BERT DE CONINCK TV-SPECIAL

In samenwerking met de vzw Het Paradijs vertonen we exclusief een tv-special uit 1979 (dank aan het good old BRT-archief, overigens) over de Mechelse zanger en dichter Bert De Coninck, die vorig jaar overleed.

Aan het eind van de jaren zeventig sloeg De Coninck als eerste de brug tussen kleinkunst, rock en new wave, eerst met zijn Mechelse maat Jean Rousseau, dan solo en later met Crapule de Luxe.
Zijn hit ‘Evelyne’ zorgde in het nog oerkatholieke Vlaanderen van de jaren ’70 voor enig schandaal (het nummer gaat over overspel), maar is tot vandaag wél terug te vinden in allerlei Top 100-en en Eeuwige Lijstjes.

Eind 1979 nam de toenmalige BRT een special over De Coninck op, waarin live-opnames worden afgewisseld met buitenopnames, o.a. in Mechelen, Leuven en Zaventem.
De Coninck treedt in de special op met de helaas jong overleden zangeres Fran, met wie hij het reggae-achtige hitje ‘Johnny’ scoorde.

Daarna gooide De Coninck het roer helemaal om door naar Portugal te verkassen en zich daar in de Portugese taal en muziek te verdiepen – een liefde die tot zijn dood in 2024 in de Algarve zou blijven duren.

Bonus: de vzw Het Paradijs zet op zaterdag 13 december een hommage aan Bert De Coninck op poten in de Stadsschouwburg (zie poster rechts).

Die hommage wordt muzikaal ondersteund door De Laatste Showband en o.a. Chris Joris, die er bij de debuutplaat van De Coninck in 1975 al bij was.

Zowel de film als de hommage bieden een unieke kans om het werk van de man te komen (her)ontdekken.

BERT DE CONINCK TV-SPECIAL
Regie: Fred Boogaerts
B 1979, 29 min.

+

PINK FLOYD: LIVE AT POMPEII

In de periode tussen het vertrek van hun mentaal labiele bezieler Syd Barrett en de release van ‘The Dark Side of the Moon’ – de plaat die hen definitief tot de status van supergroep zou katapulteren – trok Pink Floyd eind 1971 naar Pompeii.

Daar, in het unieke decor van lava en de Romeinse ruïnes, namen ze in het oude amfitheater onder regie van Adrian Maben een fenomenale concertfilm op – zónder publiek, wat voor een lichtjes bevreemdende maar tegelijk intieme sfeer zorgt.
De afwezigheid van publiek zorgde er ook voor dat de focus helemaal op de muziek kwam te liggen, in scherp contrast met alle andere populaire rockfilms van die periode, genre ‘Woodstock’.

De ster van de film is merkwaardig genoeg niet Roger Waters of meestergitarist David Gilmour, maar wel drummer Nick Mason, die met een geweldige performance de hele film lang alle aandacht naar zich toezuigt.

‘PINK FLOYD: LIVE AT POMPEII’ is muzikaal een onbetwistbaar hoogtepunt van de progrock, en filmisch anderhalf uur genieten door de bijzonder knappe regie van Adrian Maben: die huurde voor het uitmuntende camerawerk twee doorwinterde veteranen in Gábor Pogány en onze landgenoot Willy Kurant (die nog met Orson Welles, Jean-Luc Godard en Serge Gainsbourg gewerkt had).

De film heeft overigens nog een andere stevige Belgische link, want in Engeland zag destijds niemand brood in het idee van Adrian Maben om een film over Pink Floyd te Continue reading “BERT DE CONINCK-special + PINK FLOYD: LIVE AT POMPEII” »