CINEMA CORONA #19: GATE OF FLESH (Seijun Suzuki)

Gate-of-Flesh-
Quarantainedag 19!

Vanavond hebben we een film van één van de favoriete cultregisseurs van Quentin Tarantino in de aanbieding: de Japanse grootmeester van de B-film, Seijun Suzuki.

Wie zijn ‘GATE OF FLESH’ bekijkt, ziet meteen waarom Tarantino zo’n fan van de man is: een visueel fantastische film, vol coole acteurs, met veel gestileerd geweld, een prima soundtrack (zelfs ‘De Internationale’ komt voorbij!), politiek incorrecte dialogen en een dito scenario.

Het verhaal speelt zich af in Tokio, net na Wereldoorlog II: de kapotte stad is helemaal verarmd, de de bewoners zitten in een Darwinistische ieder-voor-zich-overlevingsmodus en de enigen met geld en eten zijn de bezetters, de gehate Amerikaans GI’s die Japan de vernederende nederlaag hebben toegebracht.

Talrijke vrouwen begeven zich in de prostitutie, en in dat vak heersen een paar strikte regels. De voornaamste: als prostituée heb je met niémand gratis seks, want dat drijft voor iedereen de prijs naar beneden, iets wat de al ellendige situatie alleen maar erger maakt. En met die ongeschreven wet wordt niet gespot: wie hem toch overtreedt, mag zich aan keiharde represailles verwachten….

‘GATE OF FLESH’ werd gedraaid in 1964, maar was zijn tijd eigenlijk ver vooruit, al houdt Suzuki ons hier niet meteen het meest prettig beeld van de mensheid voor: cynici, opportunisten en sadisten (m/v) beheersen de wereld (Hallo, Trump?), en voor de rest bestaat het leven vooral uit maken van keuzes tussen pest en cholera.
Of zoals één van de personages zich luidop afvraagt: ‘Zijn we ons nu aan het prostitueren om straks te kunnen eten, of eten we om ons straks weer te kunnen prostitueren?’