Categorie archief: Klassiekers

CINEMA CORONA #109: CLOSELY WATCHED TRAINS (Jiri Menzel)

Geplaatst op door

Closely_Watched_trainsVandaag in CINEMA CORONA de bitter-grappige en algeheel wonderlijke debuutfilm van de onlangs overleden Tsjech Jiri Menzel: ‘CLOSELY WATCHED TRAINS’.

De jonge Milos is de wat sullige en knullige telg van een familie met een zeer lange traditie van luiaardij: het voornaamste tijdverdrijf van zijn overgrootvader bestond uit het kopen van sterke drank en tabak, zijn grootvader verdiende de kost als zelfverklaarde ‘hypnotiseur’, en zijn vader slaagde er op zijn 48ste in met pensioen te gaan, en voerde nadien geen klap meer uit.

Zelf heeft hij een baantje te pakken gekregen in het plaatselijke station, waar zijn voornaamste ‘werk’ bestaat uit het salueren voor voorbijrijdende treinen en het observeren van hoe zijn collega Hubicka moeiteloos vrouwen versiert – een bijzondere vaardigheid die de nog maagdelijke Milos mateloos fascineert.

Die fascinatie loopt zelfs op dramatische wijze uit de hand wanneer de bloedmooie treinbegeleidster Masa een oogje op Milos laat vallen, en hij die unieke kans op zijn eigen knullige manier helemaal dreigt te verprutsen…

‘Closely Watched Trains’ is de verfilming van het gelijknamige boek van Bohumil Hrabal, die geregeld met Menzel zou samenwerken en die meeschreef aan het scenario.
Menzel wou eerst zelf de hoofdrol vertolken, maar besloot uiteindelijk dat hij met zijn 28 te oud was, en koos voor Vaclav Neckar, een toenmalige Tsjechische popster die hier de perfecte mix van onschuld, onnozelheid en naïviteit uitstraalt.

De film werd in 1966 uit het niets een internationaal succes, dat uiteindelijk zelfs bekroond werd met de Oscar voor Beste Buitenlandse Film.
Menzel zette daardoor samen met Milos Forman de Tsjechische cinema internationaal op de kaart, maar terwijl Forman naar de Verenigde Staten vluchtte en daar in Hollywood een rijke carrière uitbouwde, zou voor Menzel zou het succes niet lang duren: in 1970 legde de Communistische Partij hem een beroepsverbod op, waardoor zijn regiecarrière helemaal gekraakt werd en hij zich noodgedwongen op theater ging toeleggen.

Hoe jammer dat is kunt u zien in dit unieke pareltje, uitermate triest en extreem grappig tegelijkertijd:

(Engelse ondertitels kunt u inschakelen door op het icoontje onderaan te klikken)

CINEMA CORONA #106: PICKUP ON SOUTH STREET (Sam Fuller)

Geplaatst op door

Pickup_on_South_StreetVandaag in CINEMA CORONA: ‘PICKUP ON SOUTH STREET’, een excellente, duistere film noir van de grote Sam Fuller, filmheld van (o.a.) Quentin Tarantino, Jim Jarmusch en Martin Scorsese.

Het verhaal draait rond ene Skip McCoy, een al meermaals opgepakte kruimeldief die op een dag in de New Yorkse metro de portefeuille uit de handtas van een knappe jonge vrouw weet te stelen stelen.

Wat hij niet weet is dat die vrouw –  Candy – toevallig de vriendin is van een communistische spion, en dat ze in de handtas een microfilm vol geheime info voor de communisten transporteerde.
Waardoor McCoy nu zonder dat hij het beseft eigenaar is van iets dat voor vele partijen uiterst belangrijk kan zijn.

Candy van haar kant zet alles op alles om de microfilm terug in haar bezit te krijgen…

‘Pickup on South Street’ werd gemaakt in volle Koude Oorlog (de film dateert uit 1953), en is dan ook anticommunistisch, maar Fuller zou Fuller niet zijn als hij aan zijn personages geen ambigue gelaagdheid zou hebben meegegeven.
Zo is de ‘held’ allesbehalve een heldhaftige patriot, maar wel een kille, koppige misdadiger en platte opportunist. De gevreesde FBI-baas J. Edgar Hoover liet Fuller en zijn machtige producent Daryl Zanuck tijdens een lunch nog voor de release dan ook weten dat hij Fuller en zijn film verafschuwde.

Gelukkig voor ons bleef Zanuck achter zijn regisseur staan, door Hoover te antwoorden ‘dat hij niks van film kende’ – al liet Zanuck wijselijk wel alle verwijzingen naar de FBI uit de promocampagne halen.

De film zelf is briljant en met veel vaart geregisseerd: de woordenloze openingsscène in de New Yorkse metro is op zich al een staaltje van meesterlijke regie, en vormde de inspiratie voor weer een ànder meesterwerk van enkele jaren later, ‘Pickpocket’ van Robert Bresson (1959).

Let ook op de de excellente acteerprestaties van Richard Widmark als de zakkenroller, van Jean Peters als de uitermate sensuele, sassy en streetwise Candy en van Thelma Ritter, die voor haar rol van politie-informante een terechte Oscarnominatie kreeg

Enjoy!

Van Sam Fuller is in onze Cinema Corona ook nog altijd ‘THE STEEL HELMET’ beschikbaar.

CINEMA CORONA #105: LA VÉRITÉ (Henri-Georges Clouzot)

Geplaatst op door

La_VeriteVandaag in CINEMA CORONA: ‘LA VERITE’, een meesterwerk van een regisseur die in zijn relatief korte carrière eigenlijk alleen maar meesterwerken gemaakt heeft, Henri-Georges Clouzot.

Clouzot hing ‘La Vérité’ helemaal op aan zijn hoofdrolspeelster Brigitte Bardot, die enkele jaren voordien een internationaal schandaalsucces had veroorzaakt met ‘Et Dieu Crea La Femme’, en die hier Dominique Marceau speelt, de verdachte van een geruchtmakende moord op een jonge en talentvolle dirigent.

De bloedmooie Dominique was altijd al het zwarte schaap van haar familie: als vrijgevochten jonge vrouw fladdert ze van man naar man, en alsof dat nog niet genoeg tegen de geldende bourgeois-zeden is, maakte ze er ook een erezaak van haar studies te verwaarlozen en geen enkele ambitie te tonen hard te willen werken.

Om aan haar plattelandsomgeving en familie te ontsnappen, trekt ze in bij haar ijverige, gedweeë en in Parijs studerende zus Annie (rol van Marie-José Nat), die in zowat elk opzicht haar tegenpool is.
Terwijl de brave Annie zich helemaal op haar vioolstudies concentreert, maakt Dominique avond na avond plezier met een groep studenten en intellectuelen.
Eén van haar vele veroveringen is Gilbert Tellier, een opkomende dirigent die – ondanks de overduidelijke verschillen tussen hen beiden- compleet in de ban van Dominique raakt…

Met ‘La Vérité’ maakte Clouzot niet alleen zowat het perfecte rechtbankdrama, tussen de regels door neemt hij ook subtiel het proces dat de internationale goegemeente destijds van zijn ‘schandaleuze’ actrice Brigitte Bardot maakte op de korrel: dit is niet alleen het proces van de waarheid tegen de leugen, maar ook van bekrompen, gedwee en conservatief tegen open, zelfstandig en zelfbewust.
In dat opzicht liep ‘La Vérité’ (gemaakt in 1960!) jaren voor op wat later in de sixties een strijdpunt van de studentenopstanden zou worden.

Tussen haakjes: wie BB afdoet als een talentloze seksbom, raden we vriendelijk aan haar acteerprestatie in deze film te bekijken en zijn/haar mening te herzien.

Enjoy!

(PS: Engelse ondertitels beschikbaar door op het ‘ondertiteling’-icoontje te klikken en vervolgens bij ‘instellingen’ op Engels te klikken)

Van Henri-Georges Clouzot is in onze Cinema Corona ook nog altijd het fenomenale ‘LES DIABOLIQUES’ beschikbaar!

Interview met Brigitte Bardot, tijdens de opnames van ‘La Vérité':

CINEMA CORONA #103: VAMPYR (Carl Theodor Dreyer)

Geplaatst op door

vampyrVrijdag de 13de: daar hoort natuurlijk een horrorfilm bij in onze CINEMA CORONA.

We kozen voor ‘VAMPYR’, de gothic klassieker (uit 1932!) van de Deense meester Carl Theodor Dreyer.

De film werd – zoals dat bij een goede horrorfilm hoort – gefinancierd door de bizarre baron Nicolas Louis Alexandre de Gunzburg, op voorwaarde dat hij zelf de hoofdrol mocht spelen (wat ook gebeurde, onder de naam Julian West).

Het verhaal draait rond ene Allan Grey die in een hotelletje in Courtempierre overnacht, en daar ‘s nachts gewekt wordt door bezoek van een mysterieuze oude man.
Die man praat hem niet alleen over de dood, hij laat ook een pakje voor hem achter. In het pak blijkt een boek over vampirisme te zitten. En Grey krijgt al snel bizarre, angstaanjagende visioenen…

Verwacht geen rechttoe-rechtaan-horror, of zelfs maar een rechtlijnig of logisch verhaal: dit is een film als een nare droom, mikkend op het onderbewuste, en helemaal opgebouwd uit spooky beelden en een uiterst eerie sfeer.

