CINEMA CORONA #58: ‘IN GOD WE TRUST’ & ‘CONSENT’ (Jason Reitman)

Geplaatst op door

consentQuarantainedag 58!

De ene dag Mark Rothko, de volgende dag twee komische films van Jason Reitman?
In het Filmhuis kan dat, folks!

Reitmans ‘CONSENT’ (2004) is een heerlijke satire op de volledig uit de hand gelopen advocaten- en rechtszakencultuur.

De plot draait rond een nieuw koppeltje dat voor het eerst samen in bed belandt. Maar hoe kunnen ze voorkomen dat de ene achteraf de ander aanklaagt voor ongewenste intimiteiten? En hoe weet de andere precies welke intimiteit gewenst is en wat ongewenst?
De oplossing ligt voor de hand…

in_god_we_trust
‘IN GOD WE TRUST’ (2000) gaat dan weer over een jongeman die na een verkeersongeluk in het hiernamaals belandt, en die daar (tot zijn stomme verbazing) door de ambtenaar van dienst naar de hel verwezen wordt.
Néén, hij heeft niets ergs gedaan, maar zijn vele kleine pekelzonden hebben er volgens zijn beoordelaar voor gezorgd dat zijn puntentotaal nét dat hele kleine ietsiepietsie te negatief is voor de hemel. Jammer, maar regels zijn regels!
Net voor hij eeuwig naar de verdoemenis moet, ziet hij echter nog één piepkleine ontsnappingskans. En die grijpt hij met beide handen…

CINEMA CORONA #57: Art & Film: THE SILENCE OF ROTHKO (Marjoleine Boonstra)

Geplaatst op door

silence_of_rothko
Quarantainedag 57!

Elke maandag presenteren we u – in virtuele samenwerking met Academie Mechelen – een nieuwe Art & Film in onze CINEMA CORONA.

Vandaag gingen we voor ‘THE SILENCE OF ROTHKO’, een heel knappe documentaire waarin Marjoleine Boonstra het oeuvre van Mark Rothko probeert te doorgronden.

De mensen die ze daarvoor bij haar documentaire betrok waren niet van de minste: Rothko-biografe Annie Cohen-Solal, zoon Christopher Rothko (die uit de geschriften van zijn vader voorleest), de in Rothko gespecialiseerde restauratrice Carol Mancusi-Ungaro en curator Franz Kaiser.

Hoewel velen Rothko als een abstract schilder zien, zag hij dat zelf compleet anders: voor Rothko draaiden zijn werken om menselijke gevoelens, en gingen ze over tragedie, extase, doem en ondergang. ‘Wie bij het zien van mijn werken huilt, voelt dezelfde emotie als wanneer ik ze maakte,’ zei hij zelf.

Uiteraard ontbreekt in de film ook het onbetwiste hoogtepunt uit zijn oeuvre niet: de Rothko Chapel in Houston, een raamloze kapel waarin veertien religieus geïnspireerde, bijna transcendente werken hangen waaraan hij de laatste zes jaar van zijn leven werkte.
Het is een indrukwekkend en tot stilte dwingend artistiek testament, precies wat Rothko wou, want: ‘Silence is so accurate.’

CINEMA CORONA #55: THE STEEL HELMET (Sam Fuller)

Geplaatst op door

Quarantainedag 55!Steel_Helmet

Reporter Arnout Hauben vroeg een kaarsje te branden om de soldaten van WOII te herdenken, maar met permissie: in plaats van een kaars te branden voor Sam Fuller, gaan wij één van zijn vele uitmuntende films spelen in onze CINEMA CORONA.

Fuller – de zoon van Joods-Russische emigranten – maakte als soldaat van de Eerste Infanteriedivisie de horror van de Tweede Wereldoorlog in de frontlinie mee: hij vocht zowel bij de landingen in Normandië als die in Sicilië en Afrika, trok met de troepen door België en filmde (met een camera die zijn moeder opgestuurd had) de bevrijding van het uitroeiingskamp Falkenau.

Het zou hem een hele rist militaire onderscheidingen opleveren, maar nog veel meer een totale en ongepolijste no bullshit-aanpak in zijn filmcarrière achteraf: bij Fuller geen gladde Hollywoodhelden met een brede tandpastasmile, zijn hoofdpersonages zijn integendeel zakkenrollers, hoertjes, psychiatrische patiënten, hondentrainers en ander weinig glamoureus volk, en zijn filmstijl is direct en – zeker voor die tijd – behoorlijk in your face.
Die unieke stijl zorgde ervoor dat Fuller door een lange rij latere regisseurs als een belangrijke invloed wordt aangeduid: van Godard tot Jim Jarmusch, en van Wim Wenders tot Tarantino, allemaal verklaarden ze zich onvoorwaardelijk fan van de films van Sam Fuller.

In Fullers ‘THE STEEL HELMET’ volgen we een stel Amerikaanse soldaten tijdens de Koreaanse oorlog: sergeant Zack is de enige overlevende van een slachtpartij en wordt gered door een Koreaanse weesjongen. Nadat ze zich aansluiten bij een aantal andere in kleine groepjes rondzwervende Amerikanen zetten ze een post op in een verlaten Boeddhistische tempel. Van daaruit moeten ze de strijd aangaan tegen een overmacht aan communistische troepen….

‘The Steel Helmet’ werd destijds langs twee kanten bekritiseerd (rechtse kranten waren ervan overtuigd dat de film stiekem gefinancierd was door ‘de Roden’, de communistische Daily Worker omschreef hem als ‘een rechtse fantasie’), maar ondertussen wordt hij gezien als één van de sterkste oorlogsfilms uit die periode.
Des te straffer aangezien de film op amper tien dagen tijd (!) en met een minimumbudget werd gedraaid.

CINEMA CORONA #54: TRIPPING WITH ZHIRINOVSKY (Pawel Pawlikowski)

Geplaatst op door

Quarantainedag 54!Tripping_With_Zhiirinovsky

Voor hij prachtfilms als ‘Cold War’ en ‘Ida’ maakte, regisseerde Pawel Pawlikowski jarenlang even schitterende documentaires voor de BBC.

Zie bijvoorbeeld zijn ‘TRIPPING WITH ZHIRINOVSKY’, een docu uit 1995 waarin hij de toen angstwekkend snel opkomende extreem-nationalistische populist-politicus Vladimir Zhirinovsky volgde tijdens een bizarre verkiezingstrip met een boot op de Volga.

De film en de trip beginnen met droogkomisch in beeld gebrachte ‘In de Gloria’-toestanden: de organisatie van Zhirinovsky’s campagne is ronduit knullig en kneuterig, het decor is dat van een extreem verpauperd land, het publiek lijkt schaars en ongeïnteresseerd, en Zhirinovsky zelf heeft de onaantrekkelijke uitstraling van een humorloze, stijlloze en hondsbrutale bully.

Bovendien doet hij ronduit krankzinnige beloftes: de werkloosheid? Zal hij meteen oplossen! De dakloosheid? Binnen de twee maand verdwenen! Verder zal hij aan iedereen leningen verschaffen, die ze op eigen tempo mogen terugbetalen.
Hoe hij dat gaat doen? Geen idee!
En wie dat allemaal gaat betalen? Duitsland!
O ja: hij belooft ook dat àls hij verkozen wordt, ze nooit meer zullen moeten gaan stemmen.
Ondertussen zit hij openlijk voor de camera te bedenken welke leugens hij kan verspreiden om zijn tegenstanders in diskrediet te brengen, en brengt hij – hoewel hij zelf geen druppel alchohol drinkt – zijn eigen wodkamerk in de handel.
Kortom: what’s not to like?

Maar zie: hoe waanzinniger zijn uitspraken en hoe krankzinniger zijn beloftes, hoe populairder hij wordt (in die mate dat hij uiteindelijk maar op een zucht van het presidentschap zal stranden).

‘Tripping with Zhirinovsky’ (het ‘tripping’ uit de titel kan op twee manieren vertaald worden, want het is inderdaad een hallucinante trip) geeft een tegelijk komisch en angstwekkend beeld van populisme in actie, en is in deze Trump-tijden bijgevolg nog altijd verrassend actueel. En nog altijd even lach- als angstwekkend.

CINEMA CORONA #53: DETOUR (Edgar G. Ulmer)

Geplaatst op door

Quarantainedag 53!detour

Zin in een lekkere film noir?

Dan hebt u geluk, want wij hebben vanavond ‘DETOUR’ van Edgar G. Ulmer voor u klaarstaan, één van de absolute klassiekers in het genre.

Antiheld van de film is Al Roberts, een pianist in een kleine nachtclub in New York: niet bepaald de job van zijn leven, maar zijn geestelijke toestand krijgt pas een échte knik wanneer zijn vriendin Sue naar Hollywood vertrekt om daar haar geluk te gaan beproeven.

Na een tijdje kan Roberts het niet meer aan, en besluit hij Sue achterna te reizen naar L.A.
Een reis die hij – vanwege zijn financiële situatie – al liftend moet doen.
Maar onderweg ben je dan aangewezen op Het Lot – en dat Lot is Roberts duidelijk niet gunstig gezind, het is er integendeel alleen maar op uit hem helemaal onderuit te halen.

Regisseur Edgar G. Ulmer leerde het vak in Duitsland bij de toenmalige topregisseur F.W. Murnau, en kwam ook in diens zog mee naar Hollywood.
Daar specialiseerde hij zich in B-films: meestal genrefilms die met een minimaal budget en op een minimum aantal draaidagen met onbekende acteurs in elkaar geflanst werden.
Door zijn talent slaagde Ulmer er echter vaak in die beperkingen te overstijgen, en er soms zelfs een troef van te maken.
‘Detour’ is hiervan het beste voorbeeld: dit is geen gladde, glamoureuze Hollywoodproductie waarin elk detail klopt, en waarin de held op het einde breed lachend de horizon tegemoet rijdt, maar wel een duistere, morsige en cynische prent met veel losse eindjes en vol gekwelde, ja zelfs ronduit onsympathieke hoofdpersonages.

Precies die donkere, zweterige en cheapo atmosfeer heeft er in combinatie met de uitstekende dialogen en quotes (‘I was tussling with the most dangerous animal in the world – a woman’) voor gezorgd dat ‘Detour’ nu zowat als de ultieme film noir bekeken wordt.
Kijken!

De Amerikaanse filmkenner en film noir-specialist Eddie Muller verzorgt vakkundig de inleiding:

CINEMA CORONA #52: THE STRANGE THING ABOUT THE JOHNSONS (Ari Aster)

Geplaatst op door

Quarantainedag 52!Strange-Thing-About-the-Johnsons

Voor hij hits als ‘Hereditary’ en ‘Midsommar’ maakte, regisseerde Ari Aster een film die beiden vér overtreft qua ‘ieeeuw!’- en ‘ààààrgh’-gehalte, en waar – als u een inktzwart gevoel voor humor heeft, tenminste – heel hard om te lachen valt: ‘THE STRANGE THING ABOUT THE JOHNSONS’.

‘The Strange Thing About The Johnsons’ gaat – zoals de titel al laat uitschijnen – over een duister geheim dat de succesvolle schrijver Sidney Johnson, zijn echtgenote Joan en hun zoon Isaiah met zich meedragen.

Voor de buitenwereld zijn de Johnsons nochtans een echt modelgezin, met een mooi huis, feestjes in een tuin waar geen grassprietje scheef staat, en etentjes waar iedereen met twee woorden spreekt en niemand boeren laat.

Maar op een – nochtans fijn begonnen – dag ontdekt moeder Joan dat er iets héél erg mis is in hun familie. En het blijkt nu niet bepaald iets te zijn waarover je raad kan vragen bij de buurvrouw, of zelfs niet bij de dokter of bij de politie: het blijkt integendeel iets te zijn waarover je liefst zo lang en zo stil mogelijk zwijgt…

‘The Strange Things About The Johnsons’ was een uitzonderlijk debuut van Ari Aster, die met deze halflange film uit 2011 meteen zijn grote talent duidelijk maakte.
En dus ideaal om te herontdekken in onze CINEMA CORONA:

CINEMA CORONA #51: UNDERWORLD (Josef von Sternberg)

Geplaatst op door

Quarantainedag 51!Underworld 9

Vandaag hebben we één van de vele meesterwerken van de uitvinder van de Amerikaanse gangsterfilm in petto: Josef Von Sternberg, de regisseur die niet zo lang nadien Marlene Dietrich tot een wereldster zou maken.

In ‘UNDERWORLD’ neemt Von Sternberg ons mee in het gangstermilieu van Chicago, waar de meedogenloze “Bull” Weed de plak zwaait.
“Bull” heeft zich verzekerd van de hulp van “Rolls Royce” Wensel, een advocaat die ten prooi was gevallen aan alcoholisme, maar er door Bull weer wat bovenop geholpen wordt.
“Rolls Royce” moet “Bull” bijstaan in zijn machtsstrijd tegen Buck Mulligan, die het territorium van “Bull” wil binnendringen.
Maar dat plan draait enigszins anders uit, zeker wanneer “Rolls Royce” een oogje laat vallen op het liefje van “Bull”…

De studio verwachtte niks van ‘Underworld”, maar dat was buiten von Sternberg gerekend, die niet alleen magistrale gansterfilm maar ook een gigantische hit afleverde.
De volkstoeloop in de cinema’s was zelfs zo groot dat Paramount besloot de film non-stop de klok rond te programmeren in New York.

En ook al zijn we nu bijna een eeuw later, de film staat nog altijd als een huis.
Ontdek hem hier:

UNDERWORLD
Regie: Josef von Sternberg
USA 1927, 81 min.

CINEMA CORONA #48: JACKY (Phil Zwijsen) + Malinas Machinas-skatefilmpjes

Geplaatst op door

Quarantainedag 48!

Iemand zou eens moeten uitzoeken wat de meest bekeken Mechelse film op het internet is, maar het zou ons niks verbazen als het een skatevideo van Jarne Verbruggen is: sommige van zijn video’s voor het wereldwijd toonaangevende skatemagazine Trasher gingen boven het miljoen views, dus vinden we het hoog tijd om eens enkele Mechelse skatefilms en filmpjes mét Mechelse skaters op u los te laten.

Jarne Verbruggen is één van de skaters in ‘JACKY’ van Phil Zwijsen (die zelf overigens ook een uitstekend skater is).
De film is een echt pareltje in het genre, maar als u zelf niet geoefend bent op een plank met vier wieltjes: DON’T try this at home.

Hetzelfde duo Verbruggen (skater)/Zwijsen (filmer) was verantwoordelijk voor één van de meest krankzinnige ritten die in België ooit op film zijn vastgelegd. Check deze video uit 2011:

Ook de skatefilmpjes van Ralf Goossens zijn zeer de moeite. Deze bijvoorbeeld:

En tot slot nog een zeer fijn compilatiefilmpje van het Malinas Machinas-feestje in het skatepark aan het Douaneplein:

Voor nog veel meer Mechelse (skate- en andere) filmpjes van 1913 tot vandaag kunt u terecht op ons ONLINE MECHELS FILMARCHIEF, waar ondertussen al bijna 300 filmpjes over elk mogelijk onderwerp verzameld zijn.

CINEMA CORONA #46: ‘HOSPITAL’ en ‘RAILWAY STATION’ (Krzysztof Kieslowski)

Geplaatst op door

SzpitalQuarantainedag 46!

Zullen we op de vooravond van 1 mei toepasselijk even de Werkende Mens in beeld halen in onze CINEMA CORONA?

Uiteraard kiezen we daarbij voor de Werkende Mensen in die sectoren die tijdens de coronacrisis cruciaal zijn: de gezondheidszorg en het openbaar vervoer, gezien door de ogen van Krzysztof Kieslowski.

Want voor Kieslowski in de jaren ’80 en ’90 een rij internationale hits scoorde met zijn ‘Dekalog’- en ‘Trois Couleurs’-films, was hij jarenlang actief als één van Polens beste documentairemakers.

In 1977 filmde hij bijvoorbeeld ‘SZPITAL’ (‘Hospital’), waarin we 24 uur lang meelopen op de spoedafdeling van een Pools ziekenhuis, en we alles zien door de ogen van de dokters, van bij de eerste briefing tot het einde van de shift.
Want vergis u niet: ook voor de coronacrisis werkten ze in de zorg dag en nacht, en Kieslowski legde die dagelijkse, nooit eindigende ziekenhuisloop vast met een kurkdroog gevoel voor inkzwarte humor.
Want als één ding hier duidelijk wordt, is het wel dat je voor subtiliteiten duidelijk niet in de Poolse operatiekwartieren van de jaren ’70 moest zijn: zo horen we één van de artsen ‘Noem jij jezelf een man?’ snauwen naar een patiënt die tijdens een behandeling van zijn sus draait. Of ramt een operateur bijzonder onzacht met hamer en beitel op een uitstekend bot in, in die mate dat de kop van de hamer eraf valt en de beitel komt vast te zitten in het bot…

Tussendoor is er tijd voor een karig middagmaal (‘Waar zijn die varkenspoten naartoe?’), de ontvangst van het loon en heel veel sigaretten: yep, toen werd er door artsen nog gewoon gerookt in klinieken, en niet zo’n klein beetje.

Een al even boeiende tranche de vie uit het grauwe Polen van einde jaren zeventig is ‘DWORZEC’ (‘Railway Station’), waarin Kieslowski via wat zogezegd een stationsportret is weinig subtiel de Poolse communistische bureaucratie te kijk zet.
De film opent met een communistisch zegebulletin uit het journaal (‘De voedselproductie wordt volgend jaar opgevoerd met 15 à 20%!’), en dat laat Kieslowski meteen vrolijk clashen met beelden van lange wachtrijen, grimmige koppen en volstrekt ongeïnteresseerde ambtenaren.
‘Waarom zijn de treinen afgeschaft?’ horen we een gestrande reiziger klagen aan het loket.
‘Officieel omdat er geen reizigers zijn’, antwoordt de beambte kurkdroog aan de reiziger (die er dus officieel niet is).
Bewakingscamera’s houden ondertussen dreigend elke verdachte beweging in de gaten…

CINEMA CORONA #45: MASKA (The Quay Brothers)

Geplaatst op door

Quarantainedag 45!Maska A5 postcards_Maska A5 postcards


The Brothers Quay: hun naam zegt u misschien niet zoveel, maar toch is de kans dat u ooit al één van hun animatiefilms gezien hebt bijna 100%.

Om hun nogal obscure eigen werk te kunnen financieren namen de identieke tweelingen Stephen en Timothy Quay in de loop der jaren immers geregeld commerciële opdrachten aan die de hele wereld zijn rondgegaan, van de ‘Sledgehammer’-video van Peter Gabriel  en één van de beroemde nineties station calls voor MTV tot commercials voor Coca Cola en Mars.

Met het geld dat ze daarmee verdienden hebben ze ondertussen een briljant eigen oeuvre bij elkaar gefilmd dat even spooky is als het meest duistere van David Lynch, even visueel uniek als de films van Tim Burton en even beklemmend als de boeken van Kafka.

Neem nu de film die we vanavond voor u uitgekozen hebben: ‘MASKA’ (‘Het Masker’), naar een kortverhaal van de Poolse auteur Stanislaw Lem, die eerder ook al het basismateriaal leverde voor ‘Solaris’, de science fiction-klassieker van Tarkovski.

Het verhaal speelt zich af in een hoogtechnologisch koninkrijk waarin techneuten Duenna gecreëerd hebben, een artificiële vrouw die een speciale opdracht moet uitvoeren.
Aan de buitenkant is Duenna een knappe, menselijke vrouw, vanbinnen een robot. Maar op een bepaald moment komen die twee kanten in botsing en wordt Duenna gedwongen een radicale keuze te maken: ofwel kiest ze voor de liefde, ofwel voor het afwerken van de opdracht waarvoor ze gecreëerd werd….

Deze uitmuntende stop motion-film speelt zich af in een beklemmende, nachtmerrie-achtige atmosfeer vol schaduwen en tegenlicht, en mengt science fiction met horrorelementen.
En de muziek van Penderecki op de soundtrack draagt nog extra bij tot de bijzonder eerie atmosfeer.

Als u wil weten waarom Terry Gilliam, Kurt Cobain en tal van andere artiesten en filmmakers grote fan zijn van de Brothers Quay: check deze ‘Maska’.