4/4/2005: CINE LUNDI: CIS BIERINCKX

Theater, film, video, dans, beeldende kunst en vrouwen maakten van Cis Bierinckx een globetrotter tot hij (tijdelijk) voor anker ging in Lokeren, home of the ‘zero tolerance’.

Vandaag werkt Bierinckx als curator van de 2e Biënnnale voor Videokunst CONTOUR in Mechelen, voor het Theaterfestival in Brussel en het videoluik van de Poëziezomer in Watou.
Eind maart start hij het 1e Documentair Filmplatform ZONE op. Hij adviseert o.a. voor het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen in Gent en het Rotterdamse International Film Festival.
Als producent werkt hij momenteel met Gerrit Messiaen aan een documentaire over de hedendaagse componist Frederic Rzewski en aan een nieuwe film van de Argentijnse cineaste Ana Poliak.
En als gastcurator van Ciné Lundi geeft Bierinckx ons drie cultklassiekers:

THE 5000 FINGERS OF DR. T
Van Roy Rowland, USA, 1953
In de USA een ware cultfilm over een jongetje dat gedwongen wordt piano te spelen, zijn bizarre pianoleraar en goedhartige loodgieter.
Een droom van een film met fantastische decors, muzikale nummers waar Geert Allaert en zijn Music Hall Group niet kan aan tippen, en danspartijen die Philippe Decouflé doet watertanden. Een bruisende cocktail van surrealisme met Freudiaanse trekjes die je in een heerlijke filmroes brengt.

RASPBERRY REICH
Bruce LaBruce, Canada/Germany, 2004
Sinds White Hustler is Bruce LaBruce niet alleen een coryfee in de gay cinema maar eveneens een internationaal gewaardeerd filmmaker. In The Raspberry Reich zet hij op onweerstaanbare en provocatieve wijze de radical (terrorist) chic, waar modern links in Duitsland mee koketteert in zijn blootje. BMWs, nepactivisme, politieke slogans, kidnappings, flarden Reich en Marcuse en expliciete sex vloeien samen in deze flamboyante film. Bruce LaBruce bewijst met deze film de Godard van de herenliefdecinema te zijn.

THEMROC
Claude Faraldo, Frankrijk, 1973
Frivool anarchisme waarin arbeider Themroc (Michel Picolli) het monotone leven de rug toe keert en rare dingen begint te doen. Geen verstaanbaar woord wordt er gesproken in deze provocatieve satire. Bestiaal gegrom klinkt als een oerkreet. Themroc provoceert het establishment en political correctness. Ongekuist primitivisme primeert in Themroc, die evengoed Wat Smaakt Mijn Gebraden Politieagent Lekker als titel had kunnen hebben.
Het Mechelse politiekorps is bij deze hartelijk uitgenodigd!