MAESTRO (Bradley Cooper)

HMAESTRO_posteret is 1946 wanneer de paden van dirigent Leonard ‘Lenny’ Bernstein en de Chileense actrice Felicia Montealegre Cohn elkaar voor het eerst kruisen.

Meteen ontstaat een bijna onvermijdelijke relatie, want haar enthousiasme en gevatheid vullen zijn tomeloze passie en energie perfect aan.
Maar hoe perfect hun relatie van de buitenkant ook lijkt, al snel ontdekt ze dat Bernstein een verborgen kant heeft…

Bradley Cooper (‘Silver Linings Playbook’, ‘Licorice Pizza‘, ‘American Hustle‘…) heeft blijkbaar geen enkel probleem met het combineren van allerlei rollen – en dan bedoelen we

niet alleen filmrollen, want hij is de afgelopen jaren zowel als acteur, als regisseur én als producer voor een Oscar genomineerd, negen keer in totaal.

Voor het – jawel – meesterlijke ‘MAESTRO’ was Cooper zowel regisseur, hoofdrolspeler, producer en co-scenarist (hij zorgde naar verluidt ook voor de broodjes op de set), maar
tóch is het Carey Mulligan (‘Promising Young Woman‘) die de film steelt, met haar fenomenale vertolking van Bernsteins echtgenote Felicia.

Een meeslepend verhaal met briljante vertolkingen en grootse muziek, prachtig in beeld Continue reading “MAESTRO (Bradley Cooper)” »

THE WHALE (Darren Aronofsky)

The_Whale_PosterNadat hij eerder met ‘The Wrestler’ al de carrière van Mickey Rourke uit de vergetelheid redde, doet regisseur Darren Aronofsky (‘Requiem for a Dream’, ‘Black Swan’…) dat trucje nog eens over met het uitstekende ‘THE WHALE’, een prachtprent waarmee hij de van hero tot zero gezonken Brendan Fraser een Oscar voor Beste Acteur bezorgde.

Fraser was begin jaren ’90 van de vorige eeuw nog één van dé opkomende sterren in Hollywood, en groeide uit tot een waar sekssymbool, met blockbusters als ‘Encino Man’, ‘George of the Jungle’ en ‘The Mummy’ op zijn cv.

Sinds begin jaren 2000 raakte zijn carrière echter meer en meer in het slop – en een vechtscheiding, een depressie en enkele breed in de pers uitgesmeerde rechtszaken zorgden voor de rest: game over, zo luidde de algemene opinie van de Hollywoodbonzen.

Maar nu is Fraser dus in één klap helemaal terug dankzij zijn vertolking van Charlie, een extreem obese man die zich vanwege zijn overgewicht als een kluizenaar in zijn huis verschanst heeft.

Zijn brood verdient hij door online schrijfcursussen te geven, maar dat doet hij met de camera uit, zodat zijn leerlingen hem niet kunnen zien.
Zijn levensdoel is het contact met zijn 17-jarige dochter Ellie (rol van Sadie Sink) te herstellen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan: Ellie zit vol woede omdat haar Continue reading “THE WHALE (Darren Aronofsky)” »

23/4/2002: REQUIEM FOR A DREAM

requiem-for-a-dream-posterOp algemeen verzoek een Filmhuis-rerun : ten tweede male dit seizoen vertonen wij Requiem for a Dream, Darren Aronofsky’s geweldige verfilming van Hubert Selby’s controversiële drugsroman. En dan nog wel op één avond met Pi, dat andere meesterwerk dat Aronofsky eerder al afleverde.

De Joodse weduwe Sarah Goldfarb (rol van Ellen Burstyn) droomt er al lang van eens uitgenodigd te worden in haar favoriete tv-show. Als die droom eindelijk lijkt uit te komen, start Sarah met een drastische vermageringskuur om zich toch maar in haar lievelingsjurk te kunnen wurmen. Haar wondermiddel : amfetamines.

Tegelijk experimenteren haar zoon Harry, zijn vriendinnetje Marion en hun buddy Tyrone volop met alle mogelijke soorten andere drugs…

Niet bepaald uw typische zaterdagavond feelgood-movie, dus, maar wél verdomd straf Continue reading “23/4/2002: REQUIEM FOR A DREAM” »

23/4/2002: PI

piStraffe nieuwe regisseurs, het Filmhuis heeft er een oog voor : de jonge Amerikaan Darren Aronofsky is zo iemand, en dus ruimen wij op één avond graag twee keer plaats voor zijn exploten.

Pi draait rond ene Max Cohen, een wiskundeknobbel die op zijn appartementje alleen maar met zijn computer bezig is.

Het enige wat hem écht weet te boeien is zijn zoektocht naar een mathematisch getal dat de aarde in zijn greep houdt, en die obsessie drijft hem bijna tot waanzin.

Pi is een uiterst intelligente thriller, met een ronduit beangstigende soundtrack van Clint
Mansell, terwijl we voor de zwart-wit-fotografie van Matthew Libatique graag het adjectief ‘verbluffend’ zouden willen gebruiken.

Gelieve over vijf jaar nog te herinneren wie u als eerste op de kwaliteiten van Aronofsky gewezen heeft: yep, het Filmhuis.

PI
Regie: Darren Aronofsky
USA 1998, 84 min.

Bekijk hier de titelsequentie, ontworpen door Jeremy Dawson:

Meer over de film: