Als we uit ‘Cidade de Deus’ één zaak kunnen leren, is dat het niet goed gaat met Latijns-Amerika, maar wél erg goed met de Latijns-Amerikaanse cinema: ‘Cidade de Deus’ is immers een tranche de vie uit de Braziliaanse favella’s, uitzichtloze sloppenwijken waar drugsdealers en gewelddadige jeugdbendes de plak zwaaien, door regisseur Fernando Meirelles met tonnen visuele flair in beeld gezet.

Het tollende openingsshot maakt meteen alles duidelijk: ‘In ‘Cidade de Deus’ is het simpel,’ zegt Buscapé, het tussen een politiecordon en een gangsterbende klemgelopen hoofdpersonage. ‘Ofwel loop je hier weg, en dan nemen ze je te grazen. Ofwel blijf je, en 

dan nemen ze je ook te grazen. Zo gaat het al sinds de jaren zestig.’

Meer dan twee razende en voorbijvliegende uren later zijn ook de kijkers geheel te grazen genomen door Meirelles’ brutale kroniek van het leven in de Braziliaanse

bidonvilles, waar maar één regel geldt: survival of the fittest, ieder voor zich en God tegen ons allen.

‘Cidade de Deus’ werd door de critici al vergeleken met het werk van Tarantino en Scorsese, al heeft de man het zelf meer voor Robert Altman, Mike Leigh, Pasolini en Bertolucci.

Whatever: deze film moét u gewoon gezien hebben.