OPGELET:
Door een technisch probleem moeten we de aangekondigde vertoningen van ‘ONE TO ONE: JOHN & YOKO’ helaas uitstellen tot later.
Info over de nieuwe data volgt snel!
—–
In 1972 vestigen John Lennon en Yoko Ono zich in een kleine flat in Greenwich Village, toen nog dé artiestenwijk van New York. Spoiler alert: Amerika is in die dagen door president Nixon en de Vietnamoorlog net zo extreem verdeeld als nu onder Trump.
In hun appartementje laten de Britse muzikant en de Japanse artieste zich verbazen door wat allemaal door de Amerikaanse tv op hen afgevuurd wordt: een doodbrave, nostalgische en wat melige serie als ‘The Waltons’ afgewisseld met journaalbeelden van de oorlogshorror uit Vietnam, een razend populaire quiz vol glimmende prijzen als ‘The Price Is Right’ met de toespraken van Nixon, en dat allemaal constant onderbroken door de onvermijdelijke advertenties van Coca-Cola, waspoeder en tandpasta.
Wanneer een reportage over de Willowbrook State School voorbijkomt – een school voor kinderen met een verstandelijke beperking – worden John & Yoko daar zo door geraakt dat ze besluiten tot actie over te gaan en een grote benefiet in Madison Square Garden op te zetten: het One To One-concert.
Die benefiet zal om verschillende redenen een uniek optreden blijken: niet alleen wordt Yoko er met haar eigen performance als een artistieke gelijke van John gepresenteerd – in de macho (muziek)wereld van toen behoorlijk ongezien, en dan zéker naast één van de vier iconische Beatles – maar het zal ook het enige avondvullende optreden van Lennon na zijn Beatles-periode worden.
De meermaals bekroonde regisseur Kevin Macdonald kon niet alleen een beroep doen op bewaarde home movies van de familie, maar ook opnames van telefoongesprekken en muziek.
Los van het intieme inzicht in het leven van John & Yoko dat we daardoor krijgen, geeft de film tegelijk ook een indringend tijdsbeeld van het extreem woelige Amerika in de eerste helft van de jaren zeventig. Aanrader!
ONE TO ONE: JOHN & YOKO
Regie: Kevin Macdonald
UK 2025, 101 min.
Bonus: de 
In de periode tussen het vertrek van hun mentaal labiele bezieler Syd Barrett en de release van ‘The Dark Side of the Moon’ – de plaat die hen definitief tot de status van supergroep zou katapulteren – trok Pink Floyd eind 1971 naar Pompeii.
—–> 
De hele carrière van Arno Hintjens samenvatten in een film van 90 minuten: het lijkt niet echt doenbaar, maar door honderden kleine stukjes Arno als één grote filmische puzzel aan elkaar te plakken is Kristof Michiels (voorheen DJ 4T4 van ‘t Hof van Commerce) daar zowaar toch met verve in geslaagd.
U kunt maar niet genoeg krijgen van muziekfestivals? Nog niet afgekickt na Pukkelpop of Maanrock?
voor die tijd verbluffend elektronisch arrangement van de partituur voor de tv-reeks ‘Dr. Who’, een arrangement dat het deuntje én de reeks razend populair zou maken. Maar de royalties, de lofbetuigingen én de roem gingen naar de (mannelijke) componist.
