Paterson is een buschauffeur in een stadje dat vreemd genoeg dezelfde naam draagt als hemzelf: Paterson.
Zijn leven bestaat uit één lange herhaling van identieke dagen: elke dag staat hij op om half zeven, elke dag rijdt hij met zijn bus door New Jersey (en luistert hij de gesprekken van zijn passagiers af), elke dag moet hij het gezeur van zijn baas doorstaan, elke dag gaat hij zijn hond uitlaten en elke dag gaat hij een biertje drinken.
En o ja: na zijn uren schrijft hij ook nog poëzie.
Het leven van zijn mooie vrouw Laura daarentegen is compleet tegenovergesteld: op maandag wil ze een cupcakewinkel openen, op dinsdag gaat ze helemaal voor haar droom een countryster te worden en de dag nadien blijkt ze ook een getalenteerde artieste.
En elke dag richt ze het huis anders in, als een volleerde binnenhuisarchitecte.
Tussendoor zet ze Paterson aan om méér te doen met zijn poëzie, maar die is dan weer veel te bescheiden om een uitgever te zoeken – het idéé alleen al dat iemand anders dan
zijn vrouw zijn geschriften zou lezen, of dat hij promotie voor zichzelf zou moeten maken Continue reading “PATERSON (Jim Jarmusch)” »
Kille en verkillende cijfers: op het kleine Italiaanse eilandje Lampedusa spoelden de afgelopen jaren zo ongeveer 415.000 vluchtelingen aan – 400.000 levend, en 15.000 als lijk.
vissersbestaan wordt afgewisseld met alwéér een nieuwe noodoproep van op zee.
‘Is het verhaal dat in deze film verteld wordt nu echt wààr?,’ zo vroeg een journalist onlangs na een screening van ‘Snowden’ aan regisseur Oliver Stone.
Daniel Blake is een weduwnaar van 59: 40 van die 59 jaar heeft hij als timmerman gewerkt, maar na een hartaanval is hij door zijn arts arbeidsongeschikt verklaard.
Precies 30 jaar geleden richtte danser, performer, choreograaf en regisseur Wim Vandekeybus zijn compagnie Ultima Vez op: naar aanleiding van die verjaardag komt in december ‘The Rage of Staging’ uit, een boek waarin het indrukwekkende oeuvre van Vandekeybus in woord en beeld gebundeld werd.