CINEMA CORONA #189: DUEL IN THE SUN (King Vidor)

Duel_in_the_sunVandaag in CINEMA CORONA: een uiterst broeierige western die destijds door de Katholieke kerk als des Duivels verketterd werd, en die door de critici smalend hertiteld werd tot ‘Lust In The Dust’ – twee redenen om zéker te kijken, dus!

Een derde reden om naar ‘DUEL IN THE SUN’ (want over die film hebben we het) te kijken is omdat Martin Scorsese een grote fan is.
Sterker nog: het was de eerste film die hij zag!

Scorseses moeder nam de kleine Martin mee naar deze Freudiaanse, over the top-pe film vol lust en geweld toen hij amper vier was, een feit waar hij nu nog altijd verbaasd over is: ‘Ik vermoed dat ze me meenam zodat ze een excuus zou hebben om hem zelf te kunnen zien. Het was een overdonderende, angstaanjagende ervaring: de heldin viel niet voor de goede, maar voor de slechte! Ik begreep niet hoe dat mogelijk was.’

Dat is inderdaad in twee regels samengevat het scenario van ‘DUEL IN THE SUN': de half-Indiaanse Pearl (gespeeld door Jennifer Jones) is wees geworden, na een familiedrama waarin haar vader haar moeder vermoordde, nadat hij haar betrapt had op overspel.

Na de veroordeling en executie van haar vader vindt de bloedmooie jongedame onderdak bij verre familie, op een ranch in Texas.
Algauw brengt ze daar met haar looks de twee zonen van de familie het hoofd op hol: zowel Jesse (de nette, burgerlijke en betrouwbare zoon, gespeeld door Joseph Cotten) als Lewt (een knappe maar agressieve en brutale rokkenjager; rol van Gregory Peck) dingen naar haar gunst.

Hoewel ze eerst beiden afwijst, kan ze uiteindelijk toch niet weerstaan aan de aantrekkingskracht van Lewt. Wat tot een uiterst stormachtige relatie leidt, met dito gevolgen…

Letterlijk àlles in ‘DUEL IN THE SUN’ is net één graadje té: van de Technicolor-kleuren die bijna uit het scherm branden over de make-up van Jennifer Jones en de wild aanzwellende soundtrack van Dimitri Tiomkin tot het Freudiaans scenario dat zó karikaturaal Freudiaans is dat waarschijnlijk Freud zélf het toch wel wat teveel Freud gevonden zou hebben.

Het maakt van de film een unieke, fascinerende car crash, een briljante soap opera met paarden en cowboyhoeden waar je – willen of niet – blijft naar kijken.

(ter info: de film zelf start na de 12 minuten durende prelude!)

De bekende Australische criticus David Stratton had een ervaring die gelijkloopt met die van Scorsese, al was het bij hem zijn grootmoeder die hem als kind meenam naar de film – tot woede van zijn moeder.
Bekijk zijn amusante inleiding hier:

CINEMA CORONA #91: THE STRANGER (Orson Welles)

The_StrangerDeze film was maar tijdelijk beschikbaar en is niet meer te bekijken, u kunt nog wel tal van andere boeiende films online zien in onze CINEMA CORONA.

‘THE STRANGER’ is misschien wel de meest ondergewaardeerde film uit de rijke carrière van de briljante Orson Welles.

De film werd meteen na WOII gemaakt, en draait rond nazi-jager Wilson (gespeeld door Edward G. Robinson).
Die is op zoek naar de hooggeplaatste nazi Franz Kindler, die erin geslaagd is uit handen van de geallieerden te blijven.
Omdat er geen enkel spoor is naar de man, wordt besloten zijn vriend en collega-nazi Konrad Meinike te laten ontsnappen en die vervolgens te laten schaduwen, in de hoop dat hij hen naar de spoorloze Kindler zal brengen.

De “ontsnapte” Meinike vlucht naar Harper, een klein stadje in Connecticut. Een plaats waar zich op het eerste gezicht geen ex-nazi’s schuilhouden, maar een doodgewoon plaatsje met een school, een kerk en een dorpswinkel annex café…

Wat volgt is een kat-en-muis-spel tussen de nazi-jager en zijn prooi.

Orson Welles zelf was totaal niet tevreden over de film, omdat monteur Ernest Nims van de studio de opdracht had gekregen alles wat maar enigszins overbodig leek weg te knippen.
Nims – door Welles denigrerend ‘the Great Supercutter’ genoemd – kweet zich nogal enthousiast van die taak, en sneed ruim een half uur weg van de versie die Welles in zijn hoofd. Onder andere een openingsscène van negentien minuten is zo (waarschijnlijk definitief) verloren gegaan…

Desalniettemin is ‘The Stranger’ nog altijd een lekker ouderwets spannende thriller, met prima vertolkingen van Robinson, Loretta Young en uiteraard Welles zelf, in prachtige zwart-witbeelden gegoten door meester-cameraman Russell Metty.

‘The Stranger’ is overigens ook de eerste fictiefilm waarin beelden van de holocaust gebruikt zijn (toen Welles de eerste newsreels van de concentratiekampen zag, vond hij het essentieel dat iederéén die beelden te zien zou krijgen)

Regisseur Joe Dante vertelt over de achtergrond van de productie ‘The Stranger':

CINEMA CORONA #67: MY DARLING CLEMENTINE (John Ford)

Quarantainedag 67!My_Darling_Clementie

John Ford wordt door velen gezien als dé grootmeester van de Amerikaanse cinema, en daar zijn inderdaad vele argumenten en nog veel meer prachtfilms voor aan te halen.

Eén van zijn allerbeste is ‘MY DARLING CLEMENTINE’, een zo goed als perfecte film, gebaseerd op het (ook door vele andere regisseurs verfilmde) westernhistorie van Wyatt Earp, Doc Holliday, Tombstone en de O.K. Corral.

Het verhaal begint op het moment dat de gebroeders Earp – die hun vee richting Californië drijven – bij het stadje Tombstone arriveren.

Wanneer de oudste broers daar op onderzoek uitgaan, ontdekken ze dat er totale wetteloosheid heerst, in die mate dat niemand zich zelfs maar kandidaat durft te stellen voor de openstaande vacature van sheriff.
Maar de meest angstwekkende ontdekking volgt bij hun terugkomst: hun jongste broer James – die achtergebleven was om op het vee te passen – is vermoord.

Vastbesloten de laffe moord op hun broer te wreken, stelt Wyatt Earp zich kandidaat als sheriff van Tombstone…

‘My Darling Clementine’ is een film waarin Fords enorme talenten helemaal tot uiting kwamen: enerzijds zijn verbluffende visuele kracht (letterlijk élk beeld zit goed), en anderzijds zijn unieke gave om verhalen te vertellen – Ford grijpt de kijker van bij de eerste seconde bij zijn nekvel, en laat hem pas weer los nadat ‘The End’ over het scherm is gerold.
Bovendien weet Ford altijd het beste in zijn acteurs naar boven te halen: Henry Fonda, Victor Mature, Linda Darnell en Walter Brennan zijn hier allemaal outstanding.

En dan is er natuurlijk nog de titelsong, die als rode draad doorheen de film gebruikt wordt, en dat al die jaren later nog altijd een westernklassieker is.

Enjoy!
(Tip: van John Ford is ook het even geweldige ‘STAGECOACH’ nog altijd te (her)bekijken in onze CINEMA CORONA)

De Amerikaanse filmcriticus Ben Mankiewicz leidt de film vakkundig in: