CINEMA CORONA #168: HOPPTORNET (TEN METER TOWER) (Axel Danielson & Maximilien Van Aertryck)

hopptornet_ten_meter_tower_De spannendste psychologische thriller, de grappigste stuntelkomedie, het beste relatiedrama én de beste documentaire over menselijke angst in één: het geweldige en zéér fascinerende ‘HOPPTORNET’ (of in het Engels: ‘TEN METER TOWER’) biedt het allemaal.

Het concept is – zoals zo vaak met goede ideeën – uitermate simpel: regisseurs Axel Danielson & Maximilien Van Aertryck vroegen enkele tientallen badgasten van zéér diverse pluimage voor het eerst in hun leven een tien meter hoge springtoren op te klimmen.

Uiteraard hadden ze eens boven allemaal de vrije keuze tussen het zwembad inspringen of (iets minder stoer, uiteraard) weer naar beneden gaan…

Het resultaat is ronduit fantastisch: we zien wat er gebeurt wanneer élke vezel van het lichaam ‘FUCKING HELL, NO, NIÉT DOEN!’ schreeuwt, ook al zei het brein vooraf ‘Dit gaan we snel even doen’.
We zien pure biologische oerangsten het winnen van geestelijke wil, en vice versa.
We zien mensen létterlijk tijdens hun aanloop door hun eigen benen tegengehouden worden.
We zien waar de uitdrukking ‘met knikkende knieën’ vandaan komt.
We zien dat oma’s van zeventig soms meer mentale kracht blijken te hebben dan getatoeëerde macho-kerels die met veel aplomb de springplank op komen lopen.
We zien tienerkoppeltjes elkaar over de angst-grens heen praten.
We zien mensen de meest idiote excuses verzinnen.
Anderen zeggen dan weer gewoon zonder omwegen ‘fuck this!’, en wandelen weer weg.

Om u maar duidelijk te maken: ‘HOPPTORNET’ is een absolute must see.

Meer fijne gratis topfilms en documentaires zien om de lockdown door te komen?
Check onze almaar groeiende CINEMA CORONA-catalogus!

CINEMA CORONA #167: STANLEY KUBRICK: A LIFE IN PICTURES (Jan Harlan)

Stanley_Kubrick_A_Life_In_Pictures
Stanley Kubrick
: misschien wel de beste filmregisseur uit de geschiedenis, of kent u misschien veel anderen die in één leven evenveel meesterwerken gemaakt hebben als Kubrick?

‘2001: A Space Odyssey’, ‘The Shining’, ‘Lolita’, ‘A Clockwork Orange’, ‘Dr. Strangelove’, ‘Barry Lyndon’, ‘Spartacus’, ‘The Killing’, ‘Full Metal Jacket’ – alstublieft!

Zo’n man verdient uiteraard een filmische topbiografie van hetzelfde niveau, en die is ook gemaakt: het fantastische ‘STANLEY KUBRICK: A LIFE IN PICTURES’, geregisseerd door Jan Harlan.
Harlan was niet alleen jarenlang Kubricks nauwe medewerker, maar ook zijn schoonbroer, waardoor hij uiteraard toegang kon krijgen tot zowat alles en iederéén die van ver of dichtbij met de man geleefd of gewerkt had: zijn familie, Kubricks (kleine) cirkel van vertrouwelingen én zowat iederéén die iets in zijn carrière betekend heeft.

Van Jack Nicholson tot Steven Spielberg, van Nicole Kidman tot Arthur C. Clarke en van Malcolm McDowell tot Martin Scorsese en Woody Allen (interessant genoeg blijkbaar Kubricks eerste keuze voor de rol van Sydney Pollack in ‘Eyes Wide Shut’), allemaal komen ze in deze levensomspannende, magistrale docu uitgebreid vertellen over het wonderkind uit de Bronx.

En nu we toch aan het namedroppen zijn: Tom Cruise sprak de commentaarstem in.

‘STANLEY KUBRICK: A LIFE IN PICTURES’ is verplichte kost voor wie iets over Kubrick wil weten, en eigenlijk gewoon verplichte kost voor élke filmfan.
Enjoy!

(de een inleiding duurt ongeveer 2’00, daarna begint de eigenlijke docu:)

Voor wie nog méér Kubrick wil: een interview met regisseur Jan Harlan, Kubricks echtgenote Christiane Kubrick en Martin Scorsese.

CINEMA CORONA #166: ‘AN EASTERN WESTERNER’ + ‘NUMBER, PLEASE?’ (Hal Roach)

Vandaag in CINEMA CORONA twee heerlijke half uur-komedies die Harold Lloyd in 1920 tot één van de populairste komieken van zijn generatie maakte: ‘AN EASTERN WESTERNER’ en ‘NUMBER, PLEASE?’
Beide films zijn van een live opgenomen soundtrack voorzien door onze onvolprezen collega’s van The Lucky Dog Picturehouse in Londen – de talrijke lachsalvo’s van het publiek krijgt u meteen gratis meegeleverd!

In ‘AAn_Eastern_WesternerN EASTERN WESTERNER’ speelt Lloyd een stedelijk rijkeluiszoontje van de Oostkust die zijn tijd vooral al feestend en dansend doorbrengt. Tot zijn vader er genoeg van heeft, en hem naar een ranch in het Wilde Westen stuurt.

Daar komt hij terecht tussen uitermate ruw en schietgraag cowboyvolk, in een stadje dat onder de knoet gehouden wordt door de bully Tiger Lip Tompkins, die bovendien geholpen wordt door een Ku Klux Klan-achtige, gemaskerde bende.

Tot overmaat van ramp vallen de agressieve bully en Lloyd – uiteraard! – voor hetzelfde meisje (gespeeld door Mildred Davis)….
Kortom: een verhaal dat méér dan genoeg kapstokken biedt om de non-stop gags en vaak fantastisch gevonden grappen van Lloyd aan op te hangen.

Live soundtrack gecomponeerd en vertolkt door Christopher Eldred.

Ook in het al even grappige ‘NUMBER, PLEASE?’ is Mildred Davis de love interest van Harold, zij het dat dit keer zijn rivaal een iets minder agressieve gek is.

Number_PleaseIn deze film vindt de strijd om de hand van het meisje plaats in een pretpark, tussen de draaimolens, spiegelpaleizen en ballenkramen.

Mildred heeft een gratis ticket voor een tochtje in een luchtballon bemachtigd, en dus mag maar één van de twee Romeo’s mee: ze besluit het ticket te geven aan diegene die als eerste toestemming van haar moeder krijgt – waardoor ze meteen een dolle race tussen de twee in gang zet.

Ook hier grappen en gags à gogo, met zalige visuele humor van Harold Lloyd die ook na 100 jaar nog altijd fris en verrassend blijft.

Live soundtrack gecomponeerd en vertolkt door Andrew Oliver.

CINEMA CORONA #165: BOWLING FOR COLUMBINE (Michael Moore)

bowling_for_columbine_2Bijna een kwarteeuw geleden (op 6 april 1999 om precies te zijn) richtten Eric Harris en Dylan Klybold – op het eerste zicht twee doodgewone scholieren -een ware slachtpartij aan in hun school, de Columbine High School.

De twee zwaarbewapende tieners zorgden op minder dan drie kwartier tijd voor een ronduit krankzinnige tol: 15 doden (inclusief de schutters zelf), 21 (zwaar)gewonden en een zwaar getraumatiseerde gemeenschap.

Een mens met een béétje hart en/of een half werkend brein zou denken dat na zo’n tragedie  de wapenwetten meteen keihard aangescherpt zouden worden door de politiek (op vele plaatsen in Amerika kunt u pistolen en semi-automatische wapens gewoon in de plaatselijke supermarkt kopen, of -funshoppen!- op één van de talloze gun shows), maar zie: eergisteren vielen er in Boulder, Colorado opnieuw tien doden na de zoveelste killing spree sinds Columbine.

Dit keer ging het om een zwaarbewapende man die in een winkel met een AR-15 begon rond te knallen – ondanks het feit dat de dader al eerdere feiten op zijn kerfstok had en hij volgens de politie psychische problemen had, had hij nog altijd gewoon een semi-automatisch geweer en een pistool kunnen kopen.

Hoeft het dan ook te verbazen dat er in de USA meer dan honderd doden per dag (!!!) vallen door vuurwapens?

En hoeft het dan ook te verbazen dat het Oscarwinnende ‘BOWLING FOR COLUMBINE’, een ondertussen twintig jaar oude documentaire van Michael Moore over het onderwerp, nog altijd razend actueel blijkt te zijn?

Toegegeven: de aanpak van Moore is niet altijd subtiel te noemen, maar dat is die van de National Rifle Association, gesponsorde politici en andere cynische hulpjes van de wapenlobby nog veel minder.

Onthutsend, wrang-grappig en de vinger in de talrijke open schotwonden stekend: ‘BOWLING FOR COLUMBINE’ blijft ook 19 jaar na de release het bekijken méér dan waard.

Met belangrijke bijrollen voor Marilyn Manson, comedian Chris Rock en wapengek Charlton Heston.

CINEMA CORONA #164: Art & Film: WHO’S AFRAID OF CONCEPTUAL ART?

Whos_Afraid_Of_Conceptual_Art
Hebt u ook weleens in een museum voor een hoop karton, drie vodden en vuilbak gestaan, niet wetende of dat nu één van de kunstwerken was, of gewoon een hoop karton, drie vodden en een vuilbak die daar toevallig lagen?

En àls het een kunstwerk bleek te zijn, was het dan ook écht kunst, of gewoon een flauwe en ondertussen al flink belegen grap van een ‘kunstenaar’ die het ‘kunst’ heeft genoemd.

De oorzaak (of de schuld) van die verwarring ligt bij Marcel Duchamp: sinds hij meer dan een eeuw geleden een fietswiel en een urinoir tot kunst bombardeerde, staan veel mensen argwanend of zelfs afwijzend tegenover hedendaagse kunst.

Ook kunsthistoricus dr. James Fox is een scepticus over conceptuele kunst, maar wil de kunstenaars in deze documentaire met open vizier en dito geest tegemoet treden, om te ontdekken of er misschien toch iets inzit.

Fox begint zijn zoektocht met de aankoop van een kunstwerk van Martin Creed, winnaar van de gerenommeerde Turner Prize en één van Engeland bekendste hedendaagse kunstenaars: het kunstwerk blijkt een door Creed gevouwen papieren prop te zijn, die (in beperkte oplage, uiteraard, en voorzien van een echtheidscertificaat) voor 180 pond verkocht wordt…

Creeds idee lijkt niet meer dan een flauwe doordruk van wat de Italiaanse conceptuele kunstenaar Piero Manzoni in 1961 al deed: zijn kaka in een 90 doosjes doen, die presenteren als ‘Artist’s Shit’, en de doosjes vervolgens verkopen tegen dezelfde prijs per kilo als goud.

Wie die ‘Artist’s Shit’ toen kocht, deed overigens een uitzonderlijk goede zaak, want de laatste keer dat een doosje van Manzoni’s shit bij veilinghuis Christie’s onder de hamer ging (in 2015) werd er door een koper maar liefst 182.000 pond voor neergeteld.

De Amerikaanse performance artist Chris Burden ging nog verder: die liet zichzelf tijdens zijn performances Jezus-gewijs nagels door de handen slaan, kroop in bloot bovenlijf door glas en liet zichzelf beschieten met een geweer.

Anderen – zoals Christian Jankowski – lijken op het eerste zicht dan weer meer practical jokers, met een arsenaal aan ontregelende, anarchistische en mediagenieke grappen.

Het is in die wondere wereld van conceptuele en performance artists dat James Fox zich laat onderdompelen, om bij de artiesten zelf te ontdekken of de keizer al dan niet kleren aanheeft.
Volg deze boeiende ontdekkingstocht hier:

Art & Film loopt zoals altijd in samenwerking met Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #163: THE NAKED KISS (Sam Fuller)

The_Naked_Kiss

Vandaag in onze CINEMA CORONA: een lowbudget-klassieker van de grootmeester van de lowbudget-klassiekers: Sam Fuller!

In ‘THE NAKED KISS’ volgen we het verhaal van Kelly, een prostituee die uit de grootstad gevlucht is om uit de klauwen van haar pooier te geraken.

Ze komt terecht in het kleine Grantville, waar ze al meteen bij aankomst een nieuwe klant achter zich aan krijgt: Griff, die de plaatselijke politiecommissaris blijkt te zijn.

Nadat hij van haar diensten gebruik heeft gemaakt, vertelt hij haar dat hij geen prostitutie in zijn stad wil, maar hij ‘adviseert’ haar aan de slag te gaan in een bordeel van ‘een vriendin’ even verderop. Kelly wil echter een geheel nieuw bestaan opbouwen – maar dat verhaal gelooft Griff niet.

Sam Fuller ging in zijn films nooit de (voor die tijd) ‘riskante’ onderwerpen uit de weg, en al helemaal niet in ‘The Naked Kiss': het scenario leest als een schandaalroman of de voorpagina van een oude tabloidkrant (Fuller startte zijn carrière dan ook in de krantenwereld en als pulpauteur).

De geweldige openingsscène maakt de kijker overigens meteen duidelijk dat we hier niet naar een mainstream Hollywoodfilmpje zitten te kijken: een bruut verfilmd dronken gevecht tussen een man en een vrouw – het is de man die slaag krijgt – terwijl op de achtergrond luide jazz de sfeer nog wat wilder maakt.

Zoals in bijna al zijn films slaagt Fuller er ook hier in met een minimum aan middelen een maximum aan effect te creëren: beter dan dit worden B-films niet, en het mag dan ook niet verbazen dat hij ook nu nog als voorbeeld geroemd wordt door de meest uiteenlopende topcineasten – van Scorsese en Jim Jarmusch tot Tarantino en Godard.

Het briljante zwart-witcamerawerk is van grootmeester Stanley Cortez, die ook camerawerk verzorgde van andere klassiekers als ‘The Night of the Hunter’ en ‘The Magnificent Ambersons’.

Filmweetje: op het moment dat Kelly in Grantville arriveert zien we haar onder de marquee van de plaatselijke cinema doorwandelen, met daarop ‘SHOCK CORRIDOR’ – de vorige film die Sam Fuller draaide, met dezelfde Constance Towers die onder de marquee loopt in de hoofdrol.

 

CINEMA CORONA #162: HELLZAPOPPIN’ (H.C. Potter)

Hellzapoppin

‘Any similarity between ‘HELLZAPOPPIN’ and a motion picture is purely coincidental.’

Yep, vandaag in CINEMA CORONA de geweldig geestige cultfilm ‘HELLZAPOPPIN”, een prent die de wilde anarchie van de Marx Brothers combineert met de hilarische absurditeiten van Monty Python én met het humorspervuur van de ‘Naked Gun’-films: zet u schrap voor anderhalf uur non-stop grappen in élk denkbaar genre – slapstick, one liners, visuele gags, absurditeiten, screwball-dialogen en zalige silly humor

De compleet van de pot gerukte plot – die uiteraard volledig niét terzake doet – draait rond de komieken Chic Johnson en Ole Olsen die hun succesvolle theatershow in een film willen omzetten. Voor die verfilming komen ze terecht bij de productiefirma Miracle Pictures, bekend van hun (ietwat ongelukkig gekozen) slogan ‘If it’s a good picture, it’s a Miracle!’

Chic en Ole merken al snel dat hun ideeën niet naar de zin van de regisseur zijn: die vindt dat er zeker een liefdesverhaal in het scenario moet zitten, en dat eigenlijk ook al de rest van hun show veranderd moet worden (‘Hey, this is Hollywood, we change EVERYTHING!’).
En dus haalt hij er een jonge scenarioschrijver bij. Die komt aanzetten met een wel bijzonder ingewikkeld liefdesverhaal, waarin niet alleen een liefdespaar, maar onder andere ook een rijke vriend, een (valse) Russische edelman en een detective verwikkeld raken.
Wat dan nog de rol van Chic en Ole in de verfilming van hun eigen show is, wordt hoe langer hoe meer onduidelijk en verward…

Bovendien wordt die sowieso al chaotische verfilming ook nog eens de hele tijd verstoord door een dame die op de filmset luidkeels op zoek is naar een zekere Oscar. ‘Oscar! Oscar! Oscar!’

Uiteraard zijn sommige grappen ondertussen gedateerd (en sommige van de jokes waren waarschijnlijk ook bij de release in 1941 al behoorlijk melig) maar het leuke is dat dat totààl niet uitmaakt, omdat hier ZOVEEL humor in anderhalf uur samengepropt zit dat je voor elke matige vondst ook minstens vijf uitstekende en twee briljante witzen cadeau krijgt.

En alsof dat nog niet genoeg is, bevat de film bovendien ook nog eens de meest fantastische Lindy Hop-dansscène uit de filmgeschiedenis, uitgevoerd door Whitey’s Lindy Hoppers, de onvolprezen groep swingdansers uit Harlem.

Als u uw weekend fijn wil inzetten: ‘HELLZAPOPPIN”!

Check zeker ook dit interview met Norma Miller, de Queen of Swing Dancing, over haar rol in ‘HELLZAPOPPIN”.

CINEMA CORONA #161: FAL (Hans Van Nuffel)

FAL

Vandaag in CINEMA CORONA aandacht voor een kortfilm met een stevige lokale link: voor hij zijn langspeeldebuut ‘Adem’ maakte, regisseerde Mechelaar Hans Van Nuffel een aantal kortfilms, waaronder het bekroonde ‘FAL’ (uit 2007).

In die film volgen we een Congolese man (rol van Claude Musungayi) die een luxeauto moet gaan afleveren bij een chique villa.

De vrouw des huizes (Marijke Pinoy) weet echter van niks, en bovendien is diegene die de sportkar besteld heeft – haar man – overleden.
De arrogante, rotverwende zoon (gespeeld door Gilles de Schrijver) kan het allemaal niks schelen, en houdt zich ondertussen in zijn privé-schietbaan achter het huis bezig met zijn dure collectie revolvers en geweren.
Maar net die schiettuigen – en dan vooral het FAL-machinegeweer – blijken echter een bijzonder onverwachte link te leggen tussen de Congolese autoleverancier en de zoon…

‘FAL’ werd bekroond met de Juryprijs op zowel het Festival van Montreal als het Internationaal Kortfilmfestival Leuven.

CINEMA CORONA #160: Art & Film: TURNING THE ART WORLD INSIDE OUT

Turning The Art World Inside Out

Vandaag in onze wekelijkse Art & Film‘TURNING THE ART WORLD INSIDE OUT’, een magistrale documentaire van Jack Cocker over de fascinerende wereld van de ‘outsider art’.

Alan Yentob gaat op bezoek in psychiatrische inrichtingen, ateliers, workshops, afgelegen Japanse bergtoppen en rommelige New Yorkse appartementjes waar artiesten als Shinichi Sawada, Ionel Talzapan, George Widener, William Scott, Joe Coleman, Heinrich Reisenbauer, Dan Miller of Paul Laffoley aan de slag zijn.

De kans dat u hen niet kent is groot, en daar is een reden voor: dit zijn allemaal artiesten die zéér ver weg van alle modes, stromingen, trends, hippe vernissages, veilinghuizen en kunstdealers werken.

Een aantal van hen zijn psychiatrische patiënten, anderen hebben sociale handicaps, moeten een gruwelijk verleden verwerken, zijn autistisch of gedragen zich gewoon een beetje weird. Maar wat ze allemaal gemeen hebben is een onstuitbare drang om kunst te creëren. Bijna niemand heeft een opleiding gevolgd, en allemaal hebben ze zichzelf hun technieken eigen gemaakt, wat vaak leidt tot een unieke beeldtaal en/of éénmansstromingen.

Hoewel de werken vaak meesterlijk zijn, en Jean Dubuffet eind jaren ’40 al op de kracht van deze art brut wees, weten veilinghuizen, kunstpers en handelaars nog altijd niet goed wat ze met deze outsiders aan moeten: ‘We hebben geprobeerd het in de markt te zetten, maar de investeerders kochten dit niet, en de mensen die het verzamelen zijn er zo enorm aan gehecht dat ze het niet verkochten,’ komt een pief van veilinghuis Christies uitleggen.

De verzamelaars zijn inderdaad vaak bijna even monomaan in hun passie als de kunstenaars, terwijl de grote musea in het beste geval schoorvoetend enkele werken kopen.
Pas in 2013 krijgt ‘outsider art’ op de