Signe is een millennial die zichzelf vastgereden heeft in een onprettige, lege en competitieve relatie met de zelfingenomen would be-kunstenaar Thomas.
De meeste fun beleven ze nog wanneer ze samen voor de kick een fles peperdure wijn uit een restaurant stelen, of wanneer ze exclusieve designermeubelen gaan jatten.

Hun toxische relatie betert er niet op wanneer Thomas opeens doorbreekt en totaal onverwacht in het middelpunt van de hippe kunst-incrowd komt te staan: niet alleen zwijgt hij tegenover de pers over haar inbreng in zijn werk, hij verzwijgt zelfs dat ze een relatie hebben, én negeert haar compleet wanneer ze op feestjes in het gezelschap van anderen zijn.

Als nieuwe ster aan het kunstfirmament eist Thomas ongegeneerd alle aandacht voor zichzelf op, terwijl zij – met haar banale job in een koffiebar – steeds verder vervaagt tot een vage vlek op de achtergrond.

Tot Signe per toeval getuige wordt van een bloedig incident, en ontdekt ze dat ze dankzij een dramatisch, vreselijk verhaal óók de aandacht van de buitenwereld naar zich toe kan zuigen.

Dat zet haar aan het denken: wat als ze nou eens één of andere gruwelijke, obscure aandoening zou simuleren?

Als hulpmiddel gebruikt ze een obscuur medicament van een schimmige, louche website, dat als bijwerking een afgrijselijke huidaandoening veroorzaakt. En of haar plannetje werkt: haar verwoeste gezichtshuid is meteen goed voor de hoofdprijs in de aandachtsbingo…

‘SICK OF MYSELF’ is een inktzwarte, bijtende over the top-satire die onze door sociale media geregeerde wereld genadeloos fileert: dit is een komedie die nog een flink eind doorgaat waar ‘Triangle of Sadness’ stopte, en die de titel van ‘The Worst Person in the World’ (overigens van dezelfde producers als deze ‘Sick of Myself) helemaal Continue reading “SICK OF MYSELF (Kristoffer Borgli)” »