Met ‘Inclusief’ maakte de jonge Vlaamse cineaste Ellen Vermeulen een prachtige én hyperactuele documentaire over inclusief onderwijs (onderwijs waarbij kinderen met één of andere beperking les volgen in het “gewone” onderwijs).
Vermeulen neemt over het uiterst gevoelige onderwerp geen standpunt in, maar volgt gewoon enkele van die kinderen met een beperking in hun dagelijkse doen en laten op school: Sami, Irakli, Rosie, Jef en Nathan krijgen zo een stem in het debat dat meestal over hun hoofden heen wordt gevoerd.
‘Inclusief’ werd gedraaid op 16mm zwart-wit, wat deze subtiele, gevoelige documentaire een volstrekt unieke sfeer geeft.
De toon daarentegen is gelukkig dan weer niét zwart-wit, maar uitermate genuanceerd: van de (talrijke) moeilijkheden om dat inclusief onderwijs in praktijk te brengen wordt niet weggekeken, maar de evenzeer vaak prachtige resultaten tonen aan dat die Continue reading “INCLUSIEF (Ellen Vermeulen)” »
In 1966 maakte Barnett Newman ‘Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue III’: een werk dat meteen van bij het begin heel wat emoties losmaakte bij het publiek, maar dat ook uitgroeide tot één van de belangrijkste abstracte werken uit de kunstgeschiedenis.
In 1986 wandelt een verwarde man de expositiezaal met het schilderij in het Stedelijk Museum in Amsterdam binnen, en gaat daar het monumentale werk met een stanleymes te lijf.
Maar misschien nog méér dan door deze (eerste) aanslag wordt de kunstwereld geschokt door de daaropvolgende ‘restauratie’ door DanielGoldreyer: die vond er niet beter op dan het in reepjes gesneden meesterwerk
In het kader van het festival Mechelen Hiphopstad presenteren we een avond met twee hiphopdocumentaires over enkele zéér Sterke Vrouwen.
Line-up:
Vertoning 18u30: SONITA + THUG LIFE
Vertoning 20u30: SILVANA
18u30: SONITA De jonge Afghaanse Sonita Alizadeh is voor haar familie als kindbruid 9.000 dollar waard. Zelf droomt ze – op de vlucht in een opvangtehuis in Teheran, Iran – van een carrière als rapster, wat niet zo simpel is in een land waar vrouwen niet mogen zingen.
Haar enige fans zijn dan ook de andere meisjes van het opvangtehuis, tot de Iraanse filmmaker Rokhsareh Ghaemmaghami een clipje maakt voor haar ‘Brides For Sale’, een nummer waarin ze haar woede en frustratie over gedwongen huwelijken uit.
Nadat het op YouTube is gepost, gaat het meteen viraal, en krijgt ze een aanbieding uit en een visum voor de Verenigde Staten, het land van haar voorbeelden Eminem, Rihanna en Michel Jackson.
‘Sonita’ is een ijzersterk portret van een uiterst moedige, getalenteerde jonge rapster en haar levensweg vol tegenslagen én successen.
Regie: Rokhsareh Ghaem Maghami Iran 2016, 90 min.
Plus de Mechelse kortfilm ‘THUG LIFE’ van Robbin Rooze!
20u30: SILVANA Silvana – dochter van een Litouwse moeder en een Syrische vader – arriveert op jonge leeftijd in Zweden.
In 2014 schiet de altijd uitgesproken, zelfbewuste, feministische en lesbische vrouw als een komeet naar de top van de Zweedse hiphopscène wanneer haar nummer ‘Imam’ van niks op één in de charts binnenkomt.
Wanneer ze een relatie begint met popster Beatrice Eli, wordt ze opeens ook nog eens een Bekende Zweedse en een rolmodel voor de homogemeenschap.
‘Silvana’ is een uiterst knappe documentaire over de achterkant van het succes, over seksuele verwarring, over identiteit én over de druk van het in de spotlights staan.
Regie: Mika Gustafson, Olivia Kastebring & Christina Tsiobanelis Zweden 2018, 90 min.
Aansluitend op ‘Exit Through The Gift Shop’ tonen we u ‘Shadowman’, een fascinerende documentaire over de man die in de seventies en eighties zowel met zijn werk, zijn stijl en zijn guerilla-tactieken de weg plaveide voor Banksy en een hele generatie street artists.
Na in verschillende steden aan de eastcoast furore te hebben gemaakt met zijn chalkoutlines van moordscènes, belandt de Canadees Richard Hambleton in 1978 in New York.
Daar wordt het favoriete werkterrein van deze van oorsprong klassiek geschoolde artiest al gauw het (toen nog) uiterst gore en gevaarlijke Lower Manhattan, waar hij op muren en gevels mysterieuze, intrigerende en dreigende schaduwen tekent: Shadowman is geboren.
Tot een doorbraak in de internationale kunstwereld komt het echter niet: terwijl jongere collega’s KeithHaring en Michel Basquiat met veel égards binnengehaald worden als The Next Big Thing, verzeilt pionier Shadowman compleet in de anonimiteit.
Als deze film zichzelf niet vernietigt net voor aanvang van onze vertoning op 12 november, hebben we die dag een ware moderne classic voor u klaarstaan: ‘Exit Through The Gift Shop’, Banksys geweldige documentaire/mockumentary/prankumentary over de wereld van de street art.
Drijvende kracht achter ‘Exit’ is ene Thierry Guetta, een Fransman die in LA een zaak in tweedehandskleding uitbaat. Wanneer Guetta ontdekt dat zijn neef de man is die schuilgaat achter het street art-pseudoniem Invader, besluit hij diens werk te beginnen filmen.
De start van wat tot een documentaire over street art moet leiden, want Invader kan Guetta in contact brengen met de bekendste namen uit het milieu, allemaal (half) in de
illegaliteit en/of anonimiteit opererende artiesten en duistere collectieven als Monsieur André, Neck Face, Poster Boy, Zevs, Shepard Fairey…
Asbest: een product waarvan we vandaag allemaal de enorme gevaren en gruwelijke gevolgen kennen, maar dat tot niet zo héél lang geleden als een fantastisch en volkomen veilig bouwmateriaal werd gepromoot.
Het Belgisch centrum van de asbestproductie lag vlakbij Mechelen, bij Eternit in Kapelle-op-den-Bos. Het is in dat dorp dat filmmaker Daniël Lambo opgroeide: zijn vader was er (zoals zovele dorpsgenoten) arbeider en vakbondsman in de Eternitfabriek.
Wanneer in en om Kapelle de eersten van een lange rij asbestdoden beginnen te vallen,
zijn er maar weinigen die het durven op te nemen tegen de machtige multinational, die voor welvaart en werkgelegenheid in de streek zorgt. Ook Daniëls vader niet…
Het zet hem aan tot zijn eigen filmische zoektocht: een onderzoek dat hem naar India leidt, en meer bepaald naar het dorp Kymore, waar een dochterbedrijf van Eternit tot recent op massale schaal asbest Continue reading “Green Screen: ADEMLOOS (Daniel Lambo)” »
Hoe zien je toekomstdromen eruit als je als piepjonge vluchteling uit een platgebombardeerde stad in Syrië op de Waalse boerenbuiten ergens in de Condroz bent beland, waar je ouders eindeloos lang op allerlei papieren zitten te wachten?
In Natoye, een onooglijk boerendorpje ergens tussen Namen en Ciney, zitten in een opvangcentrum van het Rode Kruis kinderen van over de hele wereld: de ene is uit Afghanistan gevlucht, anderen komen uit Syrie, Eritrea, Irak en tal van andere plaatsen waar oorlog, geweld of extreme armoede een normaal leven onmogelijk maakten.
Regisseur Idriss Gabel verbleef een jaar lang in het centrum, slaagde erin het vertrouwen van de kinderen te winnen en registreerde hun verhalen, hun verdriet, hun hoop en hun dromen.
Bijna allemaal zijn ze aan de ergste gruwelen ontsnapt: sommigen van hen verloren tijdens de tocht naasten in de Middellandse Zee of bij de oversteek van de bergen, anderen ontsnapten ternauwernood aan bommen of slavernijnetwerken. Continue reading “JE N’AIME PLUS LA MER (Idriss Gabel)” »
Tobias de Ronde is een doodgewone Nederlandse jongen: hij ziet er vlot en trendy uit, heeft gestudeerd, vertelt graag grappen, heeft een leuke Deense vriendin en aan het aantal bandjes aan zijn pols te zien, weten we dat hij al naar vele festivals is geweest.
Alleen: hij is al sinds zijn geboorte doof, en niet zo’n klein beetje.
Zijn vader Alex – tegelijk ook de regisseur van deze prachtdocumentaire – vertelt hoe hij bij wijze van alternatieve gehoortest ooit achter de rug van de kleine Tobias twee deksels keihard tegen elkaar mepte: de peuter gaf geen krimp. Zó doof, dus.
Maar waar de horende wereld doofheid onwillekeurig altijd als een handicap of als een beetje zielig ziet, is daar bij Tobias of zijn familieleden niks van te merken is, wel integendeel: hij en zijn horende broer Joachim zijn twee handen op één buik, het hele
gezin communiceert vlotjes in gebarentaal, en voor Tobias is Deaf Power zijn levensmotto. Of met de iets minder militante woorden van zijn moeder: doof is ook leuk.
Terwijl we hem in zijn dagelijkse bezigheden volgen, blijkt dat doofheid voor Tobias totaal geen handicap is, maar vooral een eigen, aparte en unieke internationale cultuur, die hij Continue reading “DOOF KIND (Alex de Ronde)” »
Schilderen, films regisseren, fotograferen, art director spelen voor de Red Hot Chili Peppers, beeldhouwen, surfen, meubels maken, zijn eigen palazzo in New York neerpoten…: Julian Schnabel werd nooit gehinderd door een tekort aan ambitie, en nog veel minder door een tekort aan zelfvertrouwen.
In zijn zeer amusante portret van Schnabel probeert de half-Italiaanse regisseur Pappi Corsicato het spoor van deze cocky kernfiguur uit de hedendaagse kunstwereld te volgen.
Te beginnen bij zijn eerste stapjes als schilder in Texas, via zijn opkomst eind jaren ’70 tot zijn definitieve doorbraak tot superster van de New Yorkse art scene van de jaren ’80, waar hij met zijn uitermate fysieke neo-expressionistische schilderijen de conceptuele
kunst uit de seventies weer naar het achterplan verwees.
Bij de politie van Bukavu is kolonel Honorine Munyole verantwoordelijk voor de kinderbescherming en de strijd tegen seksueel geweld.
Geen makkelijke taak in het door oorlog en chaos geplaagde Congo, en al zeker niet voor een weduwe die naast haar zware job ook nog eens zeven kinderen moet opvoeden.
Wanneer ze overgeplaatst wordt naar Kisangani, wordt ze geconfronteerd met nog flink wat extra problemen: het kantoor en de woning die ze ter beschikking krijgt blijken in een uiterst lamentabele staat te zijn.
Maar daar laat de uiterst krachtige en strijdvaardige ‘Maman Colonelle’ zich niet door afschrikken, laat staan door tegenhouden. Met een onwaarschijnlijke drive en werkkracht stort ze zich op haar missie om de allerzwaksten te beschermen, eigenlijk alleen
gewapend met haar uniform, haar politiebaret en haar zwarte handtas.