CINEMA CORONA #125: Art & Film: WARHOL’S CINEMA 1963-68: MIRROR FOR THE SIXTIES

Warhol's_CinemaMaandag, Art & Film-dag!

Vandaag hebben we ‘WARHOL’S CINEMA 1963-1968: MIRROR FOR THE SIXTIES’ in de aanbieding, een docu van Keith Griffiths uit 1989.

Griffiths kijkt terug op de filmoutput van Andy Warhol, die tussen 1963 en 1968 meer dan 50 films draaide die radicaal verschilden van wat Hollywood produceerde: in ‘Eat’ is bijvoorbeeld alleen een man (Robert Indiana) te zien die paddestoelen eet.
Ook in het zes uur durende ‘Sleep’ zien we exact wat de titel aankondigt: dichter John Giorno die ligt te slapen.
‘Kiss’ is – u raadt het al – een serie van kussende koppels.
En in het schandaalverwekkende ‘Blow Job’ zien we een knappe jongeman (DeVeren Bookwalter) die een pijpbeurt krijgt (of dat suggereert de titel tenminste, want De Daad gebeurt offscreen)

In ‘Empire’ is het hoofdpersonage zelfs geen mens, maar de Empire State Building, die gedurende acht uur lang statisch in beeld blijft: we zien de contouren van de toren langzaamaan duidelijker worden naarmate we dichter de ochtend naderen.

Naast die anti-cinema maakte Warhol ook tal van zogenaamde ‘screen tests’ met beroemdheden en de zelfgecreëerde Superstars die in zijn Factory rondhingen of op bezoek kwamen: Bob Dylan, Salvador Dali, Mary Woronow, Dennis Hopper, Lou Reed, Nico, Edie Sedgwick… allemaal poseerden ze zwijgend voor Warhols camera.

Later experimenteerde hij met meer verhalende films, tot hij na de moordaanslag door Valerie Solanas zijn filmproductie overliet aan zijn assistent Paul Morrissey.

‘WARHOL’S CINEMA 1963-1968: MIRROR FOR THE SIXTIES’ biedt een prima startpunt voor wie meer wil weten over (de blijvende invloed van) de wondere, fascinerende wereld van Andy Warhol en The Factory, met tal van fragmenten en first hand-getuigenissen.

Art & Film loopt zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen.

De meeste Warhol-films zijn na 1968 amper nog in roulatie geweest, en de meeste zijn ook niet op dvd beschikbaar.
Gelukkig is er YouTube, waar enkele van zijn films te zien zijn.
Bijvoorbeeld de ‘SCREEN TEST: LOU REED’ (1965): is er iets cooler dan Lou Reed die een Coca Cola drinkt?

De ‘SCREEN TEST: EDIE SEDGWICK’, ook uit 1965:

‘BLOW JOB’ uit 1963 is hier te zien.
De film wordt wel te snel afgespeeld, op de Warhol-snelheid duurde hij 36 minuten.  :-)

En om het af te leren, nog de ‘SCREEN TEST: BOB DYLAN’ uit 1965:

Nóg meer?
Dan hebben we ‘THE VELVET UNDERGROUND & NICO: A SYMPHONY OF SOUND’ klaarstaan, zowat het belangrijkste bewegende beeldmateriaal van de Velvets, live in Warhols Factory.

CINEMA CORONA #100: Filmhuis-slotfeest 2019-20 met CHARLES MINGUS, LEONARD COHEN, SIGUR ROS, THE VELVET UNDERGROUND én de BEASTIE BOYS!

Quarantainedag 100!

Normaal zouden we vanavond het traditionele Slotfeest van het Filmhuisseizoen gevierd hebben, maar het coronavirus besliste daar helaas anders over.

Als alternatief vieren we onze honderdste (!!) CINEMA CORONA-aflevering en het einde van ons seizoen 2019-2020 met een boeket van vijf films, waaruit u zelf kunt kiezen om thuis een slotfeest naar uw eigen muzikale smaak samen te stellen.

In de aanbieding: de poëzie (en humor) van de jonge Leonard Cohen, een tragische tranche de vie uit het bestaan van de geniale bassist Charles Mingus, de etherische Ijslandse schoonheid van Sigur Rós in ‘Heima’ of de coolste van alle coole bands: The Velvet Underground mét Nico, gefilmd in de coolste van alle coole locaties: Andy Warhol‘s Factory.
Plus een spectaculair amusante uitsmijter van de Beastie Boys.

1. ‘SIGUR RÓS: HEIMA’
In 2006 keerde Sigur Rós na het einde van hun uiterst succesvolle wereldtoernee terug naar hun thuisland.
Daar besloten ze een reeks gratis concerten te geven op een aantal ongewone plaatsen. Al die concerten werden gefilmd voor ‘HEIMA’, een wonderlijk mooie concertfilm die perfect past bij Sigur Rós unieke muziek, en die evenveel over het land als over de groep gaat.

2. ‘CHARLIE MINGUS 1968′

Een in cinéma vérité-stijl gefilmd portret van meesterbassist Charles Mingus, dat fabelachtige concertopnames uit kleine clubs mixt met Mingus die – samen met zijn vijfjarig dochtertje – elk moment door de stad uit zijn New Yorks appartement gezet dreigt te worden.
Behalve een beeld van een briljante muzikant geeft deze docu van Thomas Reichman ook een goed beeld van Amerika 1968: een land waar een pistool 7 dollar kost, en waar de gekleurde medemens een tweederangsburger is.
Muzikaal relevant, en in tijden van Black Lives Matter helaas ook nog altijd maatschappelijk relevant.

3. ‘LADIES AND GENTLEMAN, MR. LEONARD COHEN’

Filmisch portret uit 1965 waarin de terugkeer van de jonge Leonard Cohen naar zijn thuisstad Montreal gevolgd werd.
Cohen is op dat moment nog niet de gevierde singer-songwriter die hij nadien zou worden, maar wél een jonge en bijzonder succesvolle auteur die een grote literaire toekomst voorspeld wordt.
Met fascinerende live-beelden van een lezing (die soms meer weg heeft van kurkdroge stand up-comedy), en met al even fascinerende home movie-beelden uit de kindertijd van Cohen.

4. ‘THE VELVET UNDERGROUND & NICO: A SYMPHONY OF SOUND’

Hoewel The Velvet Underground misschien wel de meest invloedrijke groep uit de rockgeschiedenis is, bestaan er (net zoals van The Stooges) amper bewegende beelden van.

Dat alleen al maakt van ‘A SYMPHONY OF SOUND’ een essentieel uur film, ook al is dit in wezen niet meer dan een repetitie, gefilmd in de legendarische Factory van Andy Warhol.

Diezelfde Warhol is officieel ook de – nouja – ‘regisseur’, al lijkt het eerder alsof Warhols – nouja – ‘cameraman’ Paul Morrissey net een nieuwe camera heeft gekregen en een uur lang willekeurig alle knopjes (en dan vooral de zoom) aan het uittesten is: dit is Warhols  anti-cinema op zijn extreemst.

Het doet er weinig toe, want de groep vindt hier zo ongeveer live voor de camera het begrip ‘cool’ uit: de zonnebrillen, het leer, het zwart-wit, de noise en feedback, de zelfverzekerde attitude van Reed & Cale, gecombineerd met de onaardse, ijselijke Teutoonse schoonheid van Nico en het androgyne van drumster Moe Tucker zorgen voor een geheel dat de wereld toen nog nooit gezien had, én voor een klank die evenmin ooit al gehoord was: de muziek is één lange, geïmproviseerde en zeer hypnotiserende drone, die (opgelet! Spoiler alert!) afgebroken wordt wanneer de politie binnenvalt na een klacht over burengerucht.

5. ‘BEASTIE BOYS: FIGHT FOR YOUR RIGHT REVISITED’

25 jaar na hun grote doorbraakhit zoeken we de Beastie Boys terug op: de buikjes zijn wat ronder geworden, ze zijn een back-up band voor Jon Bon Jovi, en de groupies zijn ook iets ouder dan een kwarteeuw geleden, maar verder blijken ze nog altijd hun tijd door te brengen met het houden van parties, het gooien van slagroomtaarten en het schudden met bierblikjes.
Tot de Beastie Boys uit de toekomst tijdens een LSD-trip de Beastie Boys uit een nóg verdere toekomst tegen het lijf lopen….

‘FIGHT FOR YOUR RIGHT REVISITED’ is een bijzonder grappige zelfsatire, uitstekend geregisseerd door Beastie Boy Adam Yauch en volgepropt met geweldige cameo’s van de grootste sterren (Susan Sarandon! Steve Buscemi! Stanley Tucci! Ted Danson! Laura Dern! Chloe Sevigny! Orlando Bloom!)

De Beastie Boys worden zeer vakkundig vertolkt door Elijah Wood, Danny McBride en Seth Rogen, én door Will Ferrell, John C. Reilly en Jack Black.

Nóg meer muziek?

U kunt bij ons nog altijd een aantal excellente muziekdocu’s herbekijken, zoals:
– THE DECLINE OF WESTERN CIVILIZATION (Penelope Spheeris), over de geboorte van de Amerikaanse hardcore punk, met o.a. Black Flag, Circle Jerks, X en Fear.

– STOP MAKING SENSE (Jonathan Demme), de ultieme Talking Heads-concertfilm.

– STYLE WARS (Tony Silver & Henry Chalfant), over de New Yorkse hiphoppers in de vroege jaren tachtig.

BELGIAN POPCORN (Lander Lenaerts), korte maar zeer leuke docu over het ontstaan van de ‘popcorn’, de unieke mengeling van soul, funk, latin en ska die eind jaren ’60 vanuit dancing The Popcorn in Vrasene de Belgische danswereld veroverde.

Ook alle andere films van onze CINEMA CORONA blijven online staan (de grootste en de beste gratis online-cinema van de Benelux!), én bovendien zal die Cinema Corona ook in de toekomst geregeld met nieuwe titels aangevuld worden, zij het vanaf nu niet meer op dagelijkse basis.

En we hopen binnenkort op een weer min of meer normale manier publiek te kunnen ontvangen voor onze échte cinemavertoningen.

Blijf voor info daarover deze pagina volgen en/of schrijf u in op onze nieuwsbrief.

CINEMA CORONA #100 – 4: THE VELVET UNDERGROUND & NICO: A SYMPHONY OF SOUND

Velvet_UndergroundHoewel The Velvet Underground misschien wel de meest invloedrijke groep uit de rockgeschiedenis is, bestaan er (net zoals van The Stooges) amper bewegende beelden van.

Dat alleen al maakt van ‘A SYMPHONY OF SOUND’ een essentieel uur film, ook al is dit in wezen niet meer dan een repetitie, gefilmd in de legendarische Factory van Andy Warhol.

Diezelfde Warhol is officieel ook de – nouja – ‘regisseur’, al lijkt het eerder alsof Warhols – nouja – ‘cameraman’ Paul Morissey net een nieuwe camera heeft gekregen en een uur lang willekeurig alle knopjes (en dan vooral de zoom) aan het uittesten is: dit is Warhols  anti-cinema op zijn extreemst.

Het doet er weinig toe, want de groep vindt hier zo ongeveer live voor de camera het begrip ‘cool’ uit: de zonnebrillen, het leer, het zwart-wit, de noise en de feedback, de zelfverzekerde attitude van Reed & Cale, gecombineerd met de onaardse, ijselijke Teutoonse schoonheid van Nico en het androgyne van drumster Moe Tucker zorgen voor een geheel dat de wereld toen nog nooit gezien had, én voor een klank die evenmin ooit al gehoord was: de muziek is één lange, geïmproviseerde en zeer hypnotiserende drone, die (opgelet! Spoiler alert!) afgebroken wordt wanneer de politie binnenvalt na een klacht over burengerucht.

THE VELVET UNDERGROUND & NICO: A SYMPHONY OF SOUND
Regie: Andy Warhol
USA 1966, 64 min.

De links naar de andere muziekfilms van ons online slotfeest vindt u HIER!

Art & Film: BARBARA RUBIN & THE EXPLODING NY UNDERGROUND (Chuck Smith)

BarbaraRubin_Exploding_New_York_Underground_2

Barbara Rubin: de naam zegt u waarschijnlijk volstrekt niks, maar in de vroege jaren zestig was zij korte tijd de absolute queen bee van de volledig door mannen gedomineerde New Yorkse underground en avant garde-kunst.

Zo was het bijvoorbeeld Rubin die Andy Warhol aan Lou Reed en The Velvet Underground voorstelde, een daad waarmee ze zowel de loop van de moderne kunst als van de rock definitief zou veranderen.

Al in 1963 maakte Rubin ‘Christmas on Earth’ (originele titel: ‘Cocks and Cunts’), een schandaalverwekkende film vol expliciete seks en naaktheid, die diezelfde Warhol en een hele generatie van nieuwlichters die niet vies waren van schandaal en publiciteit ongetwijfeld op ideeën moet hebben gebracht. Voetnoot: ze was toen amper achttien.

Een paar maanden voordien had de rebelse tiener nog het braaf-katholieke België geschandaliseerd op het legendarische Festival van Knokke: daar had ze het in Amerika

ACADEMIE_logo_blauw_lang

verboden ‘Flaming Creatures’ van Jack Smith tot in de projectiecabine weten te smokkelen. De onverwachte schandaalprojectie van die film zorgde niet alleen voor een gevecht in regel met de flikken aan de

Continue reading “Art & Film: BARBARA RUBIN & THE EXPLODING NY UNDERGROUND (Chuck Smith)” »