Tagarchief: Cinema Corona

CINEMA CORONA #24: Green Screen: HET MECHELS RIVIERENLAND

Geplaatst op door

Quarantainedag 24!Rivierenland

Het Filmhuis heeft zijn scherm altijd graag opengesteld voor lokale filmmakers, acteurs en ander jong talent.
En uiteraard doen we online even graag hetzelfde in onze CINEMA CORONA.

Zo kunnen we u vandaag een puur Mechelse Green Screen-vertoning aanbieden: Toon Persijn, Wim Dirckx en Robbin Rooze maakten een korte documentaire over de open ruimte in het Mechels Rivierenland, die – als u de idyllische beelden bekijkt – waarschijnlijk méér de moeite van een bezoek waard is dan u zelf denkt.

Van het Zennegat tot het Mechels Broek, en van de Hondsbossen tot de Zennevallei, rond de stad en langsheen de rivieren is nog flink wat natuurgebied te vinden waar de populatie van tal van dieren- en plantensoorten welig tiert: ijsvogels, ooievaars, reeën, spechten en zelfs de lange tijd verdwenen bever floreren weer volop. Ze komen dan ook allemaal langsgelopen, -gefladderd en – gezwommen in deze bijzonder fraai gefilmde docu.

Ingesproken door Vic De Wachter, en met muziek van Lennert Boonen.

Titelanimatie: Sören Selleslagh
Mixing en foley: Eneas Mentzel 

U hebt zin in meer filmpjes over Mechelen vroeger en nu?
Slechts één adres: het ONLINE MECHELS FILMARCHIEF op onze YouTube-pagina.

CINEMA CORONA #23: ‘LAS HURDES: TIERRA SIN PAN’ (Luis Bunuel)

Geplaatst op door

Quarantainedag 23!Las Hurdes4

Vandaag hebben we voor u misschien wel de eerste mockumentary uit de filmgeschiedenis, het ook nu nog altijd behoorlijk choquerende ‘Las Hurdes’, in 1933 gedraaid door de Spaanse meester-provocateur en meester-surrealist Luis Bunuel.

Bunuel maakte de film waarschijnlijk als een duistere parodie op de (vaak zeemzoeterige en pseudo-wetenschappelijke etnografische documentaires die destijds behoorlijk populair waren, met de eskimo-idylle ‘Nanook of the North’ als bekendste voorbeeld.

Bunuel zou uiteraard Bunuel niet zijn als hij aan dat genre niet zijn eigen duistere en surrealistische draai gaf: in plaats van op een exotische bestemming een oerwoudvolk te gaan opzoeken, bleef hij in eigen land en trok hij daar naar de meest verarmde regio: Las Hurdes.

Bunuel stelt Las Hurdes voor als een extreem arme streek (wat waar was), maar blies de situatie tot in het bijna belachelijk extreme op: zo beweert Bunuel niet alleen dat ze er ‘geen brood kenden’ en dat er tijdens het draaien van de film ‘geen enkel lied gehoord werd’, maar lijkt het ook alsof kinderen er midden op straat stierven, en dat malaria, waanzin en incest er tot de orde van de dag behoorden, met begrafenissen als enige vorm van vermaak.
Bovendien gooide hij daar nog wat choquerende (en in scène gezette) beelden tussen, én monteerde hij daar bij wijze van contrast een ijskoud gedebiteerde, pseudo-wetenschappelijk klinkende commentaartrack bovenop.

Het resultaat was enerzijds zo onthutsend dat de Spaanse dictator Franco de film meteen verbood (en in allerijl wegen liet aanleggen om de effectief erbarmelijke situatie in Las Hurdes wat te temperen voor de buitenwereld), en anderzijds ook zo grotesk over the top dat een flink deel van inwoners van Las Hurdes nu nóg altijd kwaad zijn over de wijze waarop Bunuel hen destijds geportretteerd heeft, getuige bijvoorbeeld dit artikel uit The Guardian.

Kortom: het soort documentaire dat alleen Bunuel kon maken.
Want, zo vond Bunuel: ‘Het doel van het surrealisme was niet een nieuwe artistieke of filosofische beweging te creëren. Het doel was de sociale orde op te blazen, en het leven zelf te transformeren.’
Opdracht volbracht, zouden we zeggen!

Waarschuwing: de film is niet geschikt voor dierenliefhebbers.

CINEMA CORONA #21: NEXT FLOOR (Denis Villeneuve)

Geplaatst op door

Next_Floor
Quarantainedag 21!

Vandaag in de aanbieding: ‘NEXT FLOOR’, een ronduit briljant in beeld gebrachte korte film van de Canadees Denis Villeneuve, die nadien met films als ‘Incendies’, ‘Sicario’, ‘Prisoners’ en ‘Blade Runner 2049′ één van dé regiseurs van zijn generatie geworden is.

‘Next Floor’ – gemaakt in 2008, net voor Villeneuves steile opmars naar de top – neemt ons mee naar een bizar all you can eat-buffet voor de upper class: een festijn dat een beetje het midden houdt tussen ‘La Grande Bouffe’, ‘Delicatessen’ en de onvergetelijke Mr. Creosote-vreetpartij uit Monty Python‘s ‘Meaning of Life’.

Het sjieke etentje begint op de bovenste verdieping van een gebouw, maar dat betekent niet dat het personeel niet ook op àndere verdiepingen eten wil serveren…

Als bonus hebben we van diezelfde Denis Villeneuve ook nog een 120 seconden lange stoomcursus voor wie graag de politiek in wil: in ‘120 SECONDS TO GET ELECTED’ kom je te weten wat je het kiespubliek zoal moet beloven om verkozen te raken.

Bij wijze van grap gemaakt in 2006 (op een smartphone), maar helaas lijkt het alsof een groot deel van de huidige wereldleiders hem allemaal als een échte instructievideo gebruikt hebben: de nonsensicale en cynische ‘jobs & money’-speech had letterlijk zó uit de mond van Trump of Bolsonaro kunnen rollen.
Kijk en huiver!

CINEMA CORONA #20: MONKEY BUSINESS (HOWARD HAWKS)

Geplaatst op door

Monkey_Business
Quarantainedag 20!

Vandaag in onze CINEMA CORONA: ‘MONKEY BUSINESS’, een goede oude screwball comedy met Cary Grant, Ginger Rogers én de jonge Marilyn Monroe.

De plot is – zoals dat bij een screwball comedy hoort – heerlijk onnozel: Barnaby Fulton (Cary Grant) is een bijzonder verstrooide professor die in zijn lab aan een middel werkt om eeuwig jong te blijven.
Wanneer één van de apen waarop de stoffen getest worden uit zijn kooi ontsnapt en met de proefbuisjes aan de slag gaat, slurpt de prof per ongeluk een stevige hoeveelheid van het door de aap gebrouwen drankje naar binnen. En zie: het apenbrouwsel blijkt de juiste formule te bevatten – met alle gevolgen vandien, want de bezadigde prof gedraagt zich opeens als een roekeloze adolescent.
Hij koopt zich een blitse sportwagen, en scheurt er als een gek vandoor met de knappe secretaresse (Monroe, die zich hier een absoluut fantastische comédienne toont).

‘Goofy’ is het juiste woord om deze komedie te beschrijven: knetterende dialogen en double entendres (kan het anders met Monroe in de buurt?) worden anderhalf uur lang afgewisseld met heerlijke slapstickscènes, allemaal perfect in beeld gezet door veteraan Howard Hawks.

Enjoy, en blijf in uw kot!

CINEMA CORONA #19: GATE OF FLESH (Seijun Suzuki)

Geplaatst op door

Gate-of-Flesh-
Quarantainedag 19!

Vanavond hebben we een film van één van de favoriete cultregisseurs van Quentin Tarantino in de aanbieding: de Japanse grootmeester van de B-film, Seijun Suzuki.

Wie zijn ‘GATE OF FLESH’ bekijkt, ziet meteen waarom Tarantino zo’n fan van de man is: een visueel fantastische film, vol coole acteurs, met veel gestileerd geweld, een prima soundtrack (zelfs ‘De Internationale’ komt voorbij!), politiek incorrecte dialogen en een dito scenario.

Het verhaal speelt zich af in Tokio, net na Wereldoorlog II: de kapotte stad is helemaal verarmd, de de bewoners zitten in een Darwinistische ieder-voor-zich-overlevingsmodus en de enigen met geld en eten zijn de bezetters, de gehate Amerikaans GI’s die Japan de vernederende nederlaag hebben toegebracht.

Talrijke vrouwen begeven zich in de prostitutie, en in dat vak heersen een paar strikte regels. De voornaamste: als prostituée heb je met niémand gratis seks, want dat drijft voor iedereen de prijs naar beneden, iets wat de al ellendige situatie alleen maar erger maakt. En met die ongeschreven wet wordt niet gespot: wie hem toch overtreedt, mag zich aan keiharde represailles verwachten….

‘GATE OF FLESH’ werd gedraaid in 1964, maar was zijn tijd eigenlijk ver vooruit, al houdt Suzuki ons hier niet meteen het meest prettig beeld van de mensheid voor: cynici, opportunisten en sadisten (m/v) beheersen de wereld (Hallo, Trump?), en voor de rest bestaat het leven vooral uit maken van keuzes tussen pest en cholera.
Of zoals één van de personages zich luidop afvraagt: ‘Zijn we ons nu aan het prostitueren om straks te kunnen eten, of eten we om ons straks weer te kunnen prostitueren?’

CINEMA CORONA #18: HET ONLINE MECHELS FILMARCHIEF

Geplaatst op door

baiser_de_malines

Quarantainedag 18!

 

Vandaag presenteren we u in CINEMA CORONA een nieuw wereldwijd web-initiatief van het Filmhuis: het ONLINE MECHELS FILMARCHIEF.

Op YouTube staan immers tal van oud beeldmateriaal over Mechelen, de Mechelaars en de gemeenten rond Mechelen: oude amateurfilmpjes, reportages, muziekclips, voetbalverslagen, noem maar op…

Bij ons weten kwam echter nog niemand op het idee al dat materiaal op één plaats te verzamelen, terwijl al die oude beelden samen toch een mooi overzicht geven van de evolutie van de stad, de omgeving en de bewoners.

Onze eerste zoektocht leverde alvast het meest diverse materiaal op.
Een kleine greep:
– de opening van “Hofstade Plage” (in 1933) door de koning.
– heerlijke beelden van de voetbalderby (zowel uit 1954 als uit 1962 en 1977)
– Gunther Neefs en Patrick Riguelle die de Mechelse kraker ‘As Gau Paust (Dat De Paus Oep Au Paust)’ ten gehore brengen
– het proces van de beulen van Breendonk (dat in het Mechels stadhuis plaatsvond)
– Een schooldag op het Sint-Romboutscollege in 1947
– de ontploffing van de Meagaz op de Pasbrug, eind jaren ’60
– een Mechels optreden van de Wallace Collection (in zaal Volksbelang?)
– een bij de Mechelse brandweer gedraaide reportage uit 1960
– een VTM-reportage over de legendarische (maar helaas verdwenen) surrealistische verfwinkel op de Grote Nieuwendijk.
– Bart Peeters en Hugo Matthysen die met ‘Het Peulengaleis’ neerstrijken op de Grote Markt van Katelaane.

En nog veel, veel meer uit Mechelen en omliggende.

Enjoy, en blijf in uw kot!

CINEMA CORONA #17: ITALIANAMERICAN (Martin Scorsese)

Geplaatst op door

italianamerican

Quarantainedag 17!

Vandaag in CINEMA CORONA: ‘ITALIANAMERICAN’, het tedere, liefhebbende en vaak zeer grappige portret dat Martin Scorsese in 1974 van zijn ouders maakte.

En zoals dat bij elke zichzelf respecterende Italiaanse familie gaat, draait ook hier alles eigenlijk om la mamma: terwijl moeder Catherine (die overigens ook in tal van Scorsese-films meespeelde, van ‘Casino’ en ‘The King of Comedy’ tot ‘GoodFellas’ – en voornamelijk als zichzelf, zo blijkt uit deze film) in haar keuken staat te koken en uitlegt hoe je tomatensaus en meatballs maakt, zit vader Scorsese voornamelijk op de sofa werkloos toe te kijken hoe zij alles bestiert.

Tussendoor blijkt dat Scorsese zijn talent als verhalenverteller niet van vreemden heeft, want zowel moeder als vader blijken overheerlijke raconteurs: of het nu over hun Siciliaanse origine, het geloof, het leven in New York, het lot van emigranten of de hoeveelheid ajuinen in saus gaat, je hangt aan hun lippen.

Tussen haakjes 1: Scorsese verstopte de recepten van de gerechten tussen de aftiteling van de film.
Tussen haakjes 2: de gerechten van mamma Scorsese zouden later een belangrijke rol spelen in het scenario van ‘GoodFellas’.

Enjoy, blijf in uw kot en trakteer uzelf op een lekkere Italiaanse tomatensaus en meatballs!

Scorsese zelf over ‘Italianamerican':

CINEMA CORONA #16: HEAVEN CAN WAIT (Ernst Lubitsch)

Geplaatst op door

Heaven_Can_Wait_
Quarantainedag 16!

Mag er in CINEMA CORONA al eens gelachen worden?

Vaneigens!

Vanavond hebben we bijvoorbeeld het heerlijke spitse ‘HEAVEN CAN WAIT’ voor u klaarstaan, een komische klassieker van grootmeester Ernst Lubitsch over Henry Van Cleve.
Van Cleve is net overleden, en gaat – gezien het leven dat het geleid heeft – na zijn dood rechtstreeks naar het (ruimbemeten) kantoor van Satan, die overigens als ‘Zijne Excellentie’ aangesproken wenst te worden.

Maar Satan moet streng zijn, want niet iedereen mag zomaar naar De Hel. En omdat Van Cleve zich niet zo meteen een grove misdaad kan herinneren die hij tijdens zijn leven gepleegd zou hebben, wordt hij in wacht gezet. Om een beter zicht te krijgen op Van Cleves “dossier”, moet die eerst zijn hele levensverhaal mét alle zonden aan de duivel vertellen.
Dat leven ging al op jonge leeftijd helemaal de verkeerde kant op, want hij was een rotverwend rijkeluiszoontje met een zwak voor vrouwelijk schoon….

‘Heaven Can Wait’ werd in 1947 nog verboden door de Nederlandse filmkeuring omdat hij de religieuze gevoelens van sommigen zou kunnen kwetsen.
Wie de film 75 jaar later bekijkt, ziet echter vooral de befaamde ‘Lubitsch Touch’: tijdloos elegant, witty en gesofisticeerd vakwerk dat tot in het allerkleinste detail af is.

Regisseur John Landis (‘Hi, I’m William Bendix!’) legt uit waarom u moet kijken:

CINEMA CORONA #14: ‘I’M HERE’ + andere kortfilms van Spike Jonze

Geplaatst op door

I_M_HERE
Quarantainedag 14!

Vandaag in de aanbieding: Spike Jonze, één van de grootste visuele talenten op deze aardbol.
Jonze begon zijn zeer breed uitwaaierende carrière eind jaren ’80 met het maken van skateboard- en BMX-filmpjes.

Daaruit bleek al snel dat hij vér boven de middelmaat uitstak, maar al snel bleek zijn talent ook op talloze andere domeinen: muziekvideo’s, commercials, kortfilms, televisieshows (‘Jackass’), documentaires, enkele bijzonder straffe speelfilms (met ‘Her’, ‘Where The Wild Things Are’ en ‘Being John Malkovich’ als besten), Jonze is in elk domein een absolute topregisseur.
Terwijl hij ondertussen ook nog geregeld acteert én producer van andermans films is…

Wij selecteerden het beste uit zijn korte werk.
Enjoy!

‘HOW THEY GET THERE’
Een typisch staaltje van Jonzes vertelkunst-in-twee-minuten: grappig, origineel, volstrekt uniek.

‘THE LATE SHOW WITH STEVEN COLBERT’
Spike Jonze vertelde aan ‘Late Show’-host Steven Colbert dat hij een idee had voor een  intro voor de show. Het resultaat was briljant (met een bijrol voor Grover van Sesamstraat!)

‘I’M HERE’
Een volstrekt unieke romantische science fiction-film, op de wijze zoals alleen Jonze die kan bedenken en maken.

‘TO DIE BY YOUR SIDE’
Samen met Simon Cahn en Olympia Le Tan gemaakte kortfilm voor boekenwurmen.

‘MOUSE’
Een geweldige skateboardvideo van Jonze: ondertussen een kwarteeuw oud, maar nog altijd fris en zeer de moeite waard.

‘SABOTAGE’
Jonze maakte in zijn carrière talloze grappige en originele muziekvideo’s: zeer moeilijk om daar de beste uit te kiezen, maar deze van, voor en met de Beastie Boys blijft na al die jaren toch wel een onverwoestbare klassieker uit het genre.

CINEMA CORONA #13: NIGHT OF THE LIVING DEAD (George A. Romero)

Geplaatst op door

Night_of_the_living_deadQuarantainedag 13: daar hoort uiteraard een horrorfilm bij!

En jawel: we kozen uiteraard voor eentje waarin een stel mensen zichzelf noodgedwongen in een huis hebben opgesloten, de genreklassieker ‘Night of the Living Dead’ van George A. Romero.

Het verhaal begint wanneer Barbra en Johnny op een afgelegen kerkhof het graf van hun vader gaan bezoeken. Daar worden ze echter belaagd door een stel zombies.
Barbra slaagt erin te ontkomen naar een afgelegen boerderij, waar nog enkele andere mensen zich verschanst hebben tegen de zombie-invasie.

En zoals dat in een quarantaine gaat: al snel ontstaat er ruzie tussen het van de buitenwereld afgesloten groepje….

In 1968 kreeg George A. Romero nog flink de wind van voren omwille van wat men de toen nog té expliciete gruwel vond, maar ondertussen is zijn film door de eerbiedwaardige Amerikaanse Library of Congress opgenomen in hun zéér selecte lijstje van de National Film Registry, waarop ze alleen films toelaten die uitzonderlijke ‘culturele, historische of esthetische verdiensten’ hebben.
En qua gruwel zien we tegenwoordig ergere dingen in een modaal journaal.

Kortom: enjoy – en blijf in uw kot!

En waarom u ‘Night Of The Living Dead’ gezien moet hebben wordt hier uitgelegd: