Zoals elke maandag presenteren we in CINEMA CORONA – en in virtuele samenwerking met Academie Mechelen – een Art & Film-vertoning.
Vandaag is dat ‘EDWARD HOPPER AND THE BLANK CANVAS’, een docu van Jean-Pierre Devillers over misschien wel de meest filmische van de Amerikaanse schilders, Edward Hopper.
Van Hitchcock tot ‘Blade Runner’, van ‘The Simpsons’ tot Wim Wenders en van ‘Mad Men tot Terrence Malick, allemaal lieten ze zich inspireren door Hoppers werk, gekenmerkt door zijn fascinatie voor de alledaagse wereld van pompstations, cinema’s, hotels, diners en kroegen, vaak bevolkt door eenzame personages.
Wenders komt overigens ruim aan bod in deze docu, naast andere bewonderaars en persoonlijke vrienden van Hopper, en fragmenten met de man zelf.
‘Edward Hopper and the Blank Canvas’ plaatst het unieke, nog altijd fascinerende werk van Hopper in zijn tijd, en in de sociale en culturele context van die tijd tijd: een man die in de strijd tussen abstract en realisme op zijn totale onafhankelijkheid als schilder stond.
Uit dat rijtje kozen wij voor onze CINEMA CORONA‘PICCOLE AVVENTURE ROMANE’ uit, een kort verhaaltje over twee fotomodellen die door de fotograaf halfnaakt op de set worden achtergelaten.
Na tevergeefs op zijn terugkomst gewacht te hebben, trekken ze door het nachtelijke Rome, op zoek naar een klerenwinkel.
‘PICCOLE AVVENTURE ROMANE’ is een fraaie korte stijl- en vingeroefening in typische Sorrentino-modus: elk beeld ademt esthetiek en oog voor detail uit.
Vandaag zou Chantal Akerman (1950-2015) zeventig geworden zijn.
Ook vijf jaar na haar dood blijft Akerman veruit Belgiës belangrijkste en meest invloedrijke cineaste: van Michael Haneke tot Sofia Coppola, van Gus Van Sant tot Todd Haynes, allemaal citeerden ze Akerman als een belangrijke invloed, en haar films worden nog altijd overal ter wereld vertoond en bekeken.
Als eerbetoon hebben we in CINEMA CORONA vandaag ‘TROIS STROPHES SUR LE NOM DE SACHER’ klaarstaan: eigenlijk gewoon een registratie van een muziekstuk van Henri Dutilleux, vertolkt door de virtuoze celliste (en partner van Akerman) Sonia Wieder-Atherton.
Maar Akerman zou Akerman niet zijn als ze van zo’n registratie niet iets uitzonderlijks had gemaakt: de setting en de kleuren zijn adembenemend – een levend schilderwerk – terwijl zich op de achtergrond een scène lijkt af te spelen die verdacht veel op iets uit Hitchcocks ‘Rear Window’ lijkt…
Folk-horror is de laatste jaren opnieuw behoorlijk populair onder de millenials (Ari Asters ‘Midsommar’ is maar één voorbeeld), maar hey kids: ook uw betovergrootouders smulden al van het genre.
Het verhaal is losjes gebaseerd op de klassieke versie van de Faust-mythe van Goethe (de ondertitel van de film is dan ook ‘Eine Deutsche Volkssage’) waarin Mephisto met een aartsengel wedt dat hij de ziel van een goede man kan vernietigen. Als Mephisto de weddenschap wint, krijgt hij de macht over de hele aarde.
Mephisto kiest als doel Faust, een alchemist in een Duits stadje. Het plaatsje wordt meteen door allerlei plagen getroffen (dit is de ideale film om tijdens een virus-lockdown te bekijken), en hoe hard Faust ook bidt en werkt, de ellende en de rampspoed blijft keihard toeslaan.
