Vandaag presenteren we u in samenwerking met Academie Mechelen een Art & Film-documentaire over de man die door velen als onze beste levende schilder wordt gezien: Michaël Borremans.
In 2009 ging Canvas op bezoek in het atelier van Borremans, en dat leverde een uitermate boeiend beeld van zijn werkmethode én van de mens Michaël Borremans op.
Een docu van Guido de Bruyn, met als interviewer Jef Lambrecht, en met een bijrol voor Jan Hoet.
Hoewel The Velvet Underground misschien wel de meest invloedrijke groep uit de rockgeschiedenis is, bestaan er (net zoals van The Stooges) amper bewegende beelden van.
Dat alleen al maakt van ‘A SYMPHONY OF SOUND’ een essentieel uur film, ook al is dit in wezen niet meer dan een repetitie, gefilmd in de legendarische Factory van Andy Warhol.
Diezelfde Warhol is officieel ook de – nouja – ‘regisseur’, al lijkt het eerder alsof Warhols – nouja – ‘cameraman’ Paul Morissey net een nieuwe camera heeft gekregen en een uur lang willekeurig alle knopjes (en dan vooral de zoom) aan het uittesten is: dit is Warhols anti-cinema op zijn extreemst.
Het doet er weinig toe, want de groep vindt hier zo ongeveer live voor de camera het begrip ‘cool’ uit: de zonnebrillen, het leer, het zwart-wit, de noise en de feedback, de zelfverzekerde attitude van Reed & Cale, gecombineerd met de onaardse, ijselijke Teutoonse schoonheid van Nico en het androgyne van drumster Moe Tucker zorgen voor een geheel dat de wereld toen nog nooit gezien had, én voor een klank die evenmin ooit al gehoord was: de muziek is één lange, geïmproviseerde en zeer hypnotiserende drone, die (opgelet! Spoiler alert!) afgebroken wordt wanneer de politie binnenvalt na een klacht over burengerucht.
THE VELVET UNDERGROUND & NICO: A SYMPHONY OF SOUND Regie: Andy Warhol USA 1966, 64 min.
De links naar de andere muziekfilms van ons online slotfeest vindt uHIER!
Filmisch portret uit 1965 waarin de terugkeer van de jonge Leonard Cohen naar zijn thuisstad Montreal gevolgd werd.
Cohen is op dat moment nog niet de gevierde singer-songwriter die hij nadien zou worden, maar wél een jonge en bijzonder succesvolle auteur die een grote literaire toekomst voorspeld wordt.
Met fascinerende live-beelden van een lezing (die soms meer weg heeft van kurkdroge stand up-comedy), en met al even fascinerende home movie-beelden uit de kindertijd van Cohen.
LADIES AND GENTLEMAN, MR. LEONARD COHEN Regie: Donald Brittain & Don Owen CDN 1965, 44 min.
De links naar de andere muziekfilms van ons online slotfeest vindt uHIER!
Een in cinéma vérité-stijl gefilmd portret van meesterbassist Charles Mingus, dat fabelachtige concertopnames uit kleine clubs mixt met Mingus die – samen met zijn vijfjarig dochtertje – elk moment door de stad uit zijn New Yorks appartement gezet dreigt te worden.
Behalve een beeld van een briljante muzikant geeft deze docu van Thomas Reichman ook een goed beeld van Amerika 1968: een land waar een pistool 7 dollar kost, en waar de gekleurde medemens een tweederangsburger is.
Muzikaal eeuwig relevant, en in tijden van Black Lives Matter helaas ook nog altijd maatschappelijk relevant in 2020.
CHARLIE MINGUS 1968 Regie: Thomas Reichman USA 1968, 58 min.
De links naar de andere muziekfilms van ons online slotfeest vindt uHIER!
In 2006 keerde Sigur Rós na het einde van hun uiterst succesvolle wereldtoernee terug naar hun thuisland.
Daar besloten ze een reeks gratis concerten te geven op een aantal ongewone plaatsen.
Al die concerten werden door Dean DeBlois gefilmd voor ‘HEIMA’, een wonderlijk mooie concertfilm die perfect past bij Sigur Rós’ unieke muziek, en die evenveel over het land als over de groep vertelt.
SIGUR RÓS: HEIMA Regie: Dean DeBlois ISL 2007, 97 min.
De links naar de andere muziekfilms van ons online slotfeest vindt u HIER!
P.S. voor wie alléén de muziek van ‘HEIMA’ wil: een fan hermonteerde de hele film zonder de interviews en met extra muziek.
Bekijk het resultaat hier:
Vandaag hebben we in CINEMA CORONA een (alweer) leuk extraatje voor wie op een ontspannen manier wat meer wil leren over de geschiedenis van de film.
PBS (de Amerikaanse VRT, zeg maar) biedt namelijk een prima gratis online Crash Course FILMGESCHIEDENIS aan, op bijzonder entertainende wijze gepresenteerd door Craig ‘Wheezy Waiter’ Benzine.
Helaas zonder Nederlandse ondertitels (Franse, Spaanse, Vietnamese, Deense, Hebreeuwse en Oekraïnse zijn wél beschikbaar, als dat een hulp zou zijn), maar dat is het enige minpunt: verdere voorkennis is niet vereist, alleen een hart voor film en goesting om iets bij te leren.
In zestien afleveringen van plusminus tien minuutjes neemt Benzine de kijker mee van bij de uitvinding van de film tot nu, via de stomme film, de uitvinding van de geluids- en kleurenfilm, de Golden Age van Hollywood en de opkomst van de indie cinema.
Maar u leert bijvoorbeeld ook hoe groot de invloed van Russische avant-gardisten of een aantal baanbrekende Duitse expressionistische regisseurs uit de jaren ’20 en ’30 was op de films die u vandaag in elke multiplex kunt zien – als die niet door corona gesloten waren, tenminste.
Kortom: zeer de moeite, te bekijken op uw eigen tempo en zoals gezegd nog gewoon gratis ook.
Enkele jaren geleden zorgde de Nederlandse regisseuse Oeke Hoogendijk voor één van de beste kunstdocumentaires ever met ‘Het Nieuwe Rijksmuseum’, een heerlijk onthullende blik achter de schermen van de internationale kunst- en museumwereld, vol botsende kunstpausen, uit hun voegen barstende ego’s en druk lobbyende alfamannetjes (en een enkele vrouw).
Die tour de force herhaalt ze nu met ‘Mijn Rembrandt’, een kunstdocumentaire die zich laat bekijken als een ware thriller.
Terwijl we liefhebbers aan het woord horen over wat ‘hun’ Rembrandt nu zo uniek
maakt, leren we dat de Franse baron Eric de Rotschild niet één maar zelfs twéé Rembrandts opde markt wil brengen.
UPDATE: deze screening is ondertussen helemaal VOLZET!
Maar er is nog een heel groot ander (en gratis) online filmaanbod beschikbaar in onze CINEMA CORONA.
——-
Café La Rose Blanche is het laatste Griekse volkscafé van Molenbeek. Een halve eeuw al is het in handen van de familie Karassavidis, die vluchtelingenroots heeft in Klein-Azië.
Tegenwoordig wordt het café uitgebaat door de broers Kostas en Pavlos, die de zaak op hun onnavolgbare eigen manier runnen. Wat deze plek uniek maakt, is de manier
waarop deze hardwerkende Grieken hun klanten al die tijd in elkaar wisten te klikken – klanten die bijna elke migratiegolf die over Molenbeek heenspoelde vertegenwoordigden.
In de sixties verliet de jonge Raymond Depardon de ouderlijke boerderij in het Franse Centraal Massief om fotoreporter te worden.
Depardon wérd ook fotoreporter, één van de allerbeste ter wereld zelfs, en zou vervolgens ook tal van enig mooie en volstrekt unieke documentaires maken.
Zoals bijvoorbeeld ‘La Vie Moderne’, waarin hij terugkeert naar de streek van zijn jeugd, om er het langzaam uitstervende traditionele boerenbestaan te portretteren.
Depardon hengelt niet naar anekdotes of grote verklaringen bij de gesloten boeren, die zich – zo beseffen ze zelf ook – onherroepelijk bij de almaar oprukkende moderniteit zullen moeten neerleggen: hij laat hen gewoon zijn, bij
voorkeur aan de keukentafel. Waardoor hun stilte de weinige woorden die ze wél zeggen des te indringender maakt.
Het landschap waarin ‘La Vie Moderne’ zich afspeelt lijkt overigens al bijna zo uit de tijd als de inwoners zelf : kronkelende, golvende
Toen de Australische zanger & auteur Nick Cave 20.000 dagen op deze aardbol rondliep, kreeg het regieduo Jane Pollard & Iain Forsyth de kans hem ter gelegenheid van die verjaardag 24 uur lang volgen.
Het resultaat was het geweldige ‘20.000 Days On Earth’, een fascinerende kruising tussen een rockumentary, een fictief drama en een duik in het verleden: we zien Cave niet alleen in zijn archief snuisteren, we volgen hem ook bij een bezoek aan zijn psychotherapeut, bij een concert, bij zijn kinderen en bij ontmoetingen met tal van oude vrienden, gaande van acteur Ray Winstone en ex-Bad Seed Blixa Bargeld tot Kylie Minogue en violist-compaan Warren Ellis.
Regisseursduo Pollard en Forsyth mengen op originele (en vaak grappige) wijze fictie met feiten, mijden slim de gevreesde rockdocu-clichés en geven ons ondertussen een unieke inkijk in het creatieve proces van de Bad Seeds-voorman – en dat allemaal tegen de achtergrond van zijn woonplaats Brighton.
Kortom (en zoals àlles wat Nick Cave doet): fantastico!
NICK CAVE: 20.000 DAYS ON EARTH
Regie: Jane Pollard & Iain Forsyth
AUS 2014, 97 min. OPENLUCHTVERTONINGEN op:
MAANDAG 14 SEPTEMBER 2020 na zonsondergang (+/- 20u15) MAANDAG 14 SEPTEMBER 2020 om 22u00
Lokatie: binnentuin van Het Predikheren, Goswin de Stassartstraat 88.