Tagarchief: 2016

Openluchtvertoning: IGGY & THE STOOGES: GIMME DANGER (Jim Jarmusch)

Geplaatst op door

gimme_danger_stooges

Eind jaren ’60 legden The Stooges – aangevoerd door Iggy Pop – met drie rauwe, compromisloze, minimalistische maar vooral extreem opwindende rockplaten de muzikale basis voor de punkrevolutie van tien jaar later.

Explosieve muzikale raw power, maar zoals dat gaat met artiesten die vóór zijn op hun tijd: hun muziek verkocht destijds voor geen meter, in die mate zelfs dat de complete vergetelheid dreigde.

Bewegend beeld van The Stooges in hun originele periode is er dan ook amper, maar daar liet Jim Jarmusch zich niet door afschrikken: hij zocht élke millimeter bestaande Stooges-pellicule bij elkaar, sleurde alle betrokkenen voor zijn camera en slaagde erin

daarmee een fantastische docu te maken waarmee hij ijzersterk bewijsmateriaal levert voor zijn zeer gewaagde stelling: dat The Stooges de grootste groep uit de geschiedenis van de rock’n’roll waren.
Fuck yeah!

GIMME DANGER
Regie: Jim Jarmusch
USA 2016, 108 min.

Door Filmhuis Mechelen vertoond op:
WOENSDAG 24 AUGUSTUS

Openluchtvertoning op het binnenplein van Het Predikheren (Goswin de Stassartstraat 88 in Mechelen)

De vertoning start na zonsondergang (+/- 21u30)

Bekijk de recensie van Mark Kermode (BBC / British Film Institute) :

Alan Arkush bespreekt ‘GIMME DANGER':

Een organisatie i.h.k.v. de Predikheerlijke Zomer

CINEMA CORONA #185: THUNDER ROAD (Jim Cummings)

Geplaatst op door

Thunder_Road
Ergens in 2015 zat de Amerikaan Jim Cummings op de trein naar zijn werk, en omdat hij niks beters te doen had, schreef hij daar een scenario voor een kortfilm, genoemd naar een song van Bruce Springsteen.

Om te weten wat Bruce Springsteen hier precies mee te maken heeft, zal u zelf naar de film moeten kijken, maar we kunnen u wél vertellen dat ‘THUNDER ROAD’ een werkelijk briljante kortfilm is geworden, gemaakt én vertolkt door Cummings zelf, enkel met de hulp van een paar vrienden.
Cummings speelt zelf Arnaud, een agent die net zijn geliefde moeder verloren heeft.

Arnaud heeft voor haar begrafenis dan ook een bijzonder emotionele speech voorbereid waarmee hij haar hulde wil betuigen.

Maar zoals dat met emotionele speeches op emotionele momenten gaat, loopt de speech ietwat uit de hand…

‘THUNDER ROAD’ is het wonderbaarlijk soort film waarbij je als kijker niet weet of je nu moet huilen of màg lachen (of huilen van het lachen): dit is een hilarische komedie van de meest tragische soort, en een tragedie van de meest hilarische soort.

Indiewire noemde deze (in één shot!) opgenomen film één van de beste kortfilms ever, en ook op de festivals rolden de prijzen één na één binnen.

Cummings zelf gebruikte de kortfilm dan weer als de opstap naar een langspeelfilm met dezelfde titel, helemaal gefinancierd met geld dat hij bij de fans ophaalde via een Kickstarter-campagne.

Laten we de moeder van Arnaud eren op de wijze waarop ze dat zelf gewild zou hebben: door naar Bruce Springsteen te luisteren, en naar deze film te kijken:

CINEMA CORONA #168: HOPPTORNET (TEN METER TOWER) (Axel Danielson & Maximilien Van Aertryck)

Geplaatst op door

hopptornet_ten_meter_tower_De spannendste psychologische thriller, de grappigste stuntelkomedie, het beste relatiedrama én de beste documentaire over menselijke angst in één: het geweldige en zéér fascinerende ‘HOPPTORNET’ (of in het Engels: ‘TEN METER TOWER’) biedt het allemaal.

Het concept is – zoals zo vaak met goede ideeën – uitermate simpel: regisseurs Axel Danielson & Maximilien Van Aertryck vroegen enkele tientallen badgasten van zéér diverse pluimage voor het eerst in hun leven een tien meter hoge springtoren op te klimmen.

Uiteraard hadden ze eens boven allemaal de vrije keuze tussen het zwembad inspringen of (iets minder stoer, uiteraard) weer naar beneden gaan…

Het resultaat is ronduit fantastisch: we zien wat er gebeurt wanneer élke vezel van het lichaam ‘FUCKING HELL, NO, NIÉT DOEN!’ schreeuwt, ook al zei het brein vooraf ‘Dit gaan we snel even doen’.
We zien pure biologische oerangsten het winnen van geestelijke wil, en vice versa.
We zien mensen létterlijk tijdens hun aanloop door hun eigen benen tegengehouden worden.
We zien waar de uitdrukking ‘met knikkende knieën’ vandaan komt.
We zien dat oma’s van zeventig soms meer mentale kracht blijken te hebben dan getatoeëerde macho-kerels die met veel aplomb de springplank op komen lopen.
We zien tienerkoppeltjes elkaar over de angst-grens heen praten.
We zien mensen de meest idiote excuses verzinnen.
Anderen zeggen dan weer gewoon zonder omwegen ‘fuck this!’, en wandelen weer weg.

Om u maar duidelijk te maken: ‘HOPPTORNET’ is een absolute must see.

Meer fijne gratis topfilms en documentaires zien om de lockdown door te komen?
Check onze almaar groeiende CINEMA CORONA-catalogus!

CINEMA CORONA #164: Art & Film: WHO’S AFRAID OF CONCEPTUAL ART?

Geplaatst op door

Whos_Afraid_Of_Conceptual_Art
Hebt u ook weleens in een museum voor een hoop karton, drie vodden en vuilbak gestaan, niet wetende of dat nu één van de kunstwerken was, of gewoon een hoop karton, drie vodden en een vuilbak die daar toevallig lagen?

En àls het een kunstwerk bleek te zijn, was het dan ook écht kunst, of gewoon een flauwe en ondertussen al flink belegen grap van een ‘kunstenaar’ die het ‘kunst’ heeft genoemd.

De oorzaak (of de schuld) van die verwarring ligt bij Marcel Duchamp: sinds hij meer dan een eeuw geleden een fietswiel en een urinoir tot kunst bombardeerde, staan veel mensen argwanend of zelfs afwijzend tegenover hedendaagse kunst.

Ook kunsthistoricus dr. James Fox is een scepticus over conceptuele kunst, maar wil de kunstenaars in deze documentaire met open vizier en dito geest tegemoet treden, om te ontdekken of er misschien toch iets inzit.

Fox begint zijn zoektocht met de aankoop van een kunstwerk van Martin Creed, winnaar van de gerenommeerde Turner Prize en één van Engeland bekendste hedendaagse kunstenaars: het kunstwerk blijkt een door Creed gevouwen papieren prop te zijn, die (in beperkte oplage, uiteraard, en voorzien van een echtheidscertificaat) voor 180 pond verkocht wordt…

Creeds idee lijkt niet meer dan een flauwe doordruk van wat de Italiaanse conceptuele kunstenaar Piero Manzoni in 1961 al deed: zijn kaka in een 90 doosjes doen, die presenteren als ‘Artist’s Shit’, en de doosjes vervolgens verkopen tegen dezelfde prijs per kilo als goud.

Wie die ‘Artist’s Shit’ toen kocht, deed overigens een uitzonderlijk goede zaak, want de laatste keer dat een doosje van Manzoni’s shit bij veilinghuis Christie’s onder de hamer ging (in 2015) werd er door een koper maar liefst 182.000 pond voor neergeteld.

De Amerikaanse performance artist Chris Burden ging nog verder: die liet zichzelf tijdens zijn performances Jezus-gewijs nagels door de handen slaan, kroop in bloot bovenlijf door glas en liet zichzelf beschieten met een geweer.

Anderen – zoals Christian Jankowski – lijken op het eerste zicht dan weer meer practical jokers, met een arsenaal aan ontregelende, anarchistische en mediagenieke grappen.

Het is in die wondere wereld van conceptuele en performance artists dat James Fox zich laat onderdompelen, om bij de artiesten zelf te ontdekken of de keizer al dan niet kleren aanheeft.
Volg deze boeiende ontdekkingstocht hier:

Art & Film loopt zoals altijd in samenwerking met Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #95: 13th (Ava DuVernay)

Geplaatst op door

13th_Ava_DuVerayQuarantainedag 95!

Een cijfer: de bevolking van de Verenigde Staten is goed voor ongeveer 5 procent van de wereldbevolking, maar toch telt het land op zijn eentje maar liefst een kwart van alle gevangenen op aarde.

Een getal dat niet echt in overeenstemming te brengen is met het ‘Land of the Free’-imago dat het zo graag wil uitdragen.

Nog een cijfer: in 1970 waren er 200.000 gevangenen in de VS, nu zijn dat er twee miljoén.
Maar één zaak is dan weer al meer dan honderd jaar hetzelfde gebleven: de zwarte gevangen zijn een ruim oververtegenwoordigde groep in de gevangenisbevolking.

In ’13th’ zoekt regisseuse Ava DuVernay uit hoe al die puntjes en cijfers met elkaar verbonden kunnen worden tot één logische lijn, en komt uit bij het dertiende amendement van de Amerikaans grondwet: dat schafte officieel de slavernij af in de Verenigde Staten, maar liet wel de deur op een kier voor één bevolkingsgroep: veroordeelde misdadigers.

Dat kleine achterpoortje in de grondwet werd meteen na de afschaffing van de slavernij massaal misbruikt: zwarten werden in het zuiden met duizenden tegelijk de gevangenis ingegooid voor de meest onnozele ‘vergrijpen’ (zoals ‘loitering’ of ‘vagrancy’, – letterlijk vertaald ‘rondhangen’ en ‘landloperij’), waarna men hen wettelijk als gratis werkkrachten in  chain gangs kon inzetten om het zuiden na de Burgeroorlog weer op te bouwen.
Het enige verschil: ze heetten ze nu niet langer ‘slaven’, maar ‘criminelen’.

De presidenten Nixon, Reagan en Bush lieten met hun ‘law & order’- en ‘war on drugs’-campagnes de gevangenisbevolking massaal stijgen, zonder dat de misdaad daalde, laat staan dat het drugsprobleem ermee opgelost werd – wel integendeel!
En de Democraten zetten die politiek alleen maar verder: zo was er bijvoorbeeld Bill Clinton, die met zijn ‘3 Strikes And You’re Out’-wet wou bewijzen dat hij even hard kon zijn als de Republikeinen.

Tegenwoordig is daar nog bijgekomen dat veel gevangenissen in de VS geprivatiseerd zijn: yep, mensen opsluiten is nu opeens big business, met alle perfide gevolgen vandien.

’13th’ dateert uit 2016, maar is in het licht van de recente protestgolf na de dood van George Floyd zéér actueel, en een ware eye opener voor wie zich nog altijd zou afvragen waar al dat Black Lives Matters-protest in de VS zo opeens vandaan komt…

Bekroond met drie Emmy Awards en een Oscarnominatie voor Beste Documentaire.

Een interview met regisseuse Ava DuVernay:

CINEMA CORONA #57: Art & Film: THE SILENCE OF ROTHKO (Marjoleine Boonstra)

Geplaatst op door

silence_of_rothko
Quarantainedag 57!

Elke maandag presenteren we u – in virtuele samenwerking met Academie Mechelen – een nieuwe Art & Film in onze CINEMA CORONA.

Vandaag gingen we voor ‘THE SILENCE OF ROTHKO’, een heel knappe documentaire waarin Marjoleine Boonstra het oeuvre van Mark Rothko probeert te doorgronden.

De mensen die ze daarvoor bij haar documentaire betrok waren niet van de minste: Rothko-biografe Annie Cohen-Solal, zoon Christopher Rothko (die uit de geschriften van zijn vader voorleest), de in Rothko gespecialiseerde restauratrice Carol Mancusi-Ungaro en curator Franz Kaiser.

Hoewel velen Rothko als een abstract schilder zien, zag hij dat zelf compleet anders: voor Rothko draaiden zijn werken om menselijke gevoelens, en gingen ze over tragedie, extase, doem en ondergang. ‘Wie bij het zien van mijn werken huilt, voelt dezelfde emotie als wanneer ik ze maakte,’ zei hij zelf.

Uiteraard ontbreekt in de film ook het onbetwiste hoogtepunt uit zijn oeuvre niet: de Rothko Chapel in Houston, een raamloze kapel waarin veertien religieus geïnspireerde, bijna transcendente werken hangen waaraan hij de laatste zes jaar van zijn leven werkte.
Het is een indrukwekkend en tot stilte dwingend artistiek testament, precies wat Rothko wou, want: ‘Silence is so accurate.’

Art & Film: DE CONFRONTATIE – TWEE JAAR AAN DE ATELIERS (Ditteke Mensink)

Geplaatst op door

ateliersw138b3e

Op zaterdag 2 februari 2019 organiseren de Academie, de Beiaardschool en het Conservatorium weer hun Dag van het Kunstonderwijs.

Van 10 tot 17u kan je in het Cultuurcentrum, het Conservatorium en de Academie terecht voor workshops, een instrumentenmarkt, demolessen dans, theatervoorstellingen, concerten en open ateliers.

Aansluitend op die dag vertoont het Filmhuis om 18u00 ‘De Confrontatie – twee jaar aan De Ateliers’, een fascinerende documentaire van Ditteke Mensink over het Amsterdamse kunstenaarsinsitituut De Ateliers, dé broedplaats voor jonge toptalenten in de beeldende kunst.

Twee jaar lang krijgen tien jonge, getalenteerde kunstenaars er de gelegenheid om in een eigen atelier te werken, en iedere dinsdag bespreken ze het geleverde werk met Continue reading “Art & Film: DE CONFRONTATIE – TWEE JAAR AAN DE ATELIERS (Ditteke Mensink)” »

Familiefilm: GRUWELIJKE RIJMEN (Jakob Schuh & Jan Lachauer)

Geplaatst op door

poster Gruwelijke Rijmen 42x60.indd‘Gruwelijke Rijmen’ is de prima verfilming van het gelijknamige boek van meesterverteller Roald Dahl, die allerlei bekende figuren uit diverse sprookjes bij elkaar zette om er een ingenieus & verrassend nieuw verhaal van te maken.

Aanstoker van alles is de Boze Wolf, die besluit eindelijk eens de échte waarheid te vertellen over figuren zoals Sneeuwwitje, Roodkapje en de drie biggetjes.

Zoals altijd bij Dahl is het resultaat tegelijk grappig, ondeugend, poëtisch én razend spannend – en vol met een knipogen naar jong én oud.

Bovendien is de film verbluffend mooi geanimeerd door Magic Light Pictures, de animatiestudio die ons eerder al fraais zoals ‘De Gruffalo’ bezorgde.

GRUWELIJKE RIJMEN
Regie: Jakob Schuh & Jan Lachauer
GB 2016, 68 min.

Deze film werd in Filmhuis Mechelen vertoond op:
ZONDAG 27 JANUARI 2019
Ontbijt vanaf 10u00.
Film om 11u00.

Een organisatie i.s.m. Cultuurcentrum Mechelen, Kidscam en Wereldwinkel Mechelen.

PERFETTI SCONOSCIUTI (Paolo Genovese)

Geplaatst op door

perfetti

De succesvolle plastisch chirurg Rocco en zijn vrouw Eva – een therapeute – gaan door een moeilijke periode in hun relatie.
En om de spanningen in het gezin nog wat verder op te drijven, is er altijd ook nog hun tienerdochter Sofia, die een nieuwe hobby ontdekt heeft: jongens.

Een maansverduistering lijkt het koppel de ideale aanleiding om wat meer positieve vibes te creëren: ze nodigen hun beste vrienden uit voor een gezellig etentje.

Tot die nauwe vrienden behoren het koppel Cosimo & Bianca, jonggehuwden met een nog zeer actief seksleven – dit laatste in scherp contrast met Carlotta en Lele, wiens

holebirelatie op seksueel vlak een ware ijstijd doormaakt, en die bovendien duidelijk een aantal zaken voor elkaar verzwijgen.

En dan is er ook nog Peppe, een werkloze leraar die beloofd had om zijn nieuwe vriendin mee te brengen, maar die tot grote ontgoocheling van zijn zéér benieuwde vrienden als vanouds alleen Continue reading “PERFETTI SCONOSCIUTI (Paolo Genovese)” »

Openluchtvertoning: PATERSON (Jim Jarmusch)

Geplaatst op door

l_Paterson_Affice 70x100De jaarlijkse Uit Zonder Uitlaat-cultuurmarkt concentreert zich dit jaar rond Het Predikheren, het gerestaureerde Predikherenklooster aan de Goswin de Stassartstraat waar in september 2019 de nieuwe stadsbibliotheek opent, en dat u tijdens Open Predikheren al eens kunt bezoeken.

Het Filmhuis is uiteraard aanwezig met een standje waar u de hele dag welkom bent: om onze nieuwe lidkaart voor het seizoen 2018-2019 aan te schaffen, om een affiche op te halen of gewoon voor een filmbabbel.

Bovendien sluiten wij na zonsondergang (zo ergens rond 20u30) het evenement af met een gratis openluchtfilm in de gezellige binnentuin van het klooster.

Uiteraard kozen we op de nieuwe bibliotheeklocatie voor een prent met een literaire inslag: het fantastische, poëtische en tegelijk zeer grappige ‘Paterson’ van Jim Jarmusch.

Paterson (rol van Adam Driver) is een buschauffeur in een stadje dat vreemd genoeg dezelfde naam draagt als hemzelf: Paterson.
Patersons leven bestaat uit één lange herhaling van identieke dagen: elke dag staat hij om half zeven op, elke dag rijdt hij met zijn bus door New Jersey, elke dag moet hij het

gezeur van zijn baas doorstaan, elke dag gaat hij zijn eigenwijze hond uitlaten en elke dag gaat hij een biertje drinken in de lokale bar.
En o ja: na zijn uren schrijft hij elke dag ook nog wat poëzie.

Het leven van zijn mooie vrouw Laura is het compleet tegenovergestelde: op maandag wil ze dolenthousiast een cupcakewinkel openen, op dinsdag gaat ze helemaal voor haar
Continue reading “Openluchtvertoning: PATERSON (Jim Jarmusch)” »