Zoals wel vaker gebeurde met klassiekers kreeg ‘Vampyr’ bij de originele release alleen maar negatieve recensies, en was ook het publiek (nog) niet mee: bij de première was er boegeroep, in Wenen moest de politie zelfs met knuppels tussenbeide komen om het boze publiek te kalmeren.

Maar de reputatie van de film groeide gestaag, en ondertussen wordt ‘Vampyr’ algemeen beschouwd als één van dé grondleggers van het vampierengenre.

Enjoy!

(u kunt Engelse ondertitels aanschakelen door onderaan op ‘Instellingen’ te klikken en ‘Engels’ te kiezen:)

Bekijk de recensie van Mark Kermode (BBC en British Film Institute):

CINEMA CORONA #96: THE DRILLER KILLER (Abel Ferrara)

Geplaatst op door

Driller_Killer_1Quarantainedag 96!

Vandaag in onze CINEMA CORONA een low budget-klassieker van Abel Ferrara: ‘THE DRILLER KILLER’, een film die – zoals u waarschijnlijk zelf al uit de titel kunt afleiden – niet écht geschikt is voor gevoelige kijkers.

Regisseur Abel Ferrara (die later ook het schitterende ‘Bad Lieutenant’ zou maken) speelt zelf de hoofdrol als Reno Miller, een artiest die in het New York van eind jaren ’70 – toen nog een smerige, stinkende en uiterst gevaarlijke stad, met straten vol zwervers en junkies – aan de kost probeert te komen.

Een bijna onmogelijke opdracht, zeker omdat zijn werk maar niet af raakt en hij zijn appartement moet delen met twee jonge vrouwen.
En zijn leven wordt helemaal een hel wanneer zijn huisbaas het appartement erboven verhuurt aan een punkband, die – zoals dat met punkbands gaat – de hele tijd op bijzonder luidruchtige wijze repeteren.

Langzaamaan drijft de getormenteerde Miller af in de totale waanzin, die hem ertoe aanzet ‘s nachts in New York willekeurige mensen met een drilboor te gaan bewerken….

The_Driller_Killer‘The Driller Killer’ werd destijds door de pro censuur-moraalridders steevast aangehaald als één van dé ergste immorele voorbeelden van de video nasties-golf, maar wie veertig jaar later terugkijkt, ziet een film die eigenlijk veel meer in een arthouse dan in een spookhuis thuishoort.

Natuurlijk zitten er enkele horrorscènes in, maar in essentie is dit veel meer een low budget psychologisch drama of een New Yorkse punkfilm dan een typische slashermovie.

De films waar Ferrara voor zijn ‘Driller Killer’ vrolijk uit jatte liggen overigens nogal voor de hand: ‘Taxi Driver’ van Scorsese (het groezelige New York van eind jaren ’70), ‘Repulsion’ van Polanski (de afdaling richting totale waanzin), zelfs wat Cassavetes (het huiselijk drama) en een scheutje ‘Texas Chain Saw Massacre’ (maar dan met een drilboor in plaats van een kettingzaag).
Als dàt geen goede mix is, weten we het ook niet meer.

Kortom: enjoy!
Maar ook: don’t try this at home!

CINEMA CORONA #94: THE BIG COMBO (Joseph Lewis)

Geplaatst op door

Big_Combo_LewisQuarantainedag 94!

Vandaag in onze CINEMA CORONA: ‘THE BIG COMBO’ van Joseph Lewis.

Politie-inspecteur Leonard Diamond probeert al een hele tijd gangster Mr. Brown te betrappen op financiële malversaties, maar harde bewijzen tegen de man ontbreken.
Bovendien heeft de gladde, psychopathische gangsterbaas op alle mogelijke niveaus connecties.
Of zoals zijn collega-inspecteur het uitdrukt: ‘You’re fighting a swamp with a teaspoon’.

En omdat het onderzoek handenvol geld kost en geen resultaat oplevert, dreigen zijn oversten er ook nog eens mee het helemaal stop te zetten.

Diamond ziet een laatste kans in het schaduwen van Susan Lowell, de vriendin van de gangster. De bloedmooie – maar suïcidale – dame is uitgegroeid tot een ware obsessie voor de speurder…

‘THE BIG COMBO’ is een magistrale film noir van Joseph Lewis, die vijf jaar eerder ook al het even briljante ‘Gun Crazy’ maakte.
Let vooral op de fabelachtige fotografie van John Alton, het wondermooie chiaroscuro-schaduwenspel en de excellente, jazzy soundtrack van David Raskin.

Bijzonder uniek, opvallend en gewaagd voor een film uit 1955: de twee genadeloze hitmen van Mr. Brown (gespeeld door Earl Holliman en Lee Van Cleef) zijn een voor de goede verstaander bijna openlijk homoseksueel koppel.

CINEMA CORONA #91: THE STRANGER (Orson Welles)

Geplaatst op door

The_StrangerDeze film was maar tijdelijk beschikbaar en is niet meer te bekijken, u kunt nog wel tal van andere boeiende films online zien in onze CINEMA CORONA.

—

‘THE STRANGER’ is misschien wel de meest ondergewaardeerde film uit de rijke carrière van de briljante Orson Welles.

De film werd meteen na WOII gemaakt, en draait rond nazi-jager Wilson (gespeeld door Edward G. Robinson).
Die is op zoek naar de hooggeplaatste nazi Franz Kindler, die erin geslaagd is uit handen van de geallieerden te blijven.
Omdat er geen enkel spoor is naar de man, wordt besloten zijn vriend en collega-nazi Konrad Meinike te laten ontsnappen en die vervolgens te laten schaduwen, in de hoop dat hij hen naar de spoorloze Kindler zal brengen.

De “ontsnapte” Meinike vlucht naar Harper, een klein stadje in Connecticut. Een plaats waar zich op het eerste gezicht geen ex-nazi’s schuilhouden, maar een doodgewoon plaatsje met een school, een kerk en een dorpswinkel annex café…

Wat volgt is een kat-en-muis-spel tussen de nazi-jager en zijn prooi.

Orson Welles zelf was totaal niet tevreden over de film, omdat monteur Ernest Nims van de studio de opdracht had gekregen alles wat maar enigszins overbodig leek weg te knippen.
Nims – door Welles denigrerend ‘the Great Supercutter’ genoemd – kweet zich nogal enthousiast van die taak, en sneed ruim een half uur weg van de versie die Welles in zijn hoofd. Onder andere een openingsscène van negentien minuten is zo (waarschijnlijk definitief) verloren gegaan…

Desalniettemin is ‘The Stranger’ nog altijd een lekker ouderwets spannende thriller, met prima vertolkingen van Robinson, Loretta Young en uiteraard Welles zelf, in prachtige zwart-witbeelden gegoten door meester-cameraman Russell Metty.

‘The Stranger’ is overigens ook de eerste fictiefilm waarin beelden van de holocaust gebruikt zijn (toen Welles de eerste newsreels van de concentratiekampen zag, vond hij het essentieel dat iederéén die beelden te zien zou krijgen)

Regisseur Joe Dante vertelt over de achtergrond van de productie ‘The Stranger':

CINEMA CORONA #89: MULTIPLE MANIACS (John Waters)

Geplaatst op door

Multiple_ManiacsQuarantainedag 89!

Vandaag in CINEMA CORONA: ‘MULTIPLE MANIACS’, een film van John Waters die ook na 50 jaar nog zó wansmakelijk is dat hij nog altijd perfect in de tijdsgeest past!

‘Multiple Maniacs’ werd in 1970 met een budget van “ongeveer 5.000 dollar” door Waters en een stel gekke vrienden (met als “ster” de onnavolgbare travestiet Divine) gedraaid met de bedoeling zoveel mogelijk mensen op stang te jagen.

Een bedoeling die jammerlijk mislukte, want 50 jaar later deze als practical joke gemaakte film een absolute klassieker van de Goede Slechte Smaaak geworden, én – helemaal hilarisch – piekfijn gerestaureerd heruitgebracht in de Criterion-collectie, tussen de films van Ingmar Bergman en Andrei Tarkovski.

Het verhaal is losjes gebaseerd op dat van de Manson Family, de sekte rond Charles Manson die in 1970 net een spoor van dood en vernieling door Californië getrokken had.

Alles draait rond Lady Divine, die met haar circusshow van freaks en seksuele perverten door het nette huisje-tuintje-boompje-deel van Amerika trekt.
Hoewel de ingang voor deze ‘Cavalcade of Perversion’ gratis is, is de inhoud van hun freakshow zó walgelijk dat de potentiële toeschouwers meestal lichte fysieke dwang nodig hebben om binnen te gaan, en in sommige gevallen zelfs gewoon gedrogeerd moeten worden – en bovendien worden ze aan het eind van de show steevast beroofd door Divine.

Na een tijdje is Divine die berovingen echter beu, en besluit ze de toeschouwers maar meteen te vermoorden in plaats van hen te beroven…

De film heeft alles wat een mens zich aan slechte smaak en Z-filmpret kan wensen: het begint al meteen met de heerlijk knullige titelsequentie, en na 90 waanzinnige minuten waarin lijmsnuivers, een rozenkrans en een gigantische kreeft een hoofdrol spelen, blijft de toeschouwer verbluft achter met het gewenste ‘what the fuck did I just watch?’-gevoel.

Waters vond destijds uiteraard geen verdeler voor zijn film, en huurde dan maar zelf cinemazalen en drive in-theaters af om hem aan de man te brengen: met succes, want een halve eeuw later is John Waters voor duizenden wansmaak-fans nog altijd de enige echte Pope of Trash.

Enjoy!

Interview met Waters naar aanleiding van de restauratie van de film:

CINEMA CORONA #86: ONE WEEK (Buster Keaton)

Geplaatst op door

One_WeekQuarantainedag 86!

Kan er tussen de dagelijkse rampberichten over corona, racisten, IS, smeltende poolkappen, opbrandende regenwouden, alarmerend lage waterstanden, Donald Trump, Bolsonaro en Poetin door ook nog eens gelachen worden?

Welja: in CINEMA CORONA, want wij hebben een werkelijk ge-wel-di-ge komedie klaarstaan, vanaf de eerste tot de laatste seconde non-stop volgepropt met gags, slapstick, briljante visuele jokes en ronduit krankzinnige (en nog altijd onovertroffen) filmische stunts: ‘ONE WEEK’ van Buster Keaton, gemaakt in 1920 (!!!)

De plot is simpel: Buster is net getrouwd met zijn geliefde, en heeft een zelfbouwpakket voor een eigen huis gekocht.
Vol goede moed beginnen ze samen aan hun liefdesnestje te timmeren, zagen en boren. Helaas heeft een afgewezen huwelijkskandidaat van zijn kersverse echtgenote het bouwpakket lichtjes gesaboteerd…

De hele film is een swingende opeenvolging van briljante komische scènes, maar vooral de scène waarin Buster een volledige huisgevel op zijn hoofd dreigt te krijgen is een absolute klassieker geworden – en opgenomen een eeuw vóór er van CGI sprake was, jongelui!

De evenzeer uitmuntende soundtrack is live opgenomen bij onze onvolprezen collega’s van The Lucky Dog Picturehouse, inclusief de talloze lachsalvo’s van het publiek.

U wil nóg meer Buster Keaton?
Dan verwijzen u graag naar het geniale ‘THE SCARECROW’, ook nog altijd gratis te (her)bekijken!
Of naar niet minder briljante films als ‘THE GENERAL’ of ‘THE PALEFACE’.

Enjoy!

Meer interessante achtergrondinfo bij de comedy van Keaton en die van ‘ONE WEEK’ in het bijzonder in dit filmpje:

CINEMA CORONA #82: FAUST (Friedrich Wilhelm Murnau)

Geplaatst op door

FaustQuarantainedag 82!

Folk-horror is de laatste jaren opnieuw behoorlijk populair onder de millenials (Ari Asters ‘Midsommar’ is maar één voorbeeld), maar hey kids: ook uw betovergrootouders smulden al van het genre.

Als bewijs hebben we vandaag in CINEMA CORONA het magistrale ‘FAUST’ van de grote Friedrich Wilhelm Murnau klaarstaan.

Het verhaal is losjes gebaseerd op de klassieke versie van de Faust-mythe van Goethe (de ondertitel van de film is dan ook ‘Eine Deutsche Volkssage’) waarin Mephisto met een aartsengel wedt dat hij de ziel van een goede man kan vernietigen. Als Mephisto de weddenschap wint, krijgt hij de macht over de hele aarde.
Mephisto kiest als doel Faust, een alchemist in een Duits stadje. Het plaatsje wordt meteen door allerlei plagen getroffen (dit is de ideale film om tijdens een virus-lockdown te bekijken), en hoe hard Faust ook bidt en werkt, de ellende en de rampspoed blijft keihard toeslaan.

Ten einde raad gooit Faust zijn bijbel in het vuur, en besluit hij zijn ziel aan de duivel te verkopen…

Visueel is dit – zoals altijd bij Murnau – een ronduit verbluffende film, met in de hoofdrollen de toenmalige sterren Gösta Ekman (als Faust), Emil Jannings (als Mephisto) en Camilla Horn (als Gretchen, de gedoemde geliefde van Faust).