CINEMA CORONA #65: ‘WEATHER REPORT': het dagelijks quarantaineweerbericht van David Lynch

Weather_Report_LynchQuarantaine, dag 65!

Zit u nu ook al drie maand veilig in uw kot opgesloten?

Troost u, zelfs de groten der aarden ontsnappen niet aan de quarantaine.

Neem nu David Lynch: door corona zal het nog even wachten zijn tot er weer een nieuwe film van hem in de zalen komt, en dus heeft de regisseur van meesterwerken als ‘BLUE VELVET’, ‘LOST HIGHWAY’ en ‘ERASERHEAD’ zich nu omgeschoold tot een weirdo-versie van Frank Deboosere: elke dag post hij vanuit zijn bunker in L.A. het weerbericht, compleet met temperaturen in Fahrenheit én Celsius.

Voor de ene een leuke grap, voor de andere het relativerend Zen-momentje van de dag (David Lynch zit óók thuis vast, en komt óók niet verder dan een praatje over het weer) en voor de ware Lynch-o-logen onder ons een dagelijkse bron van discussie en wilde theorieën in de comments onder de filmpjes: de ene dag dampt zijn kop iets meer dan de andere dag (is dat koffie? Zo ja: is het dan damn good koffie?), ligt er al dan niet een bril op zijn bureau (dat zou kunnen betekenen dat hij aan het lezen is: wat leest hij dan?) of is het beeld iets blauwer, geler of grijzer dan de dag voordien (bedenk zelf uw theorie).

Het dagelijkse ‘WEATHER REPORT’ is overigens geen eenmalige bevlieging van Lynch, want jaren geleden postte hij ook al weerberichten op zijn betaalsite. Al las hij toen – niks menselijks is hem vreemd – soms ook gewoon liever een mannenblad dan u mee te delen of de zon al dan niet scheen.
Lynch-o-logen wezen ons er overigens op dat hij bij het lezen van dat blad handschoenen droeg!
Kortom: toch weer nét dat tikje anders dan de grapjes van Frank Deboosere of Armand Pien.

En nu we toch bezig zijn geven we u ook nog graag een andere Gouwe Ouwe homemovie van Lynch mee: het filmpje van die keer dat hij op geniaal-Lynchiaanse manier deelnam aan de Ice Bucket Challenge blijft ook na zes jaar en 348 keer kijken onweerstaanbaar grappig.

CINEMA CORONA #63: DEATH RACE 2000 (Paul Bartel)

death-race-2000Quarantainedag 63!

 

Tarkovski, Fassbinder en Chantal Akerman, allemaal goed en wel, maar zo af en toe eens een lekker vettige, trashy B-film, volgepakt met zwarte humor, dwaze actie en heerlijke onnozeliteiten: moet toch ook kunnen, niet?

En in dat genre van de zwarte humor, dwaze actie en heerlijke onnozeliteiten is er waarschijnlijk geen betere film te vinden dan ‘DEATH RACE 2000′ van Paul Bartel.

De film speelt zich af in het Amerika van het jaar 2000, een land dat helemaal de foute kant is uitgegaan: politieke onrust en anarchie hebben ervoor gezorgd dat een dictatoriale president de macht heeft gegrepen. En die sust de massa met brood en spelen. (Tot daar klinkt het scenario eigenlijk verrassend vertrouwd en realistisch)

Hoogtepunt (of dieptepunt, zo u wil) is de Transcontinental Road Race, een extreem brutaal race-evenement waarbij de deelnemers punten kunnen verdienen door nietsvermoedende voetgangers omver te rijden, met bonuspunten naargelang het type mens dat omver gereden wordt…
Bij de deelnemende piloten uiteraard alleen maar zéér fout volk, zoals een neo-nazi (‘Matilda the Hun‘), een soort Romeine gladiator (‘Nero the Hero‘), een killer-cowgirl (‘Calamity Jane‘) en een gangster uit de achterbuurten van Chicago, Machine Gun Joe, grappig genoeg gespeeld door de jonge Sylvester Stallone.

‘Death Race 2000′ zorgde destijds (in 1975) uiteraard voor de nodige controverse, en we vermoeden dat hij nog altijd niet zal gebruikt worden om verkeersveiligheid te promoten, maar de film heeft ondertussen wél een onverwoestbare cultstatus opgebouwd (en is een inspiratiebron voor talloze videogames).

‘Death Race 2000′ werd geproduceerd door lowbudgetkoning Roger Corman, die in zijn B-filmfabriek vele supertalenten hun eerste kans gaf: Martin Scorsese, Francis Ford Coppola, James Cameron en tal van anderen leerden allemaal bij hem het vak, en dat leverde vaak zéér amusant en zéér apart entertainment op.
Behalve Stallone doet o.a. ook David Carradine mee.

Enjoy!

Cast en crew praten over ‘the making of’ van ‘DEATH RACE 2000′:

CINEMA CORONA #62: PAULINE (Céline Sciamma)

Quarantainedag 62!Pauline

Vond u ‘Portrait de la Jeune Fille en Feu’ ook de beste film van het afgelopen jaar?

Regisseuse Céline Sciamma maakte ook voordien al erg knappe films, en daarom hebben we in onze CINEMA CORONA vandaag haar mooie en ontroerende kortfilm ‘PAULINE’ (uit 2010) voor u klaarstaan.

De jonge Pauline (gespeeld door Anaïs Demoustier) groeide op in een hecht gezin in een klein Frans dorpje waar iedereen iedereen kent.

Een op het eerste zicht bijzonder fijne, dubbele geborgenheid, die echter begon om te slaan wanneer ze ontdekte dat ze gevoelens had voor andere meisjes.
En die zich vervolgens – nadat haar geaardheid uitgelekt was – helemaal tegen haar keerde…

‘Pauline’ is bedrieglijk simpel gefilmd, maar blijft des te langer hangen: maximale impact met minimale middelen.

CINEMA CORONA #61: EL GRAN CALAVERA (Luis Bunuel)

Quarantainedag 61!El_Gran_Calavera

Vandaag misschien wel de meest klassieke maar daarom zeker niet minder grappige komedie van Luis Bunuel: ‘EL GRAN CALAVERA’ (vrij vertaald: de grote boemelaar).

Het verhaal draait rond de stinkend rijke patriarch Ramiro de la Mata, die het na de dood van zijn vrouw op een geweldig zuipen gezet heeft.

Zijn bijna constant dronken toestand wordt door zijn omgeving zorgvuldig in stand gehouden, want eens hij in de wind is, profiteren zijn personeel, zijn familie en zijn vrienden daar op alle mogelijke manieren van, en dan vooral financieel: zijn personeel paft tijdens de werkuren zijn peperdure sigaren op, zijn zoon koopt een nieuwe Cadillac en de rest verbrast zijn geld aan alles wat verder nog te koop is.

Nadat hij in de smiezen krijgt dat zijn bloedmooie dochter wil trouwen met een leegloper die alleen maar op zijn geld uit is, gaat er in zijn dronken hoofd blijkbaar toch een belletje rinkelen. En neemt hij het besluit dat soort bloedzuigers eens goed hun vet te geven…

‘El Gran Calavera’ is een heerlijke geacteerde komedie (niks zo moeilijk als geloofwaardig een dronkelap spelen, maar Fernando Soler is hier spot on) over wat geld zoal met een mens doet.

Voor Bunuel was dit overigens een cruciale film in zijn carrière: door de politieke situatie onder de Franco-dictatuur moest hij in 1936 noodgedwongen uit Spanje vertrekken, en kon hij pas na de oorlog  weer aan de slag, in Mexico. Omdat ‘El Gran Calavera’ onverwacht een grote hit werd, kreeg zijn op een dood spoor zittende filmcarrière opeens een fors nieuw elan, wat resulteerde in een lange rij naoorlogse meesterwerken.

Enjoy!

CINEMA CORONA #60: MY CORONA (Laurens Van Hove)

Quarantainedag 60!Corona

Net zoals zovele anderen uit de culturele en mediasector werd ook de Mechelse cameraman en filmmaker Laurens ‘Tumult’ Van Hove opeens technisch werkloos door de coronamaatregelen.

Maar hij bleef niet bij de pakken zitten, en begon onder de naam ‘MY CORONA’ een serie korte portretten te draaien van mede-Mechelaars tijdens de lockdown.

Hij heeft ondertussen twee afleveringen online gezet, en die zijn allebei zéér de moeite, dus vertonen we ze heel graag in onze CINEMA CORONA.

De eerste aflevering is een erg knappe mini-docu over Stan Van Craen van de Mechelse koffiebranderij De Kraanvogel, die nu opeens geen koffie meer mag gaan verkopen op zijn geliefde markten.

Aflevering 2 gaat over kunstschilder Laurenz Coninx, die het gewoon was om de hele week in zijn atelier tussen vier muren te zitten. Maar nu moet hij daar ook in het weekend blijven, en dàt verandert de zaak…

U kunt de volgende afleveringen van ‘My Corona’ volgen via
ofwel deze Facebookpagina: https://www.facebook.com/mycoronamechelen
ofwel dit Tumultimedia-Vimeokanaal: https://vimeo.com/tumultimedia

En als u zin hebt in meer oude, minder oude en nieuwe Mechelse filmpjes, reportages, vlogs en docu’s kunt u terecht op ons ONLINE MECHELS FILMARCHIEF, waar we ondertussen al zowat 300 filmpjes over Mechelen en omliggende gemeenten verzameld hebben, van 1913 tot 2020!

‘My Corona’ in de pers:
Het Laatste Nieuws:
https://www.hln.be/in-de-buurt/mechelen/cameraman-maakt-beste-van-technische-werkloosheid-my-corona-brengt-verhalen-van-mechelaars-en-hun-lockdown~aefe16a6/

CINEMA CORONA #58: ‘IN GOD WE TRUST’ & ‘CONSENT’ (Jason Reitman)

consentQuarantainedag 58!

De ene dag Mark Rothko, de volgende dag twee komische films van Jason Reitman?
In het Filmhuis kan dat, folks!

Reitmans ‘CONSENT’ (2004) is een heerlijke satire op de volledig uit de hand gelopen advocaten- en rechtszakencultuur.

De plot draait rond een nieuw koppeltje dat voor het eerst samen in bed belandt. Maar hoe kunnen ze voorkomen dat de ene achteraf de ander aanklaagt voor ongewenste intimiteiten? En hoe weet de andere precies welke intimiteit gewenst is en wat ongewenst?
De oplossing ligt voor de hand…

in_god_we_trust
‘IN GOD WE TRUST’
 (2000) gaat dan weer over een jongeman die na een verkeersongeluk in het hiernamaals belandt, en die daar (tot zijn stomme verbazing) door de ambtenaar van dienst naar de hel verwezen wordt.
Néén, hij heeft niets ergs gedaan, maar zijn vele kleine pekelzonden hebben er volgens zijn beoordelaar voor gezorgd dat zijn puntentotaal nét dat hele kleine ietsiepietsie te negatief is voor de hemel. Jammer, maar regels zijn regels!
Net voor hij eeuwig naar de verdoemenis moet, ziet hij echter nog één piepkleine ontsnappingskans. En die grijpt hij met beide handen…

CINEMA CORONA #57: Art & Film: THE SILENCE OF ROTHKO (Marjoleine Boonstra)

silence_of_rothko
Quarantainedag 57!

Elke maandag presenteren we u – in virtuele samenwerking met Academie Mechelen – een nieuwe Art & Film in onze CINEMA CORONA.

Vandaag gingen we voor ‘THE SILENCE OF ROTHKO’, een heel knappe documentaire waarin Marjoleine Boonstra het oeuvre van Mark Rothko probeert te doorgronden.

De mensen die ze daarvoor bij haar documentaire betrok waren niet van de minste: Rothko-biografe Annie Cohen-Solal, zoon Christopher Rothko (die uit de geschriften van zijn vader voorleest), de in Rothko gespecialiseerde restauratrice Carol Mancusi-Ungaro en curator Franz Kaiser.

Hoewel velen Rothko als een abstract schilder zien, zag hij dat zelf compleet anders: voor Rothko draaiden zijn werken om menselijke gevoelens, en gingen ze over tragedie, extase, doem en ondergang. ‘Wie bij het zien van mijn werken huilt, voelt dezelfde emotie als wanneer ik ze maakte,’ zei hij zelf.

Uiteraard ontbreekt in de film ook het onbetwiste hoogtepunt uit zijn oeuvre niet: de Rothko Chapel in Houston, een raamloze kapel waarin veertien religieus geïnspireerde, bijna transcendente werken hangen waaraan hij de laatste zes jaar van zijn leven werkte.
Het is een indrukwekkend en tot stilte dwingend artistiek testament, precies wat Rothko wou, want: ‘Silence is so accurate.’

CINEMA CORONA #55: THE STEEL HELMET (Sam Fuller)

Quarantainedag 55!Steel_Helmet

Reporter Arnout Hauben vroeg een kaarsje te branden om de soldaten van WOII te herdenken, maar met permissie: in plaats van een kaars te branden voor Sam Fuller, gaan wij één van zijn vele uitmuntende films spelen in onze CINEMA CORONA.

Fuller – de zoon van Joods-Russische emigranten – maakte als soldaat van de Eerste Infanteriedivisie de horror van de Tweede Wereldoorlog in de frontlinie mee: hij vocht zowel bij de landingen in Normandië als die in Sicilië en Afrika, trok met de troepen door België en filmde (met een camera die zijn moeder opgestuurd had) de bevrijding van het uitroeiingskamp Falkenau.

Het zou hem een hele rist militaire onderscheidingen opleveren, maar nog veel meer een totale en ongepolijste no bullshit-aanpak in zijn filmcarrière achteraf: bij Fuller geen gladde Hollywoodhelden met een brede tandpastasmile, zijn hoofdpersonages zijn integendeel zakkenrollers, hoertjes, psychiatrische patiënten, hondentrainers en ander weinig glamoureus volk, en zijn filmstijl is direct en – zeker voor die tijd – behoorlijk in your face.
Die unieke stijl zorgde ervoor dat Fuller door een lange rij latere regisseurs als een belangrijke invloed wordt aangeduid: van Godard tot Jim Jarmusch, en van Wim Wenders tot Tarantino, allemaal verklaarden ze zich onvoorwaardelijk fan van de films van Sam Fuller.

In Fullers ‘THE STEEL HELMET’ volgen we een stel Amerikaanse soldaten tijdens de Koreaanse oorlog: sergeant Zack is de enige overlevende van een slachtpartij en wordt gered door een Koreaanse weesjongen. Nadat ze zich aansluiten bij een aantal andere in kleine groepjes rondzwervende Amerikanen zetten ze een post op in een verlaten Boeddhistische tempel. Van daaruit moeten ze de strijd aangaan tegen een overmacht aan communistische troepen….

‘The Steel Helmet’ werd destijds langs twee kanten bekritiseerd (rechtse kranten waren ervan overtuigd dat de film stiekem gefinancierd was door ‘de Roden’, de communistische Daily Worker omschreef hem als ‘een rechtse fantasie’), maar ondertussen wordt hij gezien als één van de sterkste oorlogsfilms uit die periode.
Des te straffer aangezien de film op amper tien dagen tijd (!) en met een minimumbudget werd gedraaid.

CINEMA CORONA #54: TRIPPING WITH ZHIRINOVSKY (Pawel Pawlikowski)

Quarantainedag 54!Tripping_With_Zhiirinovsky

Voor hij prachtfilms als ‘Cold War’ en ‘Ida’ maakte, regisseerde Pawel Pawlikowski jarenlang even schitterende documentaires voor de BBC.

Zie bijvoorbeeld zijn ‘TRIPPING WITH ZHIRINOVSKY’, een docu uit 1995 waarin hij de toen angstwekkend snel opkomende extreem-nationalistische populist-politicus Vladimir Zhirinovsky volgde tijdens een bizarre verkiezingstrip met een boot op de Volga.

De film en de trip beginnen met droogkomisch in beeld gebrachte ‘In de Gloria’-toestanden: de organisatie van Zhirinovsky’s campagne is ronduit knullig en kneuterig, het decor is dat van een extreem verpauperd land, het publiek lijkt schaars en ongeïnteresseerd, en Zhirinovsky zelf heeft de onaantrekkelijke uitstraling van een humorloze, stijlloze en hondsbrutale bully.

Bovendien doet hij ronduit krankzinnige beloftes: de werkloosheid? Zal hij meteen oplossen! De dakloosheid? Binnen de twee maand verdwenen! Verder zal hij aan iedereen leningen verschaffen, die ze op eigen tempo mogen terugbetalen.
Hoe hij dat gaat doen? Geen idee!
En wie dat allemaal gaat betalen? Duitsland!
O ja: hij belooft ook dat àls hij verkozen wordt, ze nooit meer zullen moeten gaan stemmen.
Ondertussen zit hij openlijk voor de camera te bedenken welke leugens hij kan verspreiden om zijn tegenstanders in diskrediet te brengen, en brengt hij – hoewel hij zelf geen druppel alchohol drinkt – zijn eigen wodkamerk in de handel.
Kortom: what’s not to like?

Maar zie: hoe waanzinniger zijn uitspraken en hoe krankzinniger zijn beloftes, hoe populairder hij wordt (in die mate dat hij uiteindelijk maar op een zucht van het presidentschap zal stranden).

‘Tripping with Zhirinovsky’ (het ‘tripping’ uit de titel kan op twee manieren vertaald worden, want het is inderdaad een hallucinante trip) geeft een tegelijk komisch en angstwekkend beeld van populisme in actie, en is in deze Trump-tijden bijgevolg nog altijd verrassend actueel. En nog altijd even lach- als angstwekkend.

CINEMA CORONA #53: DETOUR (Edgar G. Ulmer)

Quarantainedag 53!detour

Zin in een lekkere film noir?

Dan hebt u geluk, want wij hebben vanavond ‘DETOUR’ van Edgar G. Ulmer voor u klaarstaan, één van de absolute klassiekers in het genre.

Antiheld van de film is Al Roberts, een pianist in een kleine nachtclub in New York: niet bepaald de job van zijn leven, maar zijn geestelijke toestand krijgt pas een échte knik wanneer zijn vriendin Sue naar Hollywood vertrekt om daar haar geluk te gaan beproeven.

Na een tijdje kan Roberts het niet meer aan, en besluit hij Sue achterna te reizen naar L.A.
Een reis die hij – vanwege zijn financiële situatie – al liftend moet doen.
Maar onderweg ben je dan aangewezen op Het Lot – en dat Lot is Roberts duidelijk niet gunstig gezind, het is er integendeel alleen maar op uit hem helemaal onderuit te halen.

Regisseur Edgar G. Ulmer leerde het vak in Duitsland bij de toenmalige topregisseur F.W. Murnau, en kwam ook in diens zog mee naar Hollywood.
Daar specialiseerde hij zich in B-films: meestal genrefilms die met een minimaal budget en op een minimum aantal draaidagen met onbekende acteurs in elkaar geflanst werden.
Door zijn talent slaagde Ulmer er echter vaak in die beperkingen te overstijgen, en er soms zelfs een troef van te maken.
‘Detour’ is hiervan het beste voorbeeld: dit is geen gladde, glamoureuze Hollywoodproductie waarin elk detail klopt, en waarin de held op het einde breed lachend de horizon tegemoet rijdt, maar wel een duistere, morsige en cynische prent met veel losse eindjes en vol gekwelde, ja zelfs ronduit onsympathieke hoofdpersonages.

Precies die donkere, zweterige en cheapo atmosfeer heeft er in combinatie met de uitstekende dialogen en quotes (‘I was tussling with the most dangerous animal in the world – a woman’) voor gezorgd dat ‘Detour’ nu zowat als de ultieme film noir bekeken wordt.
Kijken!

De Amerikaanse filmkenner en film noir-specialist Eddie Muller verzorgt vakkundig de inleiding: