren we u vandaag opnieuw een Art & Film, naar goede gewoonte in virtuele samenwerking met Academie Mechelen.

Op het programma staat ‘STYLE WARS’, een uiterst opwindende docu van Tony Silver en Henry Chalfant uit 1983, over de in die tijd zeer levendige en vibrerende graffiti- en hiphopcultuur in New York.

De makers volgden niet alleen tal van de beste graffiti-artiesten tijdens hun (vaak illegale) bezigheden in de metro, maar laten ook de wanhopige autoriteiten aan het woord: voor de toenmalige New Yorkse burgemeester Koch, agenten, ouders en vertegenwoordigers van het metrobedrijf was het – ondanks hun stoere waarschuwingen, pseudo-coole campagnes en dreigen met straf – dweilen met de kraan helemaal open.

Graffiti-pioniers als Taki 183, Seen, Iz The Wiz, Dondi, Zephyr en de éénarmige Kase2 worden ondertussen algemeen erkend als belangrijke artiesten, maar werden toen – zo blijkt uit deze docu – door de goegemeente alleen maar als vandalen gezien.

Behalve de beste graffiti-artiesten heeft ‘Style Wars’ ook een soundtrack die propvol staat met ondertussen klassiek geworden hiphoptracks van (o.a.) The Sugarhill Gang, Rammelzee, Trouble Funk en Grandmaster Flash, én wisten ze er enkele geweldige scènes te filmen met breakdancepioniers Crazy Legs en Frosty Freeze van de Rock Steady Crew.

Verplichte en fantastische entertainende kost voor iedereen die iets wil weten over de wortels van de graffiti en de street art, over rap, over breakdancing of over het New York van de vroege jaren ’80.

Enjoy!

CINEMA CORONA #35: Het online KINDERFILM-ontbijt!

Quarantainedag 35!vincent_bal

Net zoals op de echte Filmhuis-zondagen presenteren we u ook op deze online-zondag een fijne greep uit het animatie- en stop motion-aanbod voor kinderen (ook geschikt voor volwassen kinderen).

Zo hebben we enkele van die goede oude ‘LA LINEA’-afleveringen weten op te duikelen, het grappige en soms colèrige Italiaanse mannetje uit één lijn, plus enkele fijne inlandse producties: van onze Mechelse studio REKKER, van onze al even Mechelse Hans Lettany en van Vincent Bal.
En we laten u een wonderlijke stop motion uit 1906 (!!) ontdekken: ‘Le Theatre de Petit Bob’.

Wie daarna honger gekregen heeft, serveren we nog een heerlijke stop motion-spaghetti van PES.
REKKER
En voor de iets oudere kinderen die tijdens de lockdown graag zélf hun animatie- of stop motion-film willen maken, voegden we onderaan de playlist enkele fijne ‘doe het zelf’-instructiefilmpjes van Studio REKKER toe. Aan de slag!

CINEMA CORONA #33: THE MAN WITH THE GOLDEN ARM (Otto Preminger)

man_with_the_golden_arm Quarantainedag 33!

Vandaag in CINEMA CORONA‘THE MAN WITH THE GOLDEN ARM’, een excellent klassiek gangsterdrama van Otto Preminger.

In de hoofdrol Frank Sinatra, die hier bewijst dat hij behalve een topzanger ook een topacteur was. Sinatra speelt Frankie Machine, die net uit de gevangenis ontslagen is en terugkeert naar zijn vrouw Josh, die sinds een vreselijk auto-ongeluk (met een dronken Frankie aan het stuur) aan haar rolstoel gekluisterd zit.

Maar hij keert niet alleen terug naar zijn familie, want hij wordt in de North Side van Chicago ook
meteen weer in de armen gesloten door zijn oude entourage van kleine criminelen: Schwiefka (die een illegale goktent beheert), Sparrow (die een schimmig handeltje in honden runt) en Louie, zijn oude drugsdealer.

Tijdens zijn tijd binnen is Frankie erin geslaagd af te kicken van zijn heroïneverslaving, en hij wil het nu proberen als drummer. Maar aan afgekickte drummers heeft Louie uiteraard niks…

‘The Man With The Golden Arm’ is een bijzonder stevig, zelfs grimmig drama dat op een voor die tijd (zijnde 1955) erg open manier het thema van drugsverslaving aansneed – zeker omdat een toenmalig tieneridool de hoofdrol speelde.

Naast de vertolking van Sinatra en de film noir-achtige sfeer is er bovendien nog veel meer om van te genieten: de geweldige, door grootmeester Saul Bass ontworpen titelsequentie, de jazzy soundtrack van Elmer Bernstein, de excellente cast met o.a. Darren McGavin als de crapuleuze dealer en Kim Novak als de blonde femme fatale.

Eén van dé topfilms uit de fifties.

Enjoy, en blijf in uw kot!

CINEMA CORONA #32: THE CRIPPLED MASTER (Joe Law)

crippledmasters3
Quarantainedag 32!

U dacht dat het Coronavirus het meest verschrikkelijke was dat ooit uit China tot hier geraakte?

Wel: u denkt fout!

Ten bewijze hebben wij vandaag in CINEMA CORONA ‘THE CRIPPLED MASTER’ van Joe Law voor u klaarstaan, een film die van een zodanig verschrikkelijk slechte smaak getuigt dat we vinden dat elke zichzelf respecterende filmfan (maar vooral ook elke zichzelf niét respecterende filmfan) hem gezien moet hebben.
Want hey, in het Filmhuis voeren wij eclectisch programmeren hoog in het vaandel: de ene dag Chantal Akerman, de volgende Buster Keaton en vandaag dus bad taste van de onderste plank.

De plot draait rond twee  gehandicapte Kung Fu-meesters – de ene zonder armen, de andere zonder benen – die wraak willen nemen op de slechteriken. En jawel, de Kreupele Meesters zijn echt met twéé, de titel had dus eigenlijk ‘The Crippled Masters’ moeten zijn, maar het staat onmiskenbaar fout in enkelvoud op de titelrol!

En die titelblunder is maar het begin van de pret, want ‘The Crippled Master’ bevat werkelijk alles wat een foute film zo lekker fout kan maken.
Hilarisch slechte dubbing? Check!
Budget voor maar twee geluidseffecten (meer bepaald ‘yihàà!’ en ‘tsjik-tsjak!’)? Check!
Plotwendingen die een nog meer onduidelijke en verwarring zaaiende richting uitgaan zijn dan de persbriefings van Wouter Beke? Check!
Een vage, vale kopie die van een illegaal gekopieerde VHS van een andere illegaal gekopieerde VHS lijkt te komen? Check!
Totaal zieke gevechtsscènes? Check!
Een toeschouwer die na 90 minuten totaal verbluft achterblijft met de vraag ‘What the fuck did I just watch?’ ? Dubbelcheck!

Overigens geen idee wie ooit met het idee voor een film met gehandicapte Kung Fu-vechters is komen aanzetten, nog minder waarom een producer en een stel investeerders dat vervolgens een goéd idee hebben gevonden, en zo mogelijk nóg minder hoe ze uiteindelijk ooit effectief twéé gehandicapte Kung Fu-vechters hebben gevonden die dat scenario tot uitvoer konden en wilden brengen, maar: de film is gemaakt, en zorgde ervoor dat de gehandicapte vechters Jackie Conn en Frankie Shum echte sterren werden in het verre Oosten.

Probeert ú overigens maar eens in uw kot te oefenen tot u zonder armen te gebruiken nunchaku-stokjes kunt hanteren, of tot u zonder benen iemand een trap tegen zijn middenrif kunt toedienen.

Enjoy – en zoniet zijn we morgen gewoon weer terug met het iets smaakvollere gedeelte van onze programmatie!