CINEMA CORONA #133: SIX SHOOTER (Martin McDonagh)

Six_ShooterMartin McDonagh: de naam zegt u misschien niet zoveel, maar als we erbij vertellen dat hij de man is die uitstekends als ‘In Bruges’ en ‘Three Billboards’ regisseerde, spitst u als filmliefhebber waarschijnlijk meteen de oren.

McDonagh had al een hele carrière in het theater achter de rug voor hij zich in 2004 aan filmregie waagde, en dat meteen uitstekend deed: zijn ‘SIX SHOOTER’ getuigde niet alleen van een trefzekere stijl en een heerlijk gevoel voor inktzwarte humor, zijn debuut leverde hem ook meteen een Oscar voor de Beste Kortfilm op.

Het verhaal draait rond Donnely, een man die in de kliniek te horen krijgt dat zijn vrouw de vorige nacht overleden is.

Tijd om Donelly meer uitleg te geven heeft de dokter Donnely niet, want de man beleeft ongewoon drukke uren in de kliniek: ‘Enkele wiegendode kinderen en een vrouw die zo zwaar beschoten werd dat ze geen kop meer heeft’.
En de sfeer op de treinrit naar huis is ook al niet meteen dat Donelly er vrolijker van wordt, want in de treincoupé komt hij tegenover een kettingrokend eikeltje te zitten dat een grote bek opzet tegen de rest van de passagiers….

‘SIX SHOOTER’ is zéér Iers, zéér grappig (tenminste: als u uw humor duister verkiest) en zéér straf.

Kortom: enjoy!

Meer gratis topfilms online?
Check de meer dan 130 titels in onze CINEMA CORONA!

CINEMA CORONA #112: TWO CARS, ONE NIGHT (Taika Waititi)

Two_Cars_One_Night_1
Vandaag in CINEMA CORONA een werkje van de bijzonder prettig gestoorde Maori Taika Waititi, acteur, stand up-comedian en regisseur van o.a. ‘Jojo Rabbit’, de vampierenkomedie ‘What We Do In The Shadows’ en een ‘Star Wars’-film die ergens in 2025 verwacht wordt.

Maar zijn regiecarrière startte in 2004 met een iéts kleiner budget en op een iéts kleinere schaal met ‘TWO CARS, ONE NIGHT’, een excellente, grappige en ontroerende kortfilm die hem meteen een welverdiende Oscarnominatie opleverde.

Het verhaal speelt zich af op de parking van een Nieuw-Zeelandse bar, waar drie Maori-kinderen zitten te wachten tot hun ouders van een avondje zuipen terugkomen (overigens is het daar blijkbaar écht de gewoonte je kinderen in de auto achter te laten terwijl je zelf aan de toog gaat hangen): in de ene wagen zitten de broers Romeo en Ed, in de andere wagen zit de jonge Polly zich te vervelen.

Romeo probeert de aandacht van Polly te trekken door haar zo grof mogelijk te beledigen, Polly beantwoordt die vraag om aandacht met de betere scheldtirade.
Ed van zijn kant is totaal niet geïnteresseerd in het spel van de twee tortelduifjes, aangezien hij later als hij groot is homo wil worden, ‘zoals Johnny Depp‘.

Het taaltje dat de kids spreken is overigens wel degelijk Engels, maar dan met een Nieuw-Zeelands-/Maori-accent dat zó moddervet is dat zelfs veel Engelstaligen eerst niet doorhadden dat het Engels was.

Maar laat dàt u vooral niet tegenhouden: zelfs voor wie geen snars van de dialogen snapt is ‘Two Cars, One Night’ een heerlijk kinderportret, grappig in zijn tristesse, en een beetje triest ondanks de overduidelijk humoristische invalshoek: ‘happy sad’, zoals Waititi het zelf omschrijft.

Enjoy!

CINEMA CORONA #90: THE LAST FARM (Runar Runarsson)

The Last_Farm_Quarantainedag 90!

Vandaag in onze CINEMA CORONA: ‘THE LAST FARM’ van Runar Runarsson, van wie we eerder dit jaar nog de unieke mozaïekfilm ‘Echo’ vertoonden.

Aan de winderige en verlaten kust van Ijsland – ver weg van de bewoonde wereld – heeft Hrafn samen met zijn vrouw Groa zijn hele leven een boerderij gehad.

Maar nu – nog voor de gure winter eraan komt – maken ze zich op om naar een rusthuis te vertrekken.
Maandag komt hun dochter Lilja hen oppikken, maar toch is Hrafn dat laatste weekend nog bijzonder druk in de weer met vanalles en nog wat. Waarom?

‘THE LAST FARM’ is een pakkend en verrassend verhaal over liefde, oud worden en afscheid nemen, door Runarsson in prachtige beelden gegoten.

De erg mooie muziek is van Kjartan Sveinsson van Sigur Ros.

Bekroond met een Oscarnominatie.

26/12/2006: THE TASTE OF TEA

taste_of_tea_02Een familiekroniek, maar dan wel eentje zoals u er zelden één gezien hebt: in ‘The Taste of Tea’ vertelt de Japanse regisseur Ishii Katsuhito het verhaal van de familie Haruna, die net buiten Tokio woont.

Vader is hypnotherapeut, moeder tekent animatiefilms, zoon is hopeloos verliefd op een bloedmooie klasgenote, dochter wordt door een dubbel van zichzelf achtervolgd, de inwonende oom doet niks in het bijzonder en grootvader houdt de hele boel in de gaten.

Op zich allemaal niks speciaals (ten huize van ‘De Pfaffs’ lopen er veel grotere mafkezen rond), maar gelukkig doet regisseur Ishii Katsuhito er iets uiterst origineels mee, door animatiefilm, drama, humor en actie tot één magisch geheel te vermengen, en tegelijk ook nog eens een mooi beeld van het hedendaagse Japan te schetsen.

‘The Taste of Tea’ is een uiterst originele, poëtische en warme prent voor het hele gezin – ideaal voor de kerstperiode, dachten wij.

THE TASTE OF TEA (CHA NO AJI)
Regie: Ishii Katsuhito
J 2005, 141 min.
dinsdag 26 december, 20.30 u.

21/3/2006: BOMBON EL PERRO

18828943.jpg-r_640_600-b_1_D6D6D6-f_jpg-q_x-xxyxxMag het voor u op een dinsdagavond al eens doggy style? Ziet u af en toe graag een lekker dier op het Filmhuisscherm?
Dan is ‘Bombon El Perro’ iets voor u!

De naïeve, werkloze mecanicien Juan Villegas denkt dat het geluk hem toelacht wanneer hij de trotse eigenaar wordt van Bombon: de hond geeft hem weer zin in het leven, zeker als hij door de hondentrainer Walter Donado geïntroduceerd wordt in de wondere wereld der hondenshows.

Scenarist-regisseur Carlos Sorin (die van ‘Historias Minimas’) plaatste zijn film in het desolate, arme Patagonië, en maakte er een onweerstaanbaar bitterzoet feelgood-melodrama van waarin de acteurs eigenlijk gewoon zichzelf spelen: Juan Villegas heet in het echte leven ook Juan Villegas, Walter Donado is echt een hondentrainer en Bombon is echt een prijsbeest.

 

28/2/2006: LE GRAND VOYAGE

father_and_son_in_desert‘Ik wou vertellen over een vader en een zoon die onder één dak leven en niet dezelfde taal spreken.
Daarom sloot ik ze in één plek op, waardoor ze wel tot communicatie verplicht worden: in een auto, op pelgrimstocht naar Mekka.
Maar Mekka is maar een aanleiding voor mijn verhaal: wat er tijdens de reis in de auto gebeurt, dàt is de kern.’

Voilà, beter dan regisseur Ismael Ferroukhi zelf dat deed konden we zijn ‘Grand Voyage’ niet samenvatten.

Voor zijn oude Marokkaanse vader is Réda niet meer dan een ongelovige nietsnut, voor de jonge, in Frankrijk opgegroeide Réda is zijn vader iemand die in een andere, vervlogen tijd leeft.
Maar toch kan Réda de laatste wens van zijn vader niet afwijzen: een pelgrimage – met de auto – naar Mekka, duizenden kilometers dwars door Europa, via Turkije, Syrië en Jordanië naar Saoedi-Arabië.

Een mooie, subtiele roadmovie over twee mensen die langzaam naar elkaar toe groeien.

17/1/2006: HAWAII, OSLO

binary-96509-79609Een film uit het Hoge Noorden?
Amai mijn Noren!

In ‘Hawaii, Oslo’, zijn tweede film, vertelt de Noor Erik Poppe ons het verhaal van Vidar, een psychiatrische verpleger die last heeft van voorspellende dromen: hij ziet het lot van iedereen die zijn pad kruist.

Zijn belangrijkste visioen krijgt hij over de twintiger Leon: iemand met allerlei psychoses, die op zijn verjaardag herenigd hoopt te worden met zijn jeugdliefde…

Poppe heeft van ‘Hawaii, Oslo’ een innemende filmmozaïek gemaakt, vol met stadsvertellingen over mensen, toeval en fatum.

Een aanrader voor de fans van het werk van Tom Tykwer en/of ‘Der Himmel Uber Berlin’.

20/12/2005: CRASH

18442715.jpg-r_640_600-b_1_D6D6D6-f_jpg-q_x-xxyxx

Paul Haggis (de man die het alom bejubelde en bekroonde scenario voor ‘Million Dollar Baby’ schreef) kan blijkbaar méér dan alleen maar alom bejubelde en bekroonde scenario’s schrijven: met het trefzeker geregisseerde ‘Crash’ bewijst hij dat hij ook uiterst indringende en genuanceerde films kan maken.

Haggis volgt – net zoals Robert Altman dat in ‘Short Cuts’ deed – verschillende hoofdpersonages in Los Angeles, die allemaal op de één of andere manier te maken met racisme hebben: we volgen boefjes, flikken, de procureur en slotenmakers, en zien ondertussen hoe mensen met de meest uiteenlopende achtergronden met vallen en opstaan probeert samen te leven in één opgefokte, vereenzaamde metropool.

Met o.a. Matt Dillon, Jennifer Esposito, Don Cheadle en Sandra Bullock.

6/12/2005: SAW

2Stel: iemand ontwaakt in een vuile badkamer, met één been vastgeketend. Aan de andere kant ligt nog een ander iemand, óók met één been vastgeketend, en tussen de twee in ligt een lijk.

Yep, we bevinden ons ten huize van een psychopaat, die bij wijze van grap ook nog een zaag achtergelaten heeft, waarmee de twee niet hun ketens, maar wél hun been kunnen doorzagen.

Doen ze het of doen ze het niet?

Rond deze vraag heeft de jonge Australische David Lynch-adept James Wan zijn ‘Saw’ opgebouwd, een geweldige, claustrofobische grand guignol-horrorthriller in de traditie van ‘Blue Velvet’, ‘Peeping Tom’ en ‘Se7en’.

‘Saw’ is nog geen jaar oud, en nu al een zenuwslopende en absoluut niet te missen cultfilm!

Met o.a. Danny Glover en Cary Elwes.

SAW
Regie: James Wan
USA 2004, 103 min.

29/11/2005: BIN-JIP

Bin-Jip-3-IronWe hebben amper ‘Spring, Summer, Fall…’ van Kim Ki-Duk vertoond, of deze bijzondere productieve Zuid-Koreaan is al terug met ‘Bin-Jip’, een film die zo mogelijk nog méér bejubeld werd dan zijn voorganger.

In ‘Bin-Jip’ volgen we Sun-Hwa, een jongen die er een sport van maakt andermans huizen binnen te dringen. Niet om er te stelen, integendeel zelfs: hij ruimt er op, doet de was, repareert kapotte apparaten en doet voor de rest alsof hij thuis is.

Alles gaat goed, tot hij op een dag inbreekt in het huis van een bloedmooi fotomodel en betrapt wordt: dat de twee zielsverwanten blijken te zijn is goed nieuws.
Minder leuk is dan weer dat het meisje al een partner heeft, en dat die het geweld niet blijkt te schuwen…

‘Bin-Jip’ is een unieke mengeling van een liefdesfilm met zwarte humor, Zen-filosofie en Kim Ki-Duks beeldpoëzie, en werd dan ook volkomen terecht bekroond met de Gouden Leeuw op het Filmfestival van Venetië 2005.

BIN-JIP
Regie: Kim Ki-Duk
Zuid-Korea 2004, 95 min.
Dinsdag 29 november, 20.30 u.