Ten einde raad gooit Faust zijn bijbel in het vuur, en besluit hij zijn ziel aan de duivel te verkopen…
Visueel is dit – zoals altijd bij Murnau – een ronduit verbluffende film, met in de hoofdrollen de toenmalige sterren Gösta Ekman (als Faust), Emil Jannings (als Mephisto) en Camilla Horn (als Gretchen, de gedoemde geliefde van Faust).
Vandaag in CINEMA CORONA: ‘BROTHERS’ van Robert Eggers.
Het in alle buitenlanden en op alle festivals bejubelde ‘THE LIGHTHOUSE’ van Robert Eggers was één van dé films die wij het afgelopen seizoen graag in het Filmhuis geprogrammeerd hadden, maar helaas besliste de Belgische distributeur om totaal onbegrijpelijke redenen de film niet uit te brengen in de zalen.
In onze Cinema Corona kunnen we u wel zijn ‘BROTHERS’ aanbieden, een korte film die hij maakte in 2015, nog voor zijn eerste langspeler ‘The VVitch’, om potentiële financiers te overtuigen van zijn regietalent.
En of ‘Brothers’ daarvan een bewijs bleek.
Het gegeven is uitermate simpel (een Kaïn en Abel-achtige situatie tussen twee broers in een bos, gebaseerd op een gelijkaardig incident in de jeugd van dichter Gregory Orr), maar Eggers bewijst hier dat hij op amper tien minuten niet alleen het beste uit acteurs weet te halen, maar ook dat hij zonder middelen een enorme spanning weet op te bouwen én een donkere doem-atmosfeer kan creëren.
Ethan Sailor en Griffin Fox Smith zijn uitmuntend als de twee broers die elkaar naar het leven staan.
Vandaag in CINEMA CORONA één van de allerbeste en meest invloedrijke naoorlogse misdaadfilms: ‘THE NAKED CITY’ van Jules Dassin.
Het (in half-documentaire stijl gefilmde) verhaal volgt het onderzoek naar de verdachte dood van Jean Dexter, een jong model in New York City.
Veteraan Dan Muldoon – 22 jaar dienst – krijgt de zaak toegewezen, en krijgt bij het onderzoek hulp van zijn jonge collega Jimmy Halloran, die amper drie maand in dienst is.
Waar er eerst een zelfmoord vermoed wordt, blijkt dat op basis van de feiten niet te kloppen. Sporen leiden in de richting van een aantal verdachten, die allemaal een link blijken te hebben met een reeks inbraken in appartementen…
Regisseur Jules Dassin – die later als communist op de beruchte Hollywood-blacklist terechtkwam en naar Frankrijk zou vluchten – liet zich voor ‘The Naked City’ inspireren door het werk van de briljante misdaadfotograaf Weegee (die in 1945 het boek ‘Naked City’ had uitgebracht), en huurde hem ook in als visueel consultant voor de film.
De look en de stijl van de film zijn dan ook ronduit adembenemend, en het camerawerk van William Daniels werd achteraf zeer terecht met een Oscar bekroond.
Omgekeerd zou ‘The Naked City’ dan weer dé inspiratiebron worden voor de jonge Stanley Kubrick, die als fotograaf op de set rondliep.
Vandaag in CINEMA CORONA: het bijzonder fraaie (en op een ware gebeurtenis geïnspireerde) ‘THE NEIGHBORS’ WINDOW’ van Marshall Curry, dit jaar bekroond met de Oscar voor Beste Kortfilm (en tal van andere prijzen).
Alli en Jacob zijn twee dertigers die met hun drie kleine kinderen in een New Yorks appartement wonen.
Op een dag merken ze dat in het appartement tegenover hen een jong koppel twintigers is ingetrokken. Het is ook heel moeilijk om daar naast te kijken, want de jonge overburen hebben geen gordijnen, maar wél stomende seks – élke dag. En wanneer ze geen seks hebben, lijkt er altijd wel een leuke houseparty aan de gang.
Het drukt Alli en Jacob met hun neus op de feiten: ze zijn amper dertig, maar dat soort onbezorgd bestaan ligt ondertussen wel al vér achter hen, want zij zitten nu al enkele jaren vast aan hun kinderwagens, aan online-werkvergaderingen en aan wie-doet-vandaag-de-boodschappen?-discussies.
Stilaan wordt het bespieden van de onbezorgde taferelen van de neukende en feestende twintigers aan de overkant dan ook een ware obsessie voor Alli en Jacob. Die tot overmaat van ramp ook niet langer kunnen ontkennen dat de eerste grijze haren en rimpels gearriveerd zijn!
‘The Neighbors’ Window’ is een heel fraai opgebouwd levensportret dat de kijker constant op het verkeerde been zet, omdat regisseur Marshall Curry zijn film de hele tijd slim heen en weer laat drijven tussen voyeuristische fantasie, familiedrama, komedie en tranentrekker.
Bovendien is het dag na dag stiekem meegluren in het leven van de buren een lekkere metafoor voor onze eigen online-frustraties: ook daar blijkt het leven van de rest van de wereld altijd nét iets interessanter en meer sexy dan dat van onszelf.
Prima film, met dito acteerprestaties van Maria Dizzia en Greg Keller als de thirtysomethings.
De muziek is van The National.
Er zou een vervolg op zijn hit ‘Call Me By Your Name’ in de pijplijn zitten, maar in afwachting daarvan presenteren we u graag een andere héérlijk zomerse liefdesfilm van Luca Guadagnino: ‘WALKING STORIES’.
Het verhaal begint in bella Italia, en meer bepaald in Florence, waar twee Amerikaanse upper class-vriendinnen elkaar bij toeval – en tot hun eigen stomme verbazing – tegen het lijf lopen.
Bij een drankje vertelt Sara Campbell daar aan Alicia over hoe haar leven helemaal in het honderd gelopen lijkt: de bloedmooie Sara heeft na een relatie van twee jaar eindelijk doorgekregen dat haar rijke vriend een complete hufter is, zo eentje van het type dat zelfs niet op het idee komt haar recht te helpen wanneer ze struikelt. Maar wat nu?
Het antwoord leek even te komen van Jarrod (excellente rol van Tom Ellis), bij wie ze ongevraagd in de auto gestapt was om haar (nu ex-)vriend te ontvluchten.
Jarrod is al even knap als Sara, en bovendien is hij intelligent, succesvol, stoer, beleefd en stijlvol, én blijkt hij heel wat trekjes met haar gemeen te hebben.
Laat maar aanrukken, die violen, de bloemetjes, de bijtjes en de vlinders, zou je dan zeggen…
Met de volstrekt adembenemende Kaya Scodelario in een fantastische hoofdrol, en met al even heerlijke bijrollen van Lauren Hutton, Nathalie Buscombe (zàlig als de subtiel afgunstige vriendin), Billy Magnussen (zàlig als de niet zo subtiele vriend van de subtiel afgunstige vriendin).
‘Walking Stories’ is een wonderlijke, warme en verrassende liefdeskomedie, bijzonder vakkundig geregisseerd door Luca Guadagnino: ideaal voor een zomerse avond, lijkt ons. Zéker kijken, dus!
Overigens geldt ook voor deze film weer onze ‘niet tevreden, geld terug!’-garantie.
86 (!) is Roman Polanski ondertussen, en voor de uitmuntende CINEMA CORONA-film van vandaag gaan we helemaal terug naar het begin van zijn carrière, in 1962.
Het verhaal draait rond André en Krystyna, een wat op elkaar uitgekeken koppel dat op weg is naar een uitje aan een meer, om daar een zeiltocht te gaan maken. Op weg daar naartoe rijden ze echter bijna een onvoorzichtige lifter omver.
Ondanks de woordenwisseling die daarna ontstaat tussen de man en de lifter, nemen ze hem toch mee, en nodigen ze hem uiteindelijk zelfs mee uit op de zeiltocht.
Maar eens op de boot ontstaat toch weer animositeit tussen de iets oudere, succesvolle en hautaine man en de hanige jongere lifter: allebei willen ze het alfamannetje zijn, allebei proberen ze – bijna op het kinderachtige af – indruk te maken op de sexy vrouw…
De jonge Polanski draaide de film nog in het communistische Polen, waar de partijbureaucraten overigens het scenario eerst hadden afgewezen.
Ondanks dat soort tegenwerking en de beperkte middelen slaagde Polanski er (samen met zijn maat en co-scenarist Jerzy Skolimowski) erin toch een ijzersterke, broeierige, spannende en sexy film af te leveren.
De jazz-soundtrack van Krzysztof Komeda is ronduit fantastisch, net als de adembenemende zwart-witfotografie van Jerzy Lipman.
Naar maandagse gewoonte in onze CINEMA CORONA vanavond weer een Art & Film-vertoning, zoals altijd in virtuele samenwerking met Academie Mechelen.
Op het programma: ‘GILBERT & GEORGE: NO SURRENDER’
Ze zien eruit als twee brave opa’s, als twee typisch Britse burgermannetjes, maar de Gilbert & George uit de titel zijn al jaren de rebellen van de Engelse kunstscene.
Onder het motto ‘Kunst voor iedereen’ (‘Art For All’) proberen ze al sinds ze – eind jaren zestig – startten de muren te slopen die de kunstwereld zorgvuldig rond zichzelf optrok.
Of zoals ze het zelf samenvatten: “We brengen ons publiek niet in de hemel, we brengen het niet in de hel. We brengen het naar de bar.”
Naar aanleiding van de grote retrospectieve van hun werk in het Londense Tate Modern maakte het BBC-programma ‘Imagine’ een intiem portret van het kunstenaarsduo dat elkaar eind jaren zestig ontmoette aan de Londense Saint Martin’s School of Art. “Het was liefde op het eerste gezicht”, zeiden ze daarover in een interview vijf jaar geleden.
Al hadden ze vroeger een andere verklaring waarom ze op school onafscheidelijk waren: het Engels van Gilbert Prousch (een Italiaan van geboorte, met een Reto-Romaans dialect als moedertaal) zou destijds zó slecht geweest zijn dat George Passmore (°1942) de enige was die hem kon begrijpen
Hun reputatie werd meteen gevestigd met hun eerste publieke performance, ‘The Singing Sculpture’ uit 1969, waarbij ze als levende standbeelden samen op een tafel stonden en de oer-Britse evergreen ‘Underneath the Arches’ zongen.
Bijna veertig jaar na hun debuut en een rijkgevulde carrière verder zocht Alan Yentob het duo op, bij hen thuis in het Londense East End.
Daar wonen ze al sinds hun studietijd samen als twee mannen, maar als één artiest.
Nu ze allang de zestig gepasseerd zijn, zijn ze zoals de meeste mannen van hun leeftijd niet meer bereid om te veranderen, al betekent dat in hun geval net dat ze jong en tegendraads blijven.
Daarnaast volgt deze boeiende docu ook de voorbereidingen en de opening van de retrospectieve in het Tate Modern, die met meer dan tweehonderd werken hun eerste belangrijke retrospectieve in 25 jaar wordt. Bovendien zijn ze na Andy Warhol de enige kunstenaars die een volledige verdieping kregen in het prestigieuze museum.
“Elk werk is een visuele liefdesbrief aan de bezoeker, aan élke bezoeker, wat ook zijn achtergrond, nationaliteit of religie is. Dat kan omdat we met universele onderwerpen werken. Dood, hoop, leven, angst, seks, geld, ras, religie: al die dingen zijn voor iedereen relevant.”
Nog twee weetjes voor de popliefhebbers: David Bowie was een fervent fan en verzamelaar van Gilbert & George-kunst.
En in 1970 zagen Florian Schneider en Ralf Hütter van Kraftwerk een expo van Gilbert & George in Frankfurt: het leverde hen het idee voor hun mannen-in-pakken-look op, én de gedachte om kunst tot bij iedereen in het alledaagse leven te brengen.
Kortom: enjoy!
GILBERT & GEORGE: NO SURRENDER Regie: Chris Rodley UK 2007, 50 min.
