Zin in een good old, zeer fascinerend en uiterst meeslepend rechtbankdrama?

Hierzie, Cédric Kahn heeft er eentje gemaakt: het uitstekende, zich zowat helemaal in het gerechtsgebouw afspelende ‘LE PROCES GOLDMAN’, gebaseerd op het proces van de extreemlinkse activist Pierre Goldman.

Goldman werd in 1974 in eerste aanleg veroordeeld tot levenslang voor vier gewapende overvallen, waarvan er één resulteerde in de dood van twee Parijse apothekers.

Hij vindt echter dat hij onschuldig is aan de dood van de twee, en gaat in beroep.
Wanneer hij als activist de steun krijgt van zowat heel links Frankrijk (zelfs steractrice Simone Signoret en regisseur Eugène Ionesco nemen het voor hem op), gaat het proces helemaal de politiek toer op.

De jood Goldman – zijn vader was een Joodse verzetsheld – beschuldigt de politie en de speurders openlijk van racisme, en kijkt (tot wanhoop van zijn advocaat) niet op een provocerende uitspraak meer of minder.
Wanneer hij zich als een compleet ongeleid projectiel in de rechtszaal blijft gedragen, zorgt dat zelfs voor een regelrechte ruzie met die eigen advocaat, die hij ervan beschuldigt ‘een salonjood’ te zijn.

En dus wordt Goldman zowat zijn eigen advocaat, iemand die als een volleerde showman de massaal aanwezige media en zijn supporters in de zaal bespeelt…
Grappig detail: dat showman zijn zit blijkbaar in de familie, want Pierre Goldman is de broer van de zoetgevooisde zanger Jean-Jacques Goldman, een superster in de Franstalige muziekwereld en hitleverancier van Céline Dion.

‘LE PROCES GOLDMAN’ is een film die in één fascinerende rechtszaak de breuklijn doorheen Frankrijk en de Franse geesten halverwege de jaren ’70 weet te vatten: aan de ene kant de linkse, Parijse intelligentsia die in de nasleep van mei ’68 nog altijd luidop droomt van De Revolutie (bij voorkeur een gewapende), en aan de andere kant de oerconservatieven, die ook 25 jaar na de tweede wereldoorlog nog altijd een Continue reading “LE PROCES GOLDMAN (Cédric Kahn)” »