Ja, achteraf is het makkelijk praten over welke keuzes men in de oorlog had moeten maken. Achteraf is het allemaal makkelijk – achteraf zou iederéén natuurlijk het moreel juiste gedaan hebben. Tijdens de allerlaatste dagen van de oorlog waren de verzetshelden overigens opeens ook opmerkelijk talrijker dan één of twee jaar eerder, tijdens de van de bezetting, toen het er écht toe deed.
In het bijzonder sterke ‘WIL’ van Tim Mielants bevinden we ons exact midden in die Duitse bezetting, in het Antwerpen van 1942.
Wil (eigenlijk Wilfried, maar iedereen noemt hem Wil) en Lode zijn twee jonge hulpagenten. Allebei hebben ze sympathie voor het verzet, maar door hun job zijn ze ook allebei gedwongen de facto mee te heulen met de Duitsers – een bevel weigeren om mee te doen aan een razzia was bijvoorbeeld niet écht een slimme optie.
Wanneer de twee kameraden ongewild bij de dood van een Duitse soldaat betrokken geraken en dat uiteraard ten allen tijde geheim moet blijven, zet dat een niet te stoppen
raderwerk van gevolgen in gang: één fout woord kan nu voor elk van hen fataal zijn, en niémand is te vertrouwen – op geen énkel moment.
En alsof de oorlogschaos met bezetters, collaborateurs en verzetslui nog niet voor genoeg spanningen, angsten en paranoia zorgt, worden de zaken nog wat ingewikkelder gemaakt door een bijkomende emotionele component: Wil wordt hopeloos verliefd op Yvette, de mondige en dappere zus van Lode.
‘WIL’ is een fantastische vertelling over morele keuzes, over lafheid en moed, over standvastigheid en verraad, en over de luxe van een geweten. Over de ontnuchterende vaststelling dat gladde, slijmerige palingen soms veel verder glibberen dan betrouwbare mensen met een ruggengraat.
Want oog in oog met meedogenloze dictatoriale systemen en de psychopaten die zich Continue reading “WIL (Tim Mielants)” »