Thomas is in een scheiding verwikkeld, en wordt door zijn vriend Louis uitgenodigd voor een boottocht op de Noordzee.
Het is de bedoeling er een gezellig dagje vissen van te maken, maar op zee worden de twee veertigers geconfronteerd met zeven vluchtelingen die ronddobberen op een kapotte zodiac.
Hulp bieden blijkt moeilijker dan verwacht, want de groep vluchtelingen is eigenlijk te groot om veilig met hun vissersbootje naar Engeland te brengen.
Een onverwachte situatie die de vriendschap en de empathie van het duo stevig onder druk zet…
Deze sterke nieuwe kortfilm werd al op een aantal festivals bekroond, én heeft het ondertussen ook tot de preselectie voor de Oscars geschopt!
In de hoofdrollen ziet u Bart Hollanders, Meskerem Mees en Titus De Voogdt, die samen met regisseur Hans Buyse het scenario schreef.
Gabrielle is een weduwe van tachtig die alleen in haar veel te groot huis woont.
Ze voelt zich hoe langer hoe meer eenzaam, en haar drie kinderen maken het er niet beter op door elke poging tot contact zoveel mogelijk af te weren.
Sterker nog: ze installeren zelfs een alarm bij Gabrielle, waardoor die voortaan bij problemen hén niet meer zal lastigvallen, maar waardoor ze rechtstreeks met de hulpdiensten in contact komt.
Gabrielle is echter niet van plan zich zomaar te laten doen.
Alleen: hoe ver is ze bereid te gaan om haar eenzaamheid te doorbreken?
Na enkele horror-kortfilms koos regisseur Steve de Roover dit keer voor een lekker zwarte komedie over een vereenzaamde oma, die zich – door de omstandigheden gedwongen – gaat Continue reading “OLD BIRDIE (Steve de Roover)” »
Natalia (geweldig vertolkt door Laia Costa) is net dertig geworden en heeft genoeg van haar stresserende job en het hectische leven in de stad.
Ergens op het Spaanse platteland heeft ze een vervallen huisje gevonden waar ze een nieuw en rustiger bestaan hoopt op te bouwen. Maar die romantische droom blijkt in de praktijk tegen te vallen: het huis blijkt in veel slechtere staat dan ze dacht, het klimaat is wel érg somber, haar huisbaas toont zich een complete hufter, de dorpsgenoten kijken de inwijkelinge met wantrouwen aan en de pseudo-vriendelijke uitnodigingen van haar buurman Piter zijn duidelijk alleen maar bedoeld om haar in bed te krijgen.
De enige dorpsbewoner die haar wél gewoon als vriend accepteert is een hond.
Alles verandert wanneer ze ingaat op een bizar seksueel voorstel van een andere
outsider in het dorpje, een enorme klomp vlees die door iedereen ‘De Duitser’ wordt genoemd (vertolkt door ex-bokser Hovik Keuchkerian).
Het leidt ertoe dat de op alle vlakken compléét verschillende types een passionele, obsessieve en turbulente relatie krijgen…
‘Un Amor’ is gebaseerd op het gelijknamige boek van Sara Mesa, een absolute bestseller die door regisseuse Isabel Coixet werd omgezet in een krachtig en rauw psychologisch liefdesdrama, even verrassend en onvoorspelbaar verlopend als het leven zelf
Coixet situeerde haar film slim in het prachtige maar ruige en onherbergzame
landschap van de Rioja, waar de woeste bergen en dreigende wolken voor het Continue reading “UN AMOR (Isabel Coixet)” »
Door alleen maar (vaak heerlijke en onbedoeld grappige) archiefbeelden van de VRT te gebruiken, tonen Jozef Devillé en Pablo Eekman ons in ‘PARADIGMA’ dat er eigenlijk niks nieuws onder de zon is: of het nu om de klimaatverandering, fake nieuws, de economische crisis of het afbrokkelende vertrouwen in onze democratie gaat, het zijn allemaal verhalen die al vele, véle jaren meegaan en die in een eindeloze loop en in een ander jasje telkens lijken terug te komen.
En dat zonder dat we er al die tijd ooit in slaagden die problemen bij de kern aan te pakken…
‘PARADIGMA’ – met de stem van Meskerem Mees – legt op amusante en interessante wijze bloot hoe elke menselijke samenleving wordt samengehouden door gedeelde verhalen, en hoe die verhalen soms vastroesten tot schijnbaar onontkoombare zekerheden, heilige tradities en onwrikbare paradigma’s die ongemerkt ons dagelijks leven bepalen.
Eén van de films die pers en publiek het afgelopen jaar het meest verdeelde was ‘SOMETIMES I THINK ABOUT DYING’.
‘Geweldig!’, zo juichten de seuten, introverten, nerds, overgevoeligen en alle andere outsiders die hem al zagen in koor.
‘Eindelijk een film die grappig en pijnlijk perfect weergeeft hoe het eraan toe gaat in ons hoofd als we weer eens ongevraagd in een polonaise worden meegetrokken op een feest, of wanneer we geacht worden ‘iets leuks’ op zo’n al even ‘leuke’ kaart voor een collega die op pensioen gaat te schrijven, of wanneer we op een bedrijfsvergadering opeens het woord moeten nemen voor al onze collega’s. Of hoe we met gestamel, pijnlijke stiltes en een compleet fout vertelde grap weer eens die éne date verknoeien.’ (zie bijvoorbeeld DEZE bespreking)
Lof waar de grote bekken, de Populaire Steffen, de alfamannetjes en de vlotte praatjesmakers van deze wereld – uiteraard – niets van snapten: ‘De saaiste film met de saaiste personages van het jaar! Waar gààt dit over?’, zo schreven zij in hún genadeloze recensies (zoals DEZE bijvoorbeeld)
Ja, kijk, dan zijn we maar Team Seut: ‘SOMETIMES I THINK ABOUT DYING’ is een pareltje.
De film draait rond de introverte, stille Fran, die zich zo gedeisd mogelijk houdt in haar anonieme kantoorbaan in een anoniem bedrijf in een anonieme plaats. Haar voornaamste bezigheid daar is dagdromen, iets waarbij haar gedachten soms in de meest vreemde richtingen gaan: zo bedenkt ze in haar hoofd graag allerlei originele manieren om te sterven.
Het contact met haar collega’s vermijdt ze zoveel mogelijk, tot één van die collega’s op pensioen gaat en vervangen wordt door nieuweling Robert.
Die nodigt haar zowaar uit op een heuse date, maar na jarenlang op haar eentje te zijn geweest, lijkt dat voor Fran een zowat niet te overwinnen hindernis…
‘SOMETIMES I THINK ABOUT DYING’ is stilistisch picobello in beeld gezet door regisseuse Rachel Lambert, maar wordt vooral gedragen door een ge-wel-di-ge vertolking van Daisy Ridley: de ster uit ‘Star Wars’ speelt hier opeens een sociaal geïsoleerd muurbloempje, en doet dat fantastisch, vooral in de momenten zonder Continue reading “SOMETIMES I THINK ABOUT DYING (Rachel Lambert)” »
In een riante maar geïsoleerde villa houden een dolgedraaide vader en een frigide moeder hun drie kinderen compleet afgeschermd van de buitenwereld.
Sinds hun geboorte zo’n twintig jaar geleden zijn de drie nooit buiten het metershoge hek rond de villa geweest, en lepelen hun ouders hen bizarre verhalen op om hen onder de knoet te houden: zo geloven de kinderen dat een kat een levensgevaarlijk dier is, dat overvliegende vliegtuigen speelgoed zijn en – iets akeliger – dat er ooit nog een andere broer geweest zijn die zich niet aan de huisregels hield, en die ‘daarvoor de prijs moest betalen’…
De buitenwereld is volgens de ouders een akelige, boze plaats, waardoor er ook maar één buitenstaander in het huis wordt toegelaten: Christina, een bewaakster uit het bedrijf van de vader op wie iedereen van de familie dol is – en dan vooral de oudste zoon, omdat Christina degene is die in zijn seksuele behoeftes moet voorzien…
De Griek Yorgos Lanthimos (‘Poor Things’, ‘The Favourite’, ‘The Killing of a Sacred Deer’…) heeft met zijn bizarre, duistere universum inmiddels Hollywood veroverd, en die internationale veroveringstocht begon hij 15 jaar geleden met het bevreemdende, absurde en bij vlagen ronduit verbijsterende ‘DOGTOOTH’: een film die niet alleen zorgde voor schandaal, boegeroep en buitenwandelend publiek, maar ook voor een pak filmprijzen (in Cannes en elders), voor een Oscarnominatie én voor een schare onvoorwaardelijke fans over de hele wereld.
Het schandaal hoefde niet te verbazen door de – altijd prijs! – seks en geweldscènes, en de bewondering en de prijzen waren al even onvermijdelijk: Lanthimos’ toonde zich met deze film immers meteen een uniek regisseur met een volstrekt eigen stijl, vol absurde Continue reading “DOGTOOTH (Yorgos Lanthimos)” »
Een film van de ons verder onbekende Noorse regisseuse Margreth Olin waar zowel Wim Wenders als Liv Ullmann mee hun schouders wilden onderzetten: ja, daar willen we dan ook wel eens naar kijken.
En zie: Olins adembenemend mooie ‘SONGS OF EARTH’ bleek die aandacht ook dubbel en dwars waard.
Nochtans was het basisidee dat Olin voor haar film had zeer simpel: ze zou teruggaan naar Oldedalen, de spectaculair mooie maar voor mensen nogal onherbergzame vallei van haar (voor)ouders, om daar een jaar lang haar 84-jarige vader Jørgen te filmen, die al heel zijn leven in de geliefde vallei woont, met zijn geliefde vrouw.
Jørgen is kwistig met levenswijsheden, oude familieverhalen, dorpsanekdotes en herinneringen aan prettige en aan minder prettige dingen uit Oldedalen (geliefden verliezen door aardverschuivingen en overstromingen hoort hier bij de loop der dingen).
Tot hij gaat wandelen door de adembenemend mooie natuur de vallei, want dan zwijgt hij. Als hij gaat wandelen, is er alleen de totale rust, stilte en sereniteit, die alleen
verstoord wordt door het getik van een wandelstok (of door een occasionele drone).
Nergens wordt de nietigheid van de mens tegenover de machtige natuur zo duidelijk als hier in Oldedalen, tussen de massieve gletsjers, de majestueuze watervallen en de grillige bergwanden.
‘SONGS OF EARTH’ is een machtig mooie film, met een wijze 84-jarige als gids om de kijker doorheen de oogverblindende Noorse natuur te loodsen, en met een prachtige, op natuurgeluiden gebaseerde soundtrack van het London Contemporary Orchestra.
Deze unieke parel groeide in thuisland Noorwegen uit tot een ware blockbuster, met ruim 100.000 bezoekers op een bevolking van amper 5 miljoen inwoners. En ook in Continue reading “SONGS OF EARTH (Margreth Olin)” »
Ondertussen al enkele jaren een felgesmaakte en altijd weer boeiende vaste afspraak op het Filmhuisprogramma: onze reeks films rond spiritualiteit en geloof.
Deze vertoningen – zoals elk jaar opnieuw georganiseerd i.s.m. CCV – worden voor de belangstellenden steeds om 20u15 ingeleid door Leo De Weerdt sJ.
Wie alleen de film wil zien kan om 20u30 aansluiten.
We openen deze nieuwe reeks met ‘THE HOURS’, een ijzersterke klassieker van Stephen Daldry (‘Billy Elliot’) met een fabelachtige vrouwelijke cast: Nicole Kidman, Julianne Moore en Meryl Streep schitteren als drie zéér verschillende vrouwen in drie zéér verschillende tijdvakken, die allemaal verbonden worden door één boek: ‘Mrs. Dalloway’ van Virginia Woolf.
Kidman speelt Woolf zelf: we pikken haar verhaal op in de jaren ’20 van de vorige eeuw, op een moment dat ze nog worstelt met het schrijven van haar debuut, ‘Mrs. Dalloway’.
Dat boek zal zo’n 20 jaar later in het naoorlogse Los Angeles het leven van de jonge
moeder Laura Brown helemaal overhoop gooien. Want Brown (fantastisch gespeeld door Julianne Moore) is zo diep geraakt door wat ze leest dat ze haar hele levenspad in vraag begint te stellen.
En dan is er nog Clarissa Vaughan (rol van Meryl Streep), die in het New York van rond de eeuwwisseling een soort moderne Mrs. Dalloway is. Zij plant een feest voor haar vriend en ex-minnaar die langzaam de strijd met AIDS aan het verliezen is.
Hoewel hun levens vele tientallen jaren van elkaar gescheiden zijn, kampen de drie vrouwen met hetzelfde gevoel: dat ze alleen maar voor anderen geleefd hebben. En met Continue reading “THE HOURS (Stephen Daldry)” »
Richard Linklater is een regisseur die zich niet op één genre laat vastpinnen: de ene keer maakt hij een schitterende coming of age-film (‘Boyhood’), dan weer regisseert hij een baanbrekende animatiefilm (‘Waking Life’), iets experimenteels (‘Slacker’) of een heerlijk ouderwetse romantische film (‘Before Sunset’).
In zijn jongste ‘HIT MAN’ combineert hij dan weer een stuk of tien genres in één film: de prent is één lange filmische roetsjbaan langs het onnozelste en grappigste van de Coen Brothers, een donkere film noir, een aalgladde Hollywood-romcom, een thriller, een screwball comedy en de edelpulp van Tarantino.
Hoofdpersonage is ene Gary Johnson, een brave professor psychologie die van katten houdt, maar die zich door zijn bijbaantje bij de lokale politie als een kille
huurmoordenaar moet voordoen: door een fake huurmoordenaar in te zetten, hoopt de politie namelijk de potentiële klanten van échte huurmoordenaars te kunnen klissen.
En het trucje van de politie werkt, want de brave Gary blijkt zich moeiteloos en geloofwaardig in zijn alter ego van hit man te kunnen inleven. Tot een potentiële opdrachtgeefster hem een coup de foudre bezorgt: de bloedmooie Madison wordt geterroriseerd door haar agressieve, gewelddadige echtgenoot, en wil de diensten van een killer inhuren om haar man om te leggen…
Wie niet van een flinke portie onnozele humor of vette Hollywood-knipogen houdt raden we graag tal van andere films op ons programma aan (‘Un Amor’, bijvoorbeeld), de rest mag zich schrap zetten voor anderhalf uur van de betere Continue reading “HIT MAN (Richard Linklater)” »
Door problemen met hun visa kunnen de regisseur en crew helaas niet aanwezig zijn!
De filosofiestudenten Arash and Bahman trekken voor onderzoek op reis naar een afgelegen dorpje.
In dat idyllische plaatsje op het platteland raakt Arash verliefd op Setare.
Het is het begin van een romance die tientallen jaren en enkele bijzonder zware beproevingen zal overspannen.
‘A WOMAN WITH A WOODEN CHARIOT’ is de nieuwste film van de Iraanse regisseur Khodadad Jalali, die met zijn vorige films zowel op het Filmfestival van de Mediterraanse Film in Cannes als op het Helsinki Festival bekroond werd als Beste Regisseur.
In samenwerking met de Mechels-Iraanse regisseur Mahyar Khosravani kunnen we niet alleen deze film in Belgische première presenteren.
Normaal gezien waren ook de regisseur, crew en de populaire Iraanse muzikant Reza Yazdani aanwezig geweest voor een Q&A over de film, maar door visaproblemen kan dit helaas niet doorgaan.
Khodadad Jalali stuurde ons wel een videoboodschap die we voor de vertoning zullen afspelen.
A WOMAN WITH A WOODEN CHARIOT
Regie: Khodadad Jalali
Met: Mohammad Reza Foroutan, Pouria Poursorkh, Hossein Soleimani, Samaneh Nasri, Fariba Motamed, Ghasem Zare, Mehri Al Agha, Behesht Aalian, Masoumeh Nemati Nia, Niyousha Zarrabi,Anita Taherian, Mahrokh Rezapour
Thomas is in een scheiding verwikkeld, en wordt door zijn vriend Louis uitgenodigd voor een boottocht op de Noordzee.
ZODIAC
Natalia (geweldig vertolkt door Laia Costa) is net dertig geworden en heeft genoeg van haar stresserende job en het hectische leven in de stad.
