CINEMA CORONA #171: REBECCA (Alfred Hitchcock)

Rebecca_1
Vandaag hebben we in CINEMA CORONA ‘REBECCA’ voor u klaarstaan, Alfred Hitchcocks eerste film in Hollywood – en wat voor één!

‘REBECCA’ is gebaseerd op het gelijknamige boek van Daphne du Maurier, en gaat over een jonge vrouw die als gezelschapsdame van de oude mevrouw Van Hopper meegaat naar het mondaine Monte Carlo.

Daar ontmoet ze de rijke weduwnaar Maxim de Winter, met wie ze al na enkele weken in Monte Carlo trouwt. In Manderley, de Winters villa in Cornwall, wacht er echter een mysterie op de jonge Mrs. de Winter…

De film won in 1941 zowel de Oscar voor Beste Film als voor Beste Camerawerk (de beelden die cameraman George Barnes schoot zijn inderdaad a-dem-be-ne-mend).

Ook de twee hoofdrolspelers, Laurence Olivier en Joan Fontaine, werden allebei genomineerd, voor Beste Acteur en Beste Actrice, maar vielen naast de prijzen.

En Hitchcock zelf werd gewoon nóóit bekroond met een Oscar – op het einde van zijn carrière moest de Academy hem uit eerlijke schaamte voor deze krankzinnige misser nog snelsnel een ere-Oscar geven.

Whatever: het maakt ‘Rebecca’ geen minder meesterlijke film. Hitchcocks suspense wordt hier gecombineerd met romantiek, en uiteraard is hij ook hier weer in één van zijn befaamde cameo’s te zien, zij het wel een zeer korte. Een gratis vaccin voor wie hem kan vinden!

En nog wat achtergrond bij ‘Rebecca’ in deze analyse:

CINEMA CORONA #169: Art & Film: LOUISE BOURGEOIS: SPIDERWOMAN

Louise_Bourgeois_SpiderwomanIn de internationale kunstwereld is Louise Bourgeois een volstrekt unieke figuur: in 1911 geboren in Parijs maakte ze van dichtbij zowat élke moderne kunststroming mee, zonder dat ze zelf ooit tot een club wilde behoren.

Na een (ongelukkige) jeugd in een welstellende tapijtweversfamilie werd ze eerst assistente van Fernand Léger, en leerde ze later zowel Marcel Duchamp als de surrealisten persoonlijk kennen.

Léger zette haar op het pad van de sculpturen, maar van Duchamp en surrealistenpaus André Breton (en het exclusieve mannenclubje dat hij rond zich had verzameld) had ze – met haar altijd ongezouten mening – een veel minder hoge pet op.
‘Duchamp had mijn vader kunnen zijn,’ beweerde ze (maar dan moet u wel weten dat haar vader liever een zoon wou en haar die uiterst ongelukkige jeugd bezorgde). En Breton vond ze een pompeuze twat.

Net voor de tweede wereldoorlog uitbrak verhuisde ze met haar Amerikaanse echtgenoot naar New York. Hoewel ze daar aanvankelijk enig succes kende, en ondanks haar vriendschap met artiesten als Willem de Kooning, Barnett Newman en Mark Rothko, deemsterde de aandacht voor haar werk -vaak geïnspireerd door het onderbewuste, haar jeugdtrauma’s, haar insomnia en seksuele beelden – helemaal weg in de jaren ’50, ’60 en ’70.

Die belangstelling kwam er pas op een leeftijd dat andere artiesten op pensioen gaan: haar eerste echt grote expo kreeg ze pas op 71-jarige leeftijd in het MoMA, bij de expo op de Documenta IX in Kassel was ze zelfs al 78. Het beeld waarmee ze het bekendst werd – de gigantische spinnen-sculptuur ‘Maman’ – maakte ze toen ze al diep in de tachtig was.

Niet dat die leeftijd voor haar veel uitmaakte, want ze zou bijna honderd worden en bleef tot aan haar dood bijzonder actief, én betrokken bij jonge artiesten: die mochten elke zondagnamiddag bij haar langskomen op een salon, waarop ze haar ongezouten mening en advies over de werken gaf – alleen al de unieke beelden van de gesprekken op zo’n salon zijn al het bekijken van deze uitermate boeiende documentaire waard.
Doén!

BONUS: voor wie nog meer over Louise Bourgeois wil weten, is er deze even uitstekende biografische docu uit 1993 over haar leven en werk, verteld in een uitgebreid interview met de artieste zelf.
(in het Frans)

Art & Film loopt zoals altijd in samenwerking met Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #168: HOPPTORNET (TEN METER TOWER) (Axel Danielson & Maximilien Van Aertryck)

hopptornet_ten_meter_tower_De spannendste psychologische thriller, de grappigste stuntelkomedie, het beste relatiedrama én de beste documentaire over menselijke angst in één: het geweldige en zéér fascinerende ‘HOPPTORNET’ (of in het Engels: ‘TEN METER TOWER’) biedt het allemaal.

Het concept is – zoals zo vaak met goede ideeën – uitermate simpel: regisseurs Axel Danielson & Maximilien Van Aertryck vroegen enkele tientallen badgasten van zéér diverse pluimage voor het eerst in hun leven een tien meter hoge springtoren op te klimmen.

Uiteraard hadden ze eens boven allemaal de vrije keuze tussen het zwembad inspringen of (iets minder stoer, uiteraard) weer naar beneden gaan…

Het resultaat is ronduit fantastisch: we zien wat er gebeurt wanneer élke vezel van het lichaam ‘FUCKING HELL, NO, NIÉT DOEN!’ schreeuwt, ook al zei het brein vooraf ‘Dit gaan we snel even doen’.
We zien pure biologische oerangsten het winnen van geestelijke wil, en vice versa.
We zien mensen létterlijk tijdens hun aanloop door hun eigen benen tegengehouden worden.
We zien waar de uitdrukking ‘met knikkende knieën’ vandaan komt.
We zien dat oma’s van zeventig soms meer mentale kracht blijken te hebben dan getatoeëerde macho-kerels die met veel aplomb de springplank op komen lopen.
We zien tienerkoppeltjes elkaar over de angst-grens heen praten.
We zien mensen de meest idiote excuses verzinnen.
Anderen zeggen dan weer gewoon zonder omwegen ‘fuck this!’, en wandelen weer weg.

Om u maar duidelijk te maken: ‘HOPPTORNET’ is een absolute must see.

Meer fijne gratis topfilms en documentaires zien om de lockdown door te komen?
Check onze almaar groeiende CINEMA CORONA-catalogus!

CINEMA CORONA #167: STANLEY KUBRICK: A LIFE IN PICTURES (Jan Harlan)

Stanley_Kubrick_A_Life_In_Pictures
Stanley Kubrick
: misschien wel de beste filmregisseur uit de geschiedenis, of kent u misschien veel anderen die in één leven evenveel meesterwerken gemaakt hebben als Kubrick?

‘2001: A Space Odyssey’, ‘The Shining’, ‘Lolita’, ‘A Clockwork Orange’, ‘Dr. Strangelove’, ‘Barry Lyndon’, ‘Spartacus’, ‘The Killing’, ‘Full Metal Jacket’ – alstublieft!

Zo’n man verdient uiteraard een filmische topbiografie van hetzelfde niveau, en die is ook gemaakt: het fantastische ‘STANLEY KUBRICK: A LIFE IN PICTURES’, geregisseerd door Jan Harlan.
Harlan was niet alleen jarenlang Kubricks nauwe medewerker, maar ook zijn schoonbroer, waardoor hij uiteraard toegang kon krijgen tot zowat alles en iederéén die van ver of dichtbij met de man geleefd of gewerkt had: zijn familie, Kubricks (kleine) cirkel van vertrouwelingen én zowat iederéén die iets in zijn carrière betekend heeft.

Van Jack Nicholson tot Steven Spielberg, van Nicole Kidman tot Arthur C. Clarke en van Malcolm McDowell tot Martin Scorsese en Woody Allen (interessant genoeg blijkbaar Kubricks eerste keuze voor de rol van Sydney Pollack in ‘Eyes Wide Shut’), allemaal komen ze in deze levensomspannende, magistrale docu uitgebreid vertellen over het wonderkind uit de Bronx.

En nu we toch aan het namedroppen zijn: Tom Cruise sprak de commentaarstem in.

‘STANLEY KUBRICK: A LIFE IN PICTURES’ is verplichte kost voor wie iets over Kubrick wil weten, en eigenlijk gewoon verplichte kost voor élke filmfan.
Enjoy!

(de een inleiding duurt ongeveer 2’00, daarna begint de eigenlijke docu:)

Voor wie nog méér Kubrick wil: een interview met regisseur Jan Harlan, Kubricks echtgenote Christiane Kubrick en Martin Scorsese.

CINEMA CORONA #166: ‘AN EASTERN WESTERNER’ + ‘NUMBER, PLEASE?’ (Hal Roach)

Vandaag in CINEMA CORONA twee heerlijke half uur-komedies die Harold Lloyd in 1920 tot één van de populairste komieken van zijn generatie maakte: ‘AN EASTERN WESTERNER’ en ‘NUMBER, PLEASE?’
Beide films zijn van een live opgenomen soundtrack voorzien door onze onvolprezen collega’s van The Lucky Dog Picturehouse in Londen – de talrijke lachsalvo’s van het publiek krijgt u meteen gratis meegeleverd!

In ‘AAn_Eastern_WesternerN EASTERN WESTERNER’ speelt Lloyd een stedelijk rijkeluiszoontje van de Oostkust die zijn tijd vooral al feestend en dansend doorbrengt. Tot zijn vader er genoeg van heeft, en hem naar een ranch in het Wilde Westen stuurt.

Daar komt hij terecht tussen uitermate ruw en schietgraag cowboyvolk, in een stadje dat onder de knoet gehouden wordt door de bully Tiger Lip Tompkins, die bovendien geholpen wordt door een Ku Klux Klan-achtige, gemaskerde bende.

Tot overmaat van ramp vallen de agressieve bully en Lloyd – uiteraard! – voor hetzelfde meisje (gespeeld door Mildred Davis)….
Kortom: een verhaal dat méér dan genoeg kapstokken biedt om de non-stop gags en vaak fantastisch gevonden grappen van Lloyd aan op te hangen.

Live soundtrack gecomponeerd en vertolkt door Christopher Eldred.

Ook in het al even grappige ‘NUMBER, PLEASE?’ is Mildred Davis de love interest van Harold, zij het dat dit keer zijn rivaal een iets minder agressieve gek is.

Number_PleaseIn deze film vindt de strijd om de hand van het meisje plaats in een pretpark, tussen de draaimolens, spiegelpaleizen en ballenkramen.

Mildred heeft een gratis ticket voor een tochtje in een luchtballon bemachtigd, en dus mag maar één van de twee Romeo’s mee: ze besluit het ticket te geven aan diegene die als eerste toestemming van haar moeder krijgt – waardoor ze meteen een dolle race tussen de twee in gang zet.

Ook hier grappen en gags à gogo, met zalige visuele humor van Harold Lloyd die ook na 100 jaar nog altijd fris en verrassend blijft.

Live soundtrack gecomponeerd en vertolkt door Andrew Oliver.

CINEMA CORONA #165: BOWLING FOR COLUMBINE (Michael Moore)

bowling_for_columbine_2Bijna een kwarteeuw geleden (op 6 april 1999 om precies te zijn) richtten Eric Harris en Dylan Klybold – op het eerste zicht twee doodgewone scholieren -een ware slachtpartij aan in hun school, de Columbine High School.

De twee zwaarbewapende tieners zorgden op minder dan drie kwartier tijd voor een ronduit krankzinnige tol: 15 doden (inclusief de schutters zelf), 21 (zwaar)gewonden en een zwaar getraumatiseerde gemeenschap.

Een mens met een béétje hart en/of een half werkend brein zou denken dat na zo’n tragedie  de wapenwetten meteen keihard aangescherpt zouden worden door de politiek (op vele plaatsen in Amerika kunt u pistolen en semi-automatische wapens gewoon in de plaatselijke supermarkt kopen, of -funshoppen!- op één van de talloze gun shows), maar zie: eergisteren vielen er in Boulder, Colorado opnieuw tien doden na de zoveelste killing spree sinds Columbine.

Dit keer ging het om een zwaarbewapende man die in een winkel met een AR-15 begon rond te knallen – ondanks het feit dat de dader al eerdere feiten op zijn kerfstok had en hij volgens de politie psychische problemen had, had hij nog altijd gewoon een semi-automatisch geweer en een pistool kunnen kopen.

Hoeft het dan ook te verbazen dat er in de USA meer dan honderd doden per dag (!!!) vallen door vuurwapens?

En hoeft het dan ook te verbazen dat het Oscarwinnende ‘BOWLING FOR COLUMBINE’, een ondertussen twintig jaar oude documentaire van Michael Moore over het onderwerp, nog altijd razend actueel blijkt te zijn?

Toegegeven: de aanpak van Moore is niet altijd subtiel te noemen, maar dat is die van de National Rifle Association, gesponsorde politici en andere cynische hulpjes van de wapenlobby nog veel minder.

Onthutsend, wrang-grappig en de vinger in de talrijke open schotwonden stekend: ‘BOWLING FOR COLUMBINE’ blijft ook 19 jaar na de release het bekijken méér dan waard.

Met belangrijke bijrollen voor Marilyn Manson, comedian Chris Rock en wapengek Charlton Heston.

CINEMA CORONA #164: Art & Film: WHO’S AFRAID OF CONCEPTUAL ART?

Whos_Afraid_Of_Conceptual_Art
Hebt u ook weleens in een museum voor een hoop karton, drie vodden en vuilbak gestaan, niet wetende of dat nu één van de kunstwerken was, of gewoon een hoop karton, drie vodden en een vuilbak die daar toevallig lagen?

En àls het een kunstwerk bleek te zijn, was het dan ook écht kunst, of gewoon een flauwe en ondertussen al flink belegen grap van een ‘kunstenaar’ die het ‘kunst’ heeft genoemd.

De oorzaak (of de schuld) van die verwarring ligt bij Marcel Duchamp: sinds hij meer dan een eeuw geleden een fietswiel en een urinoir tot kunst bombardeerde, staan veel mensen argwanend of zelfs afwijzend tegenover hedendaagse kunst.

Ook kunsthistoricus dr. James Fox is een scepticus over conceptuele kunst, maar wil de kunstenaars in deze documentaire met open vizier en dito geest tegemoet treden, om te ontdekken of er misschien toch iets inzit.

Fox begint zijn zoektocht met de aankoop van een kunstwerk van Martin Creed, winnaar van de gerenommeerde Turner Prize en één van Engeland bekendste hedendaagse kunstenaars: het kunstwerk blijkt een door Creed gevouwen papieren prop te zijn, die (in beperkte oplage, uiteraard, en voorzien van een echtheidscertificaat) voor 180 pond verkocht wordt…

Creeds idee lijkt niet meer dan een flauwe doordruk van wat de Italiaanse conceptuele kunstenaar Piero Manzoni in 1961 al deed: zijn kaka in een 90 doosjes doen, die presenteren als ‘Artist’s Shit’, en de doosjes vervolgens verkopen tegen dezelfde prijs per kilo als goud.

Wie die ‘Artist’s Shit’ toen kocht, deed overigens een uitzonderlijk goede zaak, want de laatste keer dat een doosje van Manzoni’s shit bij veilinghuis Christie’s onder de hamer ging (in 2015) werd er door een koper maar liefst 182.000 pond voor neergeteld.

De Amerikaanse performance artist Chris Burden ging nog verder: die liet zichzelf tijdens zijn performances Jezus-gewijs nagels door de handen slaan, kroop in bloot bovenlijf door glas en liet zichzelf beschieten met een geweer.

Anderen – zoals Christian Jankowski – lijken op het eerste zicht dan weer meer practical jokers, met een arsenaal aan ontregelende, anarchistische en mediagenieke grappen.

Het is in die wondere wereld van conceptuele en performance artists dat James Fox zich laat onderdompelen, om bij de artiesten zelf te ontdekken of de keizer al dan niet kleren aanheeft.
Volg deze boeiende ontdekkingstocht hier:

Art & Film loopt zoals altijd in samenwerking met Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #163: THE NAKED KISS (Sam Fuller)

The_Naked_Kiss

Vandaag in onze CINEMA CORONA: een lowbudget-klassieker van de grootmeester van de lowbudget-klassiekers: Sam Fuller!

In ‘THE NAKED KISS’ volgen we het verhaal van Kelly, een prostituee die uit de grootstad gevlucht is om uit de klauwen van haar pooier te geraken.

Ze komt terecht in het kleine Grantville, waar ze al meteen bij aankomst een nieuwe klant achter zich aan krijgt: Griff, die de plaatselijke politiecommissaris blijkt te zijn.

Nadat hij van haar diensten gebruik heeft gemaakt, vertelt hij haar dat hij geen prostitutie in zijn stad wil, maar hij ‘adviseert’ haar aan de slag te gaan in een bordeel van ‘een vriendin’ even verderop. Kelly wil echter een geheel nieuw bestaan opbouwen – maar dat verhaal gelooft Griff niet.

Sam Fuller ging in zijn films nooit de (voor die tijd) ‘riskante’ onderwerpen uit de weg, en al helemaal niet in ‘The Naked Kiss': het scenario leest als een schandaalroman of de voorpagina van een oude tabloidkrant (Fuller startte zijn carrière dan ook in de krantenwereld en als pulpauteur).

De geweldige openingsscène maakt de kijker overigens meteen duidelijk dat we hier niet naar een mainstream Hollywoodfilmpje zitten te kijken: een bruut verfilmd dronken gevecht tussen een man en een vrouw – het is de man die slaag krijgt – terwijl op de achtergrond luide jazz de sfeer nog wat wilder maakt.

Zoals in bijna al zijn films slaagt Fuller er ook hier in met een minimum aan middelen een maximum aan effect te creëren: beter dan dit worden B-films niet, en het mag dan ook niet verbazen dat hij ook nu nog als voorbeeld geroemd wordt door de meest uiteenlopende topcineasten – van Scorsese en Jim Jarmusch tot Tarantino en Godard.

Het briljante zwart-witcamerawerk is van grootmeester Stanley Cortez, die ook camerawerk verzorgde van andere klassiekers als ‘The Night of the Hunter’ en ‘The Magnificent Ambersons’.

Filmweetje: op het moment dat Kelly in Grantville arriveert zien we haar onder de marquee van de plaatselijke cinema doorwandelen, met daarop ‘SHOCK CORRIDOR’ – de vorige film die Sam Fuller draaide, met dezelfde Constance Towers die onder de marquee loopt in de hoofdrol.

 

CINEMA CORONA #162: HELLZAPOPPIN’ (H.C. Potter)

Hellzapoppin

‘Any similarity between ‘HELLZAPOPPIN’ and a motion picture is purely coincidental.’

Yep, vandaag in CINEMA CORONA de geweldig geestige cultfilm ‘HELLZAPOPPIN”, een prent die de wilde anarchie van de Marx Brothers combineert met de hilarische absurditeiten van Monty Python én met het humorspervuur van de ‘Naked Gun’-films: zet u schrap voor anderhalf uur non-stop grappen in élk denkbaar genre – slapstick, one liners, visuele gags, absurditeiten, screwball-dialogen en zalige silly humor

De compleet van de pot gerukte plot – die uiteraard volledig niét terzake doet – draait rond de komieken Chic Johnson en Ole Olsen die hun succesvolle theatershow in een film willen omzetten. Voor die verfilming komen ze terecht bij de productiefirma Miracle Pictures, bekend van hun (ietwat ongelukkig gekozen) slogan ‘If it’s a good picture, it’s a Miracle!’

Chic en Ole merken al snel dat hun ideeën niet naar de zin van de regisseur zijn: die vindt dat er zeker een liefdesverhaal in het scenario moet zitten, en dat eigenlijk ook al de rest van hun show veranderd moet worden (‘Hey, this is Hollywood, we change EVERYTHING!’).
En dus haalt hij er een jonge scenarioschrijver bij. Die komt aanzetten met een wel bijzonder ingewikkeld liefdesverhaal, waarin niet alleen een liefdespaar, maar onder andere ook een rijke vriend, een (valse) Russische edelman en een detective verwikkeld raken.
Wat dan nog de rol van Chic en Ole in de verfilming van hun eigen show is, wordt hoe langer hoe meer onduidelijk en verward…

Bovendien wordt die sowieso al chaotische verfilming ook nog eens de hele tijd verstoord door een dame die op de filmset luidkeels op zoek is naar een zekere Oscar. ‘Oscar! Oscar! Oscar!’

Uiteraard zijn sommige grappen ondertussen gedateerd (en sommige van de jokes waren waarschijnlijk ook bij de release in 1941 al behoorlijk melig) maar het leuke is dat dat totààl niet uitmaakt, omdat hier ZOVEEL humor in anderhalf uur samengepropt zit dat je voor elke matige vondst ook minstens vijf uitstekende en twee briljante witzen cadeau krijgt.

En alsof dat nog niet genoeg is, bevat de film bovendien ook nog eens de meest fantastische Lindy Hop-dansscène uit de filmgeschiedenis, uitgevoerd door Whitey’s Lindy Hoppers, de onvolprezen groep swingdansers uit Harlem.

Als u uw weekend fijn wil inzetten: ‘HELLZAPOPPIN”!

Check zeker ook dit interview met Norma Miller, de Queen of Swing Dancing, over haar rol in ‘HELLZAPOPPIN”.

CINEMA CORONA #161: FAL (Hans Van Nuffel)

FAL

Vandaag in CINEMA CORONA aandacht voor een kortfilm met een stevige lokale link: voor hij zijn langspeeldebuut ‘Adem’ maakte, regisseerde Mechelaar Hans Van Nuffel een aantal kortfilms, waaronder het bekroonde ‘FAL’ (uit 2007).

In die film volgen we een Congolese man (rol van Claude Musungayi) die een luxeauto moet gaan afleveren bij een chique villa.

De vrouw des huizes (Marijke Pinoy) weet echter van niks, en bovendien is diegene die de sportkar besteld heeft – haar man – overleden.
De arrogante, rotverwende zoon (gespeeld door Gilles de Schrijver) kan het allemaal niks schelen, en houdt zich ondertussen in zijn privé-schietbaan achter het huis bezig met zijn dure collectie revolvers en geweren.
Maar net die schiettuigen – en dan vooral het FAL-machinegeweer – blijken echter een bijzonder onverwachte link te leggen tussen de Congolese autoleverancier en de zoon…

‘FAL’ werd bekroond met de Juryprijs op zowel het Festival van Montreal als het Internationaal Kortfilmfestival Leuven.