Voor de openingsvoorstelling van ons veertigste seizoen haalden we We Stood Like Kings naar het Filmhuis, voor de Belgische première van hun live soundtrack bij ‘Koyaanisqatsi’ van Godfrey Reggio.
BILL kwam de groep bij ons interviewen en filmde het optreden.
Het resultaat ziet u in dit prachtige verslagje:
In het online-magazine Atelier32 verscheen een recensie van deze avond: HIER te lezen!
Raf Degeest en Paul de Brant maakten een fotoverslag van het optreden.
Klik op de foto’s voor de grote versie!
Al twee keer hadden we de postrockgroep We Stood Like Kings te gast met een live soundtrack bij filmklassiekers.
Met hun ‘Berlin 1927′ en ‘USSR 1926′ bouwden ze zich via een lange reeks optredens in heel Europa een ijzersterke reputatie op, en we zijn dan ook zeer blij dat we u als openingsfilm van ons seizoen 2017-18 de Belgische première van hun nieuwe project kunnen presenteren!
Dit keer begeleiden ze live een iets minder oude maar even legendarische filmklassieker: ‘Koyaanisqatsi’, de film waarmee Godfrey Reggio in 1982 zowat de hele wereld wist te verbluffen.
‘Koyaanisqatsi’ is een woordenloze film zonder plot of verhaal, maar de indruk die de film nalaat is niettemin verpletterend: 85 minuten wordt de kijker ondergedompeld in een stroom van adembenemende contrasterende beelden van planeet Aarde in 1982 – van cultuur en natuur, van doldraaiende mensenzeeën en onbewoonbare woestenijen, van vredevolle tableaus en atoomontploffingen, van opbouw en vernietiging, van primitivisme en spitstechnologie.
Het resultaat is een helaas nog altijd zéér actueel beeld van een planeet die door zijn eigen bewoners onleefbaar gemaakt dreigt te worden – Koyaanisqatsi betekent in de taal van de Hopi-indianen zoveel als ‘leven uit balans’.
Wij hoefden geen twee keer na te denken, en kozen meteen voor één van de meest indrukkende filmgedichten uit de geschiedenis: ‘Koyaanisqatsi’, de film waarmee Godfrey Reggio in 1982 zowat de hele wereld wist te verbluffen.
‘Koyaanisqatsi’ is een woordenloze film zonder plot of verhaal, maar de indruk die de film nalaat is niettemin verpletterend: 85 minuten wordt de kijker ondergedompeld in een stroom van adembenemende contrasterende beelden van planeet Aarde in 1982: van cultuur en natuur, van doldraaiende mensenzeeën en onbewoonbare woestenijen, van vredevolle tableaus en atoomontploffingen, van opbouw en vernietiging, van primitivisme en spitstechnologie.
Het resultaat is een helaas nog altijd zéér actueel beeld van een planeet die door zijn eigen bewoners onleefbaar gemaakt dreigt te worden – Koyaanisqatsi betekent in de taal van de Hopi-indianen dan ook zoveel als ‘leven uit balans’.
Het camerawerk van co-scenarist Ron Fricke bestond uit een combinatie van timelapses, slowmotion en versnelde beelden, een techniek die nadien talloze keren
gekopieerd werd in andere films, reclamespots en videoclips: hoog tijd om deze visueel baanbrekende film te komen herontdekken op groot scherm, dus.