CINEMA CORONA #116: MASCULIN, FÉMININ (Jean-Luc Godard)

masculin_feminin_godard

UPDATE: Deze film was maar tijdelijk beschikbaar, en is niet langer te bekijken.
Maar in onze CINEMA CORONA zijn nog tal van andere boeiende titels te ontdekken.

—-
Gisteren 90 (jawel: negentig!) geworden: Jean-Luc Godard.

Dat mogen we in CINEMA CORONA natuurlijk niet zomaar laten passeren, en dus: ‘MASCULIN, FÉMININ’, één van dat rijtje compleet baanbrekende films die hij tussen 1960 en 1967 maakte, voor hij een iets té stevige tik van de communistische molen kreeg en zijn eigen carrière dynamiteerde.

In ‘Masculin, Féminin’ gooide Godard alle toen geldende regels van plot, montage en spanningsopbouw overboord, voor een speels, grappig en ook na meer dan 50 jaar nog altijd fris ogend portret van de Parijse jeugd anno 1966 – twee jaar voor de studentenrevolte.

Centraal staan Paul en Madeleine, fantastisch vertolkt door Jean-Pierre Léaud (‘Les 400 Coups’) en debutante Chantal Goya.
Paul heeft net zijn legerdienst beëindigd heeft, en wordt verliefd op Madeleine, die een carrière als yéyé-zangeres van de grond probeert te krijgen, en die samenwoont met haar vriendinnen Elisabeth en Catherine-Isabelle.

Pauls vriend Robert probeert hem mee te tronen op het revolutionaire pad, maar tussen het uitdenken van hun acties door zitten ze duidelijk toch ook met veel vragen over de vrouwen, seks en relaties. En gaan ze als het kan ook graag nog naar de film en op café.
Allemaal zijn ze ‘kinderen van Marx en Coca-Cola’, opgegroeid in de wereld van de Koude Oorlog tussen de communisten en de kapitalisten…

‘Masculin, Féminin’ is Godard op zijn meest speels: sommige dialoogscènes lijken volkomen geïmproviseerd (en zijn dat waarschijnlijk ook), de film zit vol Godardiaanse woordgrapjes en citaten, en een aantal wilde ideeën lijken zelfs pure Monty Python avant la lettre.
Voeg daarbij een flitsende montage, de Parijse sixtiessfeer en leuke cameos van Brigitte Bardot en Françoise Hardy, en je hebt een ware klassieker.

De openheid waarmee in ‘Masculin, Féminin’ over seks gepraat werd was voor 1966 overigens zéér gewaagd, en de film werd in Frankrijk dan ook verboden onder de 18 jaar. ‘Dat zijn net de mensen voor wie de film bedoeld is,’ beweerde Godard.

En dan is er ook nog dit:

VISAGES VILLAGES (Agnès Varda & JR)

Visages-Villages-poster-620x827Eerder dit jaar overleed Agnès Varda, één van Frankrijks meest originele cineasten van haar generatie, iets wat ze tot op hoge leeftijd bleef bewijzen.

Bijvoorbeeld met dit wonderlijke pareltje ‘Visages Villages’, door The Huffington Post zéér treffend omschreven als ‘un petit bonbon savoureux.’

Het idee achter de film was ongewoon maar simpel: de hoogbejaarde Franse filmveterane Agnès Varda (toen 89, maar nog beschikkend over de energie en het enthousiasme van een tiener) die samen met de hipsterfotograaf/street artist JR in een busje door landelijk Frankrijk trekt, waar JR in kleine dorpjes zijn projecten opzet (foto’s maken van de bewoners, die foto’s tot gigantische grootte opblazen en ze vervolgens op gevels plakken) terwijl Varda filmt hoe de bewoners daarop reageren.

Het resultaat is een wonderlijke dwarsdoorsnede van het ietwat vergeten en

achtergestelde Frankrijk dat je buiten de grote steden aantreft, met alle verhalen die daarbij horen: nu eens pakkend (de stokoude mijnwerkersdochter die bij een oude foto vertelt hoe haar moeder het kolenstof van de rug van haar vader moest schrobben is

Continue reading “VISAGES VILLAGES (Agnès Varda & JR)” »

VISAGES VILLAGES (Agnès Varda & JR)

agnes-varda-in-brussel-voor-de-premiere-van-visages-villages.1‘Un petit bonbon savoureux!’, zo omschreef The Huffinton Post ‘Visages Villages’, en dat is veruit de beste omschrijving die we van dit héérlijk filmpje gelezen hebben.

In Frankrijk gingen inmiddels al meer dan 210.000 mensen kijken: we kunnen u alleen maar aanraden hetzelfde te doen.

Het idee was ongewoon maar simpel: de hoogbejaarde Franse filmveterane Agnès Varda (89, maar nog beschikkend over de energie en het enthousiasme van een tiener) trekt samen met de hipsterfotograaf/street artist JR in een busje door landelijk Frankrijk, waar JR in kleine dorpjes zijn projecten opzet (foto’s maken van de bewoners, die foto’s tot gigantische grootte opblazen en ze vervolgens op gevels plakken) terwijl Varda filmt hoe de bewoners daarop reageren.

Het resultaat is een wonderlijke dwarsdoorsnede van het ietwat vergeten en achtergestelde Frankrijk dat je buiten de grote steden aantreft, met alle verhalen die daarbij horen.

Nu eens pakkend (de stokoude mijnwerkersdochter die bij een oude foto vertelt hoe haar moeder het kolenstof van de rug van haar vader moest schrobben is zelfs gewoonweg  Continue reading “VISAGES VILLAGES (Agnès Varda & JR)” »

CINEMA CORONA #98: VIVRE SA VIE (Jean-Luc Godard)

Vivre_Sa_VieUPDATE: Deze film was maar tijdelijk beschikbaar, en is niet langer te bekijken.
Maar in onze CINEMA CORONA zijn nog tal van andere boeiende titels te ontdekken.

—-

Eén van de (terecht) meest geliefde films van Jean-Luc Godard is ongetwijfeld het wonderlijke ‘VIVRE SA VIE’ uit 1962.

In 12 “tableaux” schetst Godard het portret van de knappe Nana Kleinfrankenheim, een Parijse jongedame die na haar breuk met Paul moeite heeft om financieel de eindjes aan elkaar te knopen.

Haar job in een platenzaak brengt niet genoeg op, en haar droom om het te maken in de filmwereld komt niet van de grond. Langzaamaan belandt ze in de prostitutie…

Godards muze Anna Karina is hier perfect als de haar weg zoekende Nana, een rol die haar meteen één van de meest iconische actrices van de Franse sixties-cinema maakte (ook al is Karina eigenlijk een Deense).

De film is uitermate speels (de eerste minuten toont Godard je alleen twee achterhoofden), soms zelfs bijna documentair en voor die tijd (1962!) bijzonder ontregelend, en zit zoals altijd bij Godard propvol knipogen en referenties naar andere regisseurs.

Zo is de scène waarin Nana in de cinema ‘La Passion de Jeanne d’Arc’ van Dreyer gaat kijken één van de sleutelmomenten in de film, maar ook de referenties naar Bresson en Truffaut vallen niet te missen.

Het prachtige, extreem stijlvolle camerawerk is van Raoul Coutard.

Godard in enkele minuten samengevat door Cineville: