Tagarchief: Julian Schnabel

AT ETERNITY’S GATE (Julian Schnabel)

Geplaatst op door

at_eternitys_gate
Heeft de wereld nood aan nóg een film over Vincent Van Gogh?

We zouden denken van niet, maar kijk: Julian Schnabel – niet toevallig zelf ook een schilder – is erin geslaagd tóch nog een nieuwe essentiële biopic over de man te maken.

Al is ‘biopic’ in dit geval misschien niet de juiste omschrijving: Schnabel heeft lak aan de historische juistheid, maar is des te accurater als het op het capteren van de spirit van Van Gogh aankomt.
Zo is bijvoorbeeld hoofdrolspeler Willem Dafoe (63) een kwarteeuw ouder dan Van Gogh was toen hij stierf, maar Dafoe zet hier wél een verbluffende vertolking neer, terecht bekroond met een Oscarnominatie.

Inhoudelijk focust ‘At Eternity’s Gate’ zich op het laatste levensjaar van Van Gogh: de

schilder moet financieel onderhouden worden door zijn liefhebbende broer Theo, en vindt een zeldzame zielsverwant in Paul Gaugin (rol van Oscar Isaac). Tot die laatste laat weten dat hij het door Van Gogh geliefde Arles zal verlaten, een mededeling die Continue reading “AT ETERNITY’S GATE (Julian Schnabel)” »

Art & Film: JULIAN SCHNABEL: A PRIVATE PORTRAIT (Pappi Corsicato)

Geplaatst op door

JulianSchnabelSchilderen, films regisseren, fotograferen, art director spelen voor de Red Hot Chili Peppers, beeldhouwen, surfen, meubels maken, zijn eigen palazzo in New York neerpoten…: Julian Schnabel werd nooit gehinderd door een tekort aan ambitie, en nog veel minder door een tekort aan zelfvertrouwen.

In zijn zeer amusante portret van Schnabel probeert de half-Italiaanse regisseur Pappi Corsicato het spoor van deze cocky kernfiguur uit de hedendaagse kunstwereld te volgen.

Te beginnen bij zijn eerste stapjes als schilder in Texas, via zijn opkomst eind jaren ’70 tot zijn definitieve doorbraak tot superster van de New Yorkse art scene van de jaren ’80, waar hij met zijn uitermate fysieke neo-expressionistische schilderijen de conceptuele

kunst uit de seventies weer naar het achterplan verwees.

Het immense succes van Schnabel zorgde ervoor dat hij uitgroeide tot een larger than life-personage, dat samen met zijn vele Bekende Vrienden (gaande van Al Pacino, Laurie Anderson en Jeff Koons tot Willem Dafoe en de onvermijdelijke Bono) graag Continue reading “Art & Film: JULIAN SCHNABEL: A PRIVATE PORTRAIT (Pappi Corsicato)” »

CINEMA CORONA #78: Art & Film: JEAN-MICHEL BASQUIAT: THE RADIANT CHILD (Tamra Davis)

Geplaatst op door

radiant_child_basquiatUPDATE: deze film was maar tijdelijk beschikbaar, en is niet langer te bekijken.

Maar er zijn nog altijd meer dan 100 andere gratis films en docu’s te zien in onze CINEMA CORONA.

—-
Art & Film is een (in dit geval virtuele) samenwerking met Academie Mechelen.

—

‘JEAN-MICHEL BASQUIAT: THE RADIANT CHILD’ van Tamra Davis is niet alleen een straffe documentaire over de veel te vroeg gestorven Jean-Michel Basquiat, maar is (helaas) ook om tal van andere redenen nog altijd hyperactuee en zéér het bekijken waard.

Basquiat begon zijn steile opgang naar de top onder het alter ego SAMO, als graffiti-artiest in het New York van de jaren ’70.
Hij schakelde echter al snel over op schilderwerk, in een unieke stijl die begin jaren ’80 stormenderwijze de kunstwereld veroverde: eerst die van New York, vervolgens die van LA, en uiteindelijk de hele wereld. Collectioneurs staan in de rij om zijn werk te kopen, sterren als Andy Warhol en Madonna kijken naar hém op.

Maar evengoed spuit in deze docu het alom aanwezige racisme naar boven, zowel in bedekte als in minder bedekte vorm: van taxichauffeurs die de op dat moment bekendste artiest ter wereld weigeren op te pikken tot journalisten die ronduit beledigende en denigrerende vragen stellen

Maar ook de zogezegd liberale kunstwereld waarin Basquiat terechtkomt is akelig éénkleurig: musea weigeren zijn werk, en ook op openingen in galeries was het nu niet bepaald een grote multiculturele melting pot, wel integendeel. Of zoals Diego Cortez de toestand in de New Yorkse kunstwereld begin jaren ’80 samenvat: “I was sick of seeing white walls with white people drinking white wine”.

Dat racisme is dan ook een onderwerp dat onlosmakelijk deel uitmaakt van Basquiats oeuvre: één van zijn meest persoonlijke werken is ‘Defacement: The Beating Of Michael Stewart’.
Het is een schilderwerk dat vandaag akelig actueel is, en dat Basquiat schilderde na de dood van de graffiti-artiest Michael Stewart: die wel door vijf blanke agenten zodanig verschrikkelijk toegetakeld dat hij in een coma belandde en dertien dagen later overleed.

De agenten kwamen er zonder vervolging vanaf.

De zaak en het werk van Basquiat dateren allebei uit 1983. Dat er in al die jaren blijkbaar niks veranderd is maakt de bijna identieke dood van George Floyd in 2020 alleen maar nog méér shockerend dan ze al was.