OPPENHEIMER (Christopher Nolan)

Oppenheimer

BONUS:
Op dinsdag 28/11 leidt prof. dr. Mark Van der Auweraer (emeritus aan het departement Chemie van de K.U.Leuven, én trouwe Filmhuisbezoeker) de film in.

Deze boeiende introductie tot Oppenheimer en zijn belang vindt plaats om 19u15 in de bar, en is vrij toegankelijk voor wie een ticket voor één van onze ‘Oppenheimer’-vertoningen of een Filmhuislidkaart heeft.

 

—–

Bàm!
Met de geslaagde testontploffing van de allereerste atoombom in de woestijn van New Mexico zorgde het team rond natuurkundige Robert Oppenheimer er niet alleen definitief voor dat de Tweede Wereldoorlog de kant van de Amerikanen op zou vallen, het was ook gewoon een keerpunt in de geschiedenis van de hele mensheid.

Drieduizend topwetenschappers hadden in het diepste geheim drie jaar lang in een uithoek van de woestijn aan de ontwikkeling van het tuig gewerkt (de Duitsers werkten ook aan een bom, het was dus cruciaal éérst te zijn).

Allemaal beseften ze bij het zien van de eerste paddenstoelwolkmaar al te goed dat ze als eersten een complete gamechanger ontwikkeld hadden: sommigen lachten en juichten, sommigen huilden, sommigen bleven stil bij de gedachte aan de potentiële gevolgen…
Robert Oppenheimer zelf dacht meteen aan een passage uit de door hem zeer geliefde Bhagavad Gita: “Now I am become death, the destroyer of worlds”

In ‘OPPENHEIMER’ schetst regisseur Christopher Nolan (o.a. ‘Dunkirk’, ‘Inception’…) op bijzonder indrukwekkende wijze een portret van de vader van de atoombom: dit is tegelijk én een biopic én een spannend rechtbankdrama én een hoorcollege én een romantisch drama.

Een verhaal dat heen en weer cirkelt rond enkele cruciale periodes in Oppenheimers leven: er zijn zijn studentenjaren in Cambridge, waar hij zich – geïnspireerd door Einstein en Niels Bohr – op de fysica en de kwantummechanica stort.
Er is zijn periode in Los Alamos, waar hij zijn theoretische kennis onder tijdsdruk moet omzetten in de meest gruwelijke praktische toepassing ervan.
En er is de na-oorlogse periode, waarin zelfs de man die de Amerikanen aan de oorlogsoverwinning hielp omwille van zijn communistische sympathieën onder vuur kwam te liggen tijdens de anti-linkse heksenjachten van de ultrarechtse senator McCarthy.

Cillian Murphy zet in de hoofdrol een monumentale vertolking neer waarmee hij definitief tot de categorie der Zeer Groten mag toetreden, met een almaar veranderende fysiek: op Continue reading “OPPENHEIMER (Christopher Nolan)” »

MY WEEK WITH MARILYN (Simon Curtis)

In 1956 trekt Marilyn Monroe met haar kersverse echtgenoot Arthur Miller naar Engeland, om er te gaan meespelen in de verfilming van ‘The Prince and the Showgirl’.

De regisseur van die film?
Laurence Olivier, toen al een levende legende.

Het bleek een faliekante combinatie, want de hyperprofessionele Olivier werd binnen de kortste keren tot uiterste wanhoop gedreven door de neurotische, op pillen functionerende en bij de method acting zwerende Monroe.

En wanneer de productie een week lang wordt stilgelegd, ziet Oliviers hulpje Colin Clark zijn kans schoon: hij zal de sensuele Marilyn een week lang door het Engelse platteland begeleiden – zonder dat haar nieuwe echtgenoot in de buurt is.

‘My Week With Marilyn’ is gebaseerd op het eind jaren ’90 verschenen dagboek van de echte Colin Clark.
Hoe waarheidsgetrouw zijn beschrijving van de feiten is valt nog amper na te trekken, maar dat doet voor deze film ook niet echt ter zake: ‘t is een uitermate fraaie en
fascinerende karakterschets van het ultieme blonde filmicoon.

Monroe wordt op magistrale wijze vertolkt door Michelle Williams, die eerder al Continue reading “MY WEEK WITH MARILYN (Simon Curtis)” »