‘THE HUMAN VOICE‘ is Almodovars eerste Engelstalige film, en helemaal gedraaid tijdens de coronapandemie.
Het aantal acteurs is bijgevolg coronaproof beperkt tot één, maar hey, dàt is in dit geval geen probleem, want die ene actrice is hier toevallig de immer excellente Tilda Swinton.
Swinton speelt een vrouw die net door haar man verlaten is: zijn koffers staan al klaar, maar het lijkt wel alsof hij zelfs daar niet meer in geïnteresseerd is, want hij komt ze maar niet ophalen.
Het enige contact dat ze nog hebben verloopt via de telefoon. Waardoor de enige
levende ziel die ze nog ziet de hond is, die óók al duidelijk maakt dat hij zijn baasje mist.
Het is een situatie die de vrouw langzaam maar zeker tot wanhoop dwingt…
‘THE HUMAN VOICE’ is gebaseerd op ‘La Voix Humaine’ van Jean Cocteau, en heeft alle ingrediënten die u van een Almodovar verwacht, geconcentreerd in een overheerlijke Continue reading “THE HUMAN VOICE (Pedro Almodovar)” »
We hernemen deze films in onze reguliere programmatie, op DINSDAG 17 en DINSDAG 24 AUGUSTUS.
——
Als afsluiter van onze openluchtvertoningen voor de Predikheerlijke Zomer hebben we een fijn cadeau voor u klaarstaan: twee topfilms voor de prijs van één ticket.
Ten eerste is er het wondermooie ‘PETITE MAMAN’ van Céline Sciamma, die hiermee na haar ‘Portrait de la Jeune Fille en Feu’ een tweede meesterwerk op rij aflevert.
Omdat ‘PETITE MAMAN’ maar een dik uur duurt, en om de herstart van onze vertoningen te vieren, trakteert het Filmhuis u bovendien op een zeer fijne bonus: de nieuwe Almodovar.
Zijn ‘THE HUMAN VOICE’ duurt maar een half uur, maar het is wél dertig minuten genieten: Tilda Swinton speelt een vrouw die net door haar man verlaten is, en die alleen achterblijft met een adembenemend appartement, een stel valiezen, de hond en (via de telefoon) de stem van haar man…
Als u het ons vraagt: een double bill om ‘Olé!’ tegen te zeggen.
Meer info over de geherprogrammeerde vertoningen van ‘PETITE MAMAN’ vindt u HIER!
Meer info over de geherprogrammeerde vertoningen van ‘THE HUMAN VOICE’ vindt u HIER!
Vandaag in CINEMA CORONA één van de meesterwerken van de Franse surrealist en multitalent Jean Cocteau: ‘ORPHÉE’.
Cocteau maakte vooral naam met zijn poëzie en literair werk (‘Les Enfants Terribles’ werd en wordt algemeen beschouwd als zijn beste), maar blonk uit in de meest uiteenlopende artistieke disciplines.
Waaronder dus ook film: in de jaren ’30 had hij al de surrealistische klassieker ‘Le Sang d’Un Poète’ gedraaid’, maar het was pas na de tweede wereldoorlog dat hij bij het grote publiek doorbrak, toen hij met het wondermooie sprookje ‘La Belle et La Bête’ een ware klassieker afleverde die miljoenen toeschouwers naar de cinema’s wist te trekken.
Het even fascinerende ‘ORPHÉE’ dateert van enkele jaren na ‘La Belle et La Bête’, en ook voor deze film castte Cocteau zijn fetisjacteur Jean Marais in de hoofdrol.
Het verhaal is gebaseerd op de oude Griekse Orpheus-mythe, maar dan verplaatst naar het naoorlogse Parijs: Orphée is een uiterst succesvolle, iets oudere dichter die jaloers en minachtend bekeken wordt door de jongere generatie in het Café des Poètes – dé place to be van cultureel Parijs.
Eén van zijn jongere rivalen is de dichter Cègeste. Wanneer die na een dronken caféruzie wil vluchten voor de politie, wordt hij op zijn vluchtpoging doodgereden door een stel bikers.
Een mysterieuze prinses biedt aan het lijk én Orphée mee te nemen in haar Rolls Royce, waarna al snel blijkt dat die elegante maar duistere prinses een létterlijke femme fatale is: ze is De Dood zelf, die Orphée meetroont naar haar onderwereld, en hem losweekt van zijn vrouw Eurydice…
‘ORPHÉE’ is een soort verfilmde droom, met alle elementen die daarbij horen: de onwerkelijke, surreële verhaalsprongen, de eerie sfeer en de bizarre wendingen worden voor de hedendaagse kijker nog flink verhevigd door de ambachtelijke special effects uit die tijd, want CGI moest nog uitgevonden worden: één van de spiegels waardoor de personages naar het hiernamaals stappen, bestond uit een vat kwik!
De scenes in het hiernamaals zijn overigens opgenomen in de ruïnes van Saint-Cyr, een plaats die tijdens de oorlog helemaal platgebombardeerd was.
Al die elementen dragen er toe bij dat ‘ORPHÉE’ een volstrekt unieke film is geworden, van een soort die niet meer gemaakt wordt: verplicht voer voor iedereen die van poëzie, surrealisme en fantastiek houdt.
Naast Jean Marais ziet u o.a. Maria Casares (als De Dood) en Juliette Gréco, de muze van Miles Davis en Serge Gainsbourg die eind vorig jaar overleed.
(Engelse ondertitels aanschakelen kan door onderaan op ‘Instellingen’ en vervolgens ‘Engels’ te klikken:)
De vakkundige inleiding wordt verzorgd door Mark Kermode (BBC/BFI):
Er zijn zeker tien goede redenen waarom u de film moet zien, maar hier verzamelden ze er alvast drie:
‘ is Almodovars eerste Engelstalige film, en helemaal gedraaid tijdens de coronapandemie.
htvertoningen voor de 
