‘THE MELT GOES ON FOREVER’ is een uitmuntende docu over het vaak onderbelichte maar altijd zeer boeiende kunstparcours van de Afro-Amerikaanse artiest David Hammons.

Een mogelijke reden waarom Hammons’ kunst altijd wat onder de radar is gebleven is misschien omdat ze in geen enkel hokje past, en tegelijk een diepe – vaak subversieve – kritiek levert op zowel de Amerikaanse maatschappij als de elitaire kunstwereld.

Door zijn hele leven lang van medium en genre te veranderen (van sculpturen tot conceptuele kunst, van body prints tot videokunst en performance art) en invloeden uit alle richtingen te absorberen (in zijn werk zijn de meest uiteenlopende links te traceren, zowel naar Marcel Duchamp als Bruce Nauman, Charlie Parker, Gordon Matta-Clark, Yves Klein of de rapper Kool Moe Dee) heeft hij geen éénduidige en makkelijk aan de man te brengen stijl.

En dat Hammons geen interviews geeft en er weinig tot niks over hemzelf bekend is, helpt natuurlijk ook niet bij de promotie van zijn werk.
Ook in deze docu komt Hammons zelf niet aan het woord (behalve dan door zijn kunst, uiteraard), maar wordt zijn parcours wel helemaal getraceerd van bij het begin, bij de opstand in het Watts-getto van LA in 1965, een rebellie tegen het racistische politiegeweld die dagenlang zou duren, en die alleen door de inzet van 14.000 National Guards bedwongen kon worden.

Zijn verbondenheid met de anti-racistische en Black Power-zaak blijft tot vandaag een onlosmakelijk deel van zijn werk: zijn bekendste creatie is de ‘African-American Flag’, en de Black Lives Matter-beweging adopteerde zijn ‘In The Hood’ als visueel symbool.

Toch weigert Hammons zich ook daar in één hokje of hoekje te laten duwen, en pakt hij ook andere onderwerpen aan: zijn idee over de door galerieën, handel en marktprijzen gedomineerde kunstwereld bijvoorbeeld gaf hij weer door een eigen kraampje te installeren tussen straatverkopers in Manhattan, waar hij zijn zelfgemaakte sneeuwballen aan de man Continue reading “Art & Film: THE MELT GOES ON FOREVER: THE ART & TIMES OF DAVID HAMMONS” »