CINEMA CORONA #105: LA VÉRITÉ (Henri-Georges Clouzot)

La_VeriteVandaag in CINEMA CORONA: ‘LA VERITE’, een meesterwerk van een regisseur die in zijn relatief korte carrière eigenlijk alleen maar meesterwerken gemaakt heeft, Henri-Georges Clouzot.

Clouzot hing ‘La Vérité’ helemaal op aan zijn hoofdrolspeelster Brigitte Bardot, die enkele jaren voordien een internationaal schandaalsucces had veroorzaakt met ‘Et Dieu Crea La Femme’, en die hier Dominique Marceau speelt, de verdachte van een geruchtmakende moord op een jonge en talentvolle dirigent.

De bloedmooie Dominique was altijd al het zwarte schaap van haar familie: als vrijgevochten jonge vrouw fladdert ze van man naar man, en alsof dat nog niet genoeg tegen de geldende bourgeois-zeden is, maakte ze er ook een erezaak van haar studies te verwaarlozen en geen enkele ambitie te tonen hard te willen werken.

Om aan haar plattelandsomgeving en familie te ontsnappen, trekt ze in bij haar ijverige, gedweeë en in Parijs studerende zus Annie (rol van Marie-José Nat), die in zowat elk opzicht haar tegenpool is.
Terwijl de brave Annie zich helemaal op haar vioolstudies concentreert, maakt Dominique avond na avond plezier met een groep studenten en intellectuelen.
Eén van haar vele veroveringen is Gilbert Tellier, een opkomende dirigent die – ondanks de overduidelijke verschillen tussen hen beiden- compleet in de ban van Dominique raakt…

Met ‘La Vérité’ maakte Clouzot niet alleen zowat het perfecte rechtbankdrama, tussen de regels door neemt hij ook subtiel het proces dat de internationale goegemeente destijds van zijn ‘schandaleuze’ actrice Brigitte Bardot maakte op de korrel: dit is niet alleen het proces van de waarheid tegen de leugen, maar ook van bekrompen, gedwee en conservatief tegen open, zelfstandig en zelfbewust.
In dat opzicht liep ‘La Vérité’ (gemaakt in 1960!) jaren voor op wat later in de sixties een strijdpunt van de studentenopstanden zou worden.

Tussen haakjes: wie BB afdoet als een talentloze seksbom, raden we vriendelijk aan haar acteerprestatie in deze film te bekijken en zijn/haar mening te herzien.

Enjoy!

(PS: Engelse ondertitels beschikbaar door op het ‘ondertiteling’-icoontje te klikken en vervolgens bij ‘instellingen’ op Engels te klikken)

Van Henri-Georges Clouzot is in onze Cinema Corona ook nog altijd het fenomenale ‘LES DIABOLIQUES’ beschikbaar!

Interview met Brigitte Bardot, tijdens de opnames van ‘La Vérité':

CINEMA CORONA #10: LES DIABOLIQUES (Henri-Georges Clouzot)

les-diaboliques
Quarantainedag 10!

Vanavond in de aanbieding: ‘LES DIABOLIQUES’, één van de allerbeste thrillers uit de Franse filmgeschiedenis, geregisseerd door één van de allerbeste Franse regisseurs ever, Henri-Georges Clouzot.

Alles speelt zich af op een internaat, dat met ijzeren hand geleid wordt door de tirannieke directeur Michel Delasalle.

Delasalle gedraagt zich niet alleen wreed tegenover de leerlingen, ook zijn vrouw Christina (tegelijk de eigenares van de school) én zijn maîtresse Nicole houdt hij brutaal onder de knoet.
Wanneer die laatste genoeg heeft van zijn gedrag, werkt ze een plan uit om hem uit de weg te ruimen – en daar wil zijn echtgenote aan meehelpen….

‘Les Diaboliques’ is een Hitchockiaans drama (Hitch wou het boek overigens graag zelf verfilmen, maar werd in snelheid geklopt door Clouzot) dat 65 jaar na zijn release nog steeds niks van zijn duistere, morbide kracht verloren heeft.

Simone Signoret
is ronduit onvergetelijk in de rol van Nicole, terwijl Clouzots echtgenote Vera de rol van haar partner in crime voor haar rekening neemt.

De fotografie is van Armand Thirard.

Enjoy – en blijf in uw kot!

Jonathan Ross (BBC) voorziet de film van een inleiding:

CINEMA CORONA #170: LE SALAIRE DE LA PEUR (Henri-Georges Clouzot)

Le_Salaire_De_La_Peur

Deze film was maar tijdelijk beschikbaar en is niet meer te bekijken.
Maar tussen het ondertussen al meer dan 150 titels tellende aanbod in onze CINEMA CORONA vindt u nog tal van andere klassiekers, kortfilms en topdocu’s.
—–

 

BOÉM!

Yep, ‘LE SALAIRE DE LA PEUR’ van de zeer grote Henri-Georges Clouzot is in alle opzichten een ware bom van een film: ongemeen spannend, niets of niemand ontziend en bijzonder explosief.

Het verhaal speelt zich af in een onbestemd land in Zuid-Amerika, waar een oliebron in brand staat.

Om de brand te blussen is een lading nitroglycerine nodig – zelf een hoogst explosief goedje – die via gevaarlijke en vaak erbarmelijke wegen zo snel mogelijk ter plaatse gebracht moet worden.

Voor die opdracht heeft de oliemaatschappij vier man en twee verschillende trucks ingehuurd: geen van beide teams (die allebei bestaan uit Europese avonturiers die door hun geld heen zitten) heeft het nodige materiaal om de veiligheid van het transport te verzekeren, wat van hun taak eigenlijk een halve zelfmoordmissie maakt…

Bovendien heerst er tussen de twee crews een beenharde rivaliteit: dit zijn geen mannen die het uit heroïsche (laat staan uit hulpvaardige) overwegingen doen, ze doen het – net zoals de cynische oliefirma – gewoon voor het geld.

Clouzot schetst – zoals wel vaker in zijn films – geen prettig beeld van de mensheid, maar hij zorgt er wel voor dat de kijker om deze vaak onprettige, brute en ronduit onaangename personages geeft, én verpakt alles in één van de meest adembenemende en zenuwslopende suspense-thrillers uit de filmgeschiedenis: dit is een in alle opzichten uiterst explosieve filmische rit die gegarandeerd voor klamme handjes en nagelbijten zorgt.

In de hoofdrollen ziet u o.a. Yves Montand, Charles Vanel en Clouzots echtgenote Véra.

Door de manier waarop de Amerikaanse oliemaatschappij in de film voorgesteld werd, kreeg de film in de USA het label ‘anti-Amerikaans’ opgekleefd, en moest er voor de release daar meer dan een half uur uit de film geknipt worden.

Dat kon niet verhinderen dat ‘LE SALAIRE DE LA PEUR’ een gigantische hit werd die wereldwijd vele miljoenen toeschouwers trok, én dat de film zowel met de Gouden Beer op het Festival van Berlijn als met de Gouden Palm in Cannes bekroond werd.

Bovendien zou de film vele latere Amerikaanse topregisseurs zwaar beïnvloeden: William Friedkin zorgde met ‘Sorcerer’ zelfs voor een remake, en ook ‘Duel’ – de uitmuntende debuutfilm van superfan Steven Spielberg - had er zonder ‘Le Salaire de la Peur’ ongetwijfeld helemaal anders uitgezien.

Jonathan Ross voorziet de film van een inleiding: