Twee maand geleden stond in gr’Ambacht een filmprojectie, een expo en een performance van de Antwerpse artiest Ludo Mich gepland, in combinatie met de muziek van André Goudbeek.
Helaas moest dat event door de coronacrisis noodgedwongen geschrapt worden.
Normale bioscoopvertoningen zijn nog altijd onmogelijk, maar wat natuurlijk wél kan is in de vitrine van gr’Ambacht een film met een performance van Ludo Mich projecteren: ‘VLAGGENTAAL’.
Vlaggentaal is een communicatiesysteem dat in de negentiende eeuw wijdverspreid was in de zeevaart, omdat andere communicatie tussen twee schepen toen zo goed als onmogelijk was.
De performance van Ludo Mich werd opgenomen in een leeg theater, wat alles uiterst relevant maakt in een tijd dat we niet gewoon naar het Filmhuis of theatervoorstellingen kunnen gaan.
‘VLAGGENTAAL’ zal drie weken lang te zien zijn in de vitrine van gr’Ambacht, Keizerstraat 42 in Mechelen.
Te zien tot en met zondag 5 juli, elke donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag, telkens van 16 tot 22 uur.
Een organisatie van gr’Ambacht i.s.m. Filmhuis Mechelen.
Begin maart brak een corona-pandemie los, waardoor onze fysieke vertoningen niet langer konden doorgaan.
Maar u kent het Filmhuis: we vinden altijd wel een creatieve oplossing!
Ergo: onze CINEMA CORONA, de beste onlinebioscoop van de Benelux en omliggende gemeenten!
Op het internet zijn immers tal van topfilms gratis beschikbaar, en uit dat aanbod selecteerden wij voor u de beste films en docu’s.
Ook na de herneming van de gewone vertoningen zal CINEMA CORONA online blijven, en zullen we het aanbod geregeld blijven aanvullen.
Hou er wel rekening mee dat sommige films maar voor een beperkte periode gratis online worden gezet: snel kijken is dus de boodschap als u al dit fraais niet wil missen, want weg = weg.
De individuele pagina’s (met de links naar de films) vindt u hier:
De films uit deze reeks die op YouTube beschikbaar zijn, hebben we verzameld op ONS YOUTUBE-KANAAL.
NIET MEER BESCHIKBAAR:
Dag 77:‘ROCCO E I SUOI FRATELLI’ (Luchino Visconti)
Dag 74: ‘WARUM LÄUFT HERR R. AMOK?’ (Michael Fengler & R.W. Fassbinder)
Dag 49: ‘PLAY’ (Ruben Östlund) Dag 39: Art & Film: ‘THE VILLAGERS’ (Rinus Van de Velde)
Dag 38: ‘A LESSON IN LOVE’ aka ‘EN LEKTION I KÄRLEK’ (Ingmar Bergman)
Dag 34: ‘OSSESSIONE’ (Luchino Visconti)
Dag 4: ‘THE SOUND OF BELGIUM’ (Jozef Devillé)
Dag 5: ‘THE GREEN FOG’ (Guy Maddin & Johnson Bros.)
Normaal zouden we vanavond het traditionele Slotfeest van het Filmhuisseizoen gevierd hebben, maar het coronavirus besliste daar helaas anders over.
Als alternatief vieren we onze honderdste (!!) CINEMA CORONA-aflevering en het einde van ons seizoen 2019-2020 met een boeket van vijf films, waaruit u zelf kunt kiezen om thuis een slotfeest naar uw eigen muzikale smaak samen te stellen.
In de aanbieding: de poëzie (en humor) van de jonge Leonard Cohen, een tragische tranche de vie uit het bestaan van de geniale bassist Charles Mingus, de etherische Ijslandse schoonheid van Sigur Rós in ‘Heima’ of de coolste van alle coole bands: The Velvet Underground mét Nico, gefilmd in de coolste van alle coole locaties: Andy Warhol‘s Factory.
Plus een spectaculair amusante uitsmijter van de Beastie Boys.
1. ‘SIGUR RÓS: HEIMA’
In 2006 keerde Sigur Rós na het einde van hun uiterst succesvolle wereldtoernee terug naar hun thuisland.
Daar besloten ze een reeks gratis concerten te geven op een aantal ongewone plaatsen. Al die concerten werden gefilmd voor ‘HEIMA’, een wonderlijk mooie concertfilm die perfect past bij Sigur Rós unieke muziek, en die evenveel over het land als over de groep gaat.
Een in cinéma vérité-stijl gefilmd portret van meesterbassist Charles Mingus, dat fabelachtige concertopnames uit kleine clubs mixt met Mingus die – samen met zijn vijfjarig dochtertje – elk moment door de stad uit zijn New Yorks appartement gezet dreigt te worden.
Behalve een beeld van een briljante muzikant geeft deze docu van Thomas Reichman ook een goed beeld van Amerika 1968: een land waar een pistool 7 dollar kost, en waar de gekleurde medemens een tweederangsburger is.
Muzikaal relevant, en in tijden van Black Lives Matter helaas ook nog altijd maatschappelijk relevant.
Filmisch portret uit 1965 waarin de terugkeer van de jonge Leonard Cohen naar zijn thuisstad Montreal gevolgd werd.
Cohen is op dat moment nog niet de gevierde singer-songwriter die hij nadien zou worden, maar wél een jonge en bijzonder succesvolle auteur die een grote literaire toekomst voorspeld wordt.
Met fascinerende live-beelden van een lezing (die soms meer weg heeft van kurkdroge stand up-comedy), en met al even fascinerende home movie-beelden uit de kindertijd van Cohen.
Hoewel The Velvet Underground misschien wel de meest invloedrijke groep uit de rockgeschiedenis is, bestaan er (net zoals van The Stooges) amper bewegende beelden van.
Dat alleen al maakt van ‘A SYMPHONY OF SOUND’ een essentieel uur film, ook al is dit in wezen niet meer dan een repetitie, gefilmd in de legendarische Factory van Andy Warhol.
Diezelfde Warhol is officieel ook de – nouja – ‘regisseur’, al lijkt het eerder alsof Warhols – nouja – ‘cameraman’ Paul Morrissey net een nieuwe camera heeft gekregen en een uur lang willekeurig alle knopjes (en dan vooral de zoom) aan het uittesten is: dit is Warhols anti-cinema op zijn extreemst.
Het doet er weinig toe, want de groep vindt hier zo ongeveer live voor de camera het begrip ‘cool’ uit: de zonnebrillen, het leer, het zwart-wit, de noise en feedback, de zelfverzekerde attitude van Reed & Cale, gecombineerd met de onaardse, ijselijke Teutoonse schoonheid van Nico en het androgyne van drumster Moe Tucker zorgen voor een geheel dat de wereld toen nog nooit gezien had, én voor een klank die evenmin ooit al gehoord was: de muziek is één lange, geïmproviseerde en zeer hypnotiserende drone, die (opgelet! Spoiler alert!) afgebroken wordt wanneer de politie binnenvalt na een klacht over burengerucht.
25 jaar na hun grote doorbraakhit zoeken we de Beastie Boys terug op: de buikjes zijn wat ronder geworden, ze zijn een back-up band voor Jon Bon Jovi, en de groupies zijn ook iets ouder dan een kwarteeuw geleden, maar verder blijken ze nog altijd hun tijd door te brengen met het houden van parties, het gooien van slagroomtaarten en het schudden met bierblikjes.
Tot de Beastie Boys uit de toekomst tijdens een LSD-trip de Beastie Boys uit een nóg verdere toekomst tegen het lijf lopen….
‘FIGHT FOR YOUR RIGHT REVISITED’ is een bijzonder grappige zelfsatire, uitstekend geregisseerd door Beastie Boy Adam Yauch en volgepropt met geweldige cameo’s van de grootste sterren (Susan Sarandon! Steve Buscemi! Stanley Tucci! Ted Danson! Laura Dern! Chloe Sevigny! Orlando Bloom!)
De Beastie Boys worden zeer vakkundig vertolkt door Elijah Wood, Danny McBride en Seth Rogen, én door Will Ferrell, John C. Reilly en Jack Black.
Nóg meer muziek?
U kunt bij ons nog altijd een aantal excellente muziekdocu’s herbekijken, zoals:
– THE DECLINE OF WESTERN CIVILIZATION (Penelope Spheeris), over de geboorte van de Amerikaanse hardcore punk, met o.a. Black Flag, Circle Jerks, X en Fear.
– STOP MAKING SENSE (Jonathan Demme), de ultieme Talking Heads-concertfilm.
– STYLE WARS (Tony Silver & Henry Chalfant), over de New Yorkse hiphoppers in de vroege jaren tachtig.
– BELGIAN POPCORN (Lander Lenaerts), korte maar zeer leuke docu over het ontstaan van de ‘popcorn’, de unieke mengeling van soul, funk, latin en ska die eind jaren ’60 vanuit dancing The Popcorn in Vrasene de Belgische danswereld veroverde.
Ook alle andere films van onze CINEMA CORONA blijven online staan (de grootste en de beste gratis online-cinema van de Benelux!), én bovendien zal die Cinema Corona ook in de toekomst geregeld met nieuwe titels aangevuld worden, zij het vanaf nu niet meer op dagelijkse basis.
En we hopen binnenkort op een weer min of meer normale manier publiek te kunnen ontvangen voor onze échte cinemavertoningen.
Blijf voor info daarover deze pagina volgen en/of schrijf u in op onze nieuwsbrief.
Zoals elke maandag presenteren we u vandaag weer een Art & Film, en we doen dat zoals altijd in samenwerking met Academie Mechelen.
Vandaag een documentaire van Melvyn Bragg en Kim Evans over Jackson Pollock: voor de enen een ordinaire kliederaar, voor de anderen één van Amerika’s grootse schilders uit de 20ste eeuw.
In ‘Portrait of an Artist: Jackson Pollock’ volgen we het leven van ‘The Cowboy from Wyoming’ van bij zijn geboorte in 1912, de jongste van de vijf zonen van een arme boerenfamilie uit het onooglijke dorpje Cody.
Als kind werd zijn aandacht getrokken door de kunst van de Mexicaanse muralisten en van de Indianen. In combinatie met zijn bewondering voor Picasso, Miro en de surrealisten ontwikkelde hij langzaamaan zijn eigen ‘dripping’-stijl en techniek, die hem pas na de tweede wereldoorlog de eerste erkenning (en nog veel meer hoon) zou opleveren.
Maar met de hulp van de invloedrijke collectioneuse en mecenas Peggy Guggenheim en de aandacht voor zijn abstract-expressionistische geestesgenoten als Willem de Kooning en Barnett Newman groeide zijn naam en faam toch, zij het dat de echt brede erkenning (en de daaraan gekoppelde krankzinnige prijzenslag voor zijn werken) pas na zijn dood zou volgen.
Pollock voerde overigens ook een jarenlang gevecht met zijn alcoholverslaving en depressie. Die alcohol zou hem uiteindelijk op jonge leeftijd het leven kosten, toen hij in 1956 overleed na een stomdronken autocrash.
Behalve interviews met naasten, vrienden en zijn echtgenote Lee Krasner horen we hier ook Pollock zelf uitgebreid aan het woord, waarvoor uit radio-opnames uit de jaren ’40 geput werd.
Aanrader!
Vandaag in onze CINEMA CORONA één van de meest geliefde films van Jean-Luc Godard: ‘VIVRE SA VIE’.
In 12 “tableaux” schetst Godard het portret van de knappe Nana Kleinfrankenheim, een Parijse jongedame die na haar breuk met Paul moeite heeft om financieel de eindjes aan elkaar te knopen.
Haar job in een platenzaak brengt niet genoeg op, en haar droom om het te maken in de filmwereld komt niet van de grond. Langzaamaan belandt ze in de prostitutie…
Godards muze Anna Karina is hier perfect als de haar weg zoekende Nana, een rol die haar meteen één van de meest iconische actrices van de Franse sixties-cinema maakte (ook al is Karina eigenlijk een Deense).
De film is uitermate speels (de eerste minuten toont Godard je alleen twee achterhoofden), soms zelfs bijna documentair en voor die tijd (1962!) bijzonder ontregelend, en zit zoals altijd bij Godard propvol knipogen en referenties naar andere regisseurs.
Zo is de scène waarin Nana in de cinema ‘La Passion de Jeanne d’Arc’ van Dreyer gaat kijken één van de sleutelmomenten in de film, maar ook naast Bresson en Truffaut valt niet te kijken.
Het prachtige, extreem stijlvolle camerawerk is van Raoul Coutard.
Vandaag in onze CINEMA CORONA een Green Screen-vertoning die een antwoord geeft op de vraag of je een boeiende film kan maken met een plastieken zak in de hoofdrol.
Het antwoord: welja, dat kan!
De Iraans-Amerikaanse regisseur Ramin Bahrani – van wie we ook al het excellente ’99 Homes’ vertoonden – bewees dat in 2009 met zijn ‘PLASTIC BAG’.
De film vertelt het fascinerende verhaal van een gedumpte plastic zak die op zoek gaat naar zijn maakster, en wat hem op die zoektocht allemaal overkomt.
Het idee lijkt op papier misschien een beetje raar of onnozel, maar ‘Plastic Bag’ is verbazend meeslepend, en Ramin Bahrani slaagt er zelfs in je een beetje te laten, euh, meeleven met de zak.
De stem van die zak heeft overigens een zwaar Duits accent dat verbazend veel op dat van Werner Herzog gelijkt.
Vandaag in onzeCINEMA CORONA een low budget-klassieker van Abel Ferrara: ‘THE DRILLER KILLER’, een film die – zoals u waarschijnlijk zelf al uit de titel kunt afleiden – niet écht geschikt is voor gevoelige kijkers.
Regisseur Abel Ferrara (die later ook het schitterende ‘Bad Lieutenant’ zou maken) speelt zelf de hoofdrol als Reno Miller, een artiest die in het New York van eind jaren ’70 – toen nog een smerige, stinkende en uiterst gevaarlijke stad, met straten vol zwervers en junkies – aan de kost probeert te komen.
Een bijna onmogelijke opdracht, zeker omdat zijn werk maar niet af raakt en hij zijn appartement moet delen met twee jonge vrouwen.
En zijn leven wordt helemaal een hel wanneer zijn huisbaas het appartement erboven verhuurt aan een punkband, die – zoals dat met punkbands gaat – de hele tijd op bijzonder luidruchtige wijze repeteren.
Langzaamaan drijft de getormenteerde Miller af in de totale waanzin, die hem ertoe aanzet ‘s nachts in New York willekeurige mensen met een drilboor te gaan bewerken….
‘The Driller Killer’ werd destijds door de pro censuur-moraalridders steevast aangehaald als één van dé ergste immorele voorbeelden van de video nasties-golf, maar wie veertig jaar later terugkijkt, ziet een film die eigenlijk veel meer in een arthouse dan in een spookhuis thuishoort.
Natuurlijk zitten er enkele horrorscènes in, maar in essentie is dit veel meer een low budget psychologisch drama of een New Yorkse punkfilm dan een typische slashermovie.
De films waar Ferrara voor zijn ‘Driller Killer’ vrolijk uit jatte liggen overigens nogal voor de hand: ‘Taxi Driver’ van Scorsese (het groezelige New York van eind jaren ’70), ‘Repulsion’ van Polanski (de afdaling richting totale waanzin), zelfs wat Cassavetes (het huiselijk drama) en een scheutje ‘Texas Chain Saw Massacre’ (maar dan met een drilboor in plaats van een kettingzaag).
Als dàt geen goede mix is, weten we het ook niet meer.
Een cijfer: de bevolking van de Verenigde Staten is goed voor ongeveer 5 procent van de wereldbevolking, maar toch telt het land op zijn eentje maar liefst een kwart van alle gevangenen op aarde.
Een getal dat niet echt in overeenstemming te brengen is met het ‘Land of the Free’-imago dat het zo graag wil uitdragen.
Nog een cijfer: in 1970 waren er 200.000 gevangenen in de VS, nu zijn dat er twee miljoén.
Maar één zaak is dan weer al meer dan honderd jaar hetzelfde gebleven: de zwarte gevangen zijn een ruim oververtegenwoordigde groep in de gevangenisbevolking.
In ’13th’ zoekt regisseuse Ava DuVernay uit hoe al die puntjes en cijfers met elkaar verbonden kunnen worden tot één logische lijn, en komt uit bij het dertiende amendement van de Amerikaans grondwet: dat schafte officieel de slavernij af in de Verenigde Staten, maar liet wel de deur op een kier voor één bevolkingsgroep: veroordeelde misdadigers.
Dat kleine achterpoortje in de grondwet werd meteen na de afschaffing van de slavernij massaal misbruikt: zwarten werden in het zuiden met duizenden tegelijk de gevangenis ingegooid voor de meest onnozele ‘vergrijpen’ (zoals ‘loitering’ of ‘vagrancy’, – letterlijk vertaald ‘rondhangen’ en ‘landloperij’), waarna men hen wettelijk als gratis werkkrachten in chain gangs kon inzetten om het zuiden na de Burgeroorlog weer op te bouwen.
Het enige verschil: ze heetten ze nu niet langer ‘slaven’, maar ‘criminelen’.
De presidenten Nixon,Reagan en Bush lieten met hun ‘law & order’- en ‘war on drugs’-campagnes de gevangenisbevolking massaal stijgen, zonder dat de misdaad daalde, laat staan dat het drugsprobleem ermee opgelost werd – wel integendeel!
En de Democraten zetten die politiek alleen maar verder: zo was er bijvoorbeeld Bill Clinton, die met zijn ‘3 Strikes And You’re Out’-wet wou bewijzen dat hij even hard kon zijn als de Republikeinen.
Tegenwoordig is daar nog bijgekomen dat veel gevangenissen in de VS geprivatiseerd zijn: yep, mensen opsluiten is nu opeens big business, met alle perfide gevolgen vandien.
’13th’ dateert uit 2016, maar is in het licht van de recente protestgolf na de dood van George Floyd zéér actueel, en een ware eye opener voor wie zich nog altijd zou afvragen waar al dat Black Lives Matters-protest in de VS zo opeens vandaan komt…
Bekroond met drie Emmy Awards en een Oscarnominatie voor Beste Documentaire.
Vandaag in onze CINEMA CORONA: ‘THE BIG COMBO’ van Joseph Lewis.
Politie-inspecteur Leonard Diamond probeert al een hele tijd gangster Mr. Brown te betrappen op financiële malversaties, maar harde bewijzen tegen de man ontbreken.
Bovendien heeft de gladde, psychopathische gangsterbaas op alle mogelijke niveaus connecties.
Of zoals zijn collega-inspecteur het uitdrukt: ‘You’re fighting a swamp with a teaspoon’.
En omdat het onderzoek handenvol geld kost en geen resultaat oplevert, dreigen zijn oversten er ook nog eens mee het helemaal stop te zetten.
Diamond ziet een laatste kans in het schaduwen van Susan Lowell, de vriendin van de gangster. De bloedmooie – maar suïcidale – dame is uitgegroeid tot een ware obsessie voor de speurder…
‘THE BIG COMBO’ is een magistrale film noir van Joseph Lewis, die vijf jaar eerder ook al het even briljante ‘Gun Crazy’ maakte.
Let vooral op de fabelachtige fotografie van John Alton, het wondermooie chiaroscuro-schaduwenspel en de excellente, jazzy soundtrack van David Raskin.
Bijzonder uniek, opvallend en gewaagd voor een film uit 1955: de twee genadeloze hitmen van Mr. Brown (gespeeld door Earl Holliman en Lee Van Cleef) zijn een voor de goede verstaander bijna openlijk homoseksueel koppel.
Vandaag maken we in CINEMA CORONA tijd voor de betere hedendaagse science fiction-horror: ‘RAKKA’ van de Zuid-Afrikaan Neill Blomkamp (‘District 9′), die voor de hoofdrol Sigourney Weaver wist te strikken.
De plot draait rond een groep aliens die op de aarde geland is: wat ze precies willen is niet duidelijk, maar dat ze niet vreedzaam zijn tegenover de mensheid is dan weer zéér duidelijk.
Door grote delen van de oerwouden in brand te steken hebben de aliens de planeet zo goed als onleefbaar gemaakt, en elders worden mensen onderworpen als slaven, of worden er apparaten ingeplant in de hersenen van gevangenen.
Hier en daar vechten nog enkele kleine groepen menselijke verzetsstrijders een compleet hopeloos lijkende strijd uit.
En om te overleven, moeten die soms onmogelijke verbonden aangaan, en dringen zich keuzes op die in vredestijd volstrekt immoreel zouden zijn.
Zo kan de groep rond verzetsleidster Jasper (Sigourney Weaver) alleen overleven dankzij de hulp van Nosh, een cynische pyromaan en bommenmaker die in meer vreedzame tijden gegarandeerd in de gevangenis zou zitten…
Blomkamps lanceerde met zijn Oats Studios via YouTube al diverse filmische ideeën, om te zien welke bij het publiek en de grote filmstudio’s aanslaan, en waar mogelijk een echte bioscoopfilm kan uit volgen.
‘RAKKA’ is er daar één van, en het is alvast een machtige showcase voor hun talent: de apocalyptische sfeerschepping is magistraal, en ook visueel is dit ronduit verbluffende stuff, verteld vanuit drie verschillende standpunten.
(OPGELET: een aantal scènes zijn niet geschikt voor gevoelige kijkers)
Twee maand geleden stond in gr’Ambacht een filmprojectie, een expo en een performance van de Antwerpse artiest Ludo Mich gepland, in combinatie met de muziek van André Goudbeek.
De performance van Ludo Mich werd opgenomen in een leeg theater, wat alles uiterst relevant maakt in een tijd dat we niet gewoon naar het Filmhuis of theatervoorstellingen kunnen gaan.
Dag 100: het online 
Dag 50: Art & Film: 
Dag 57: Art & Film: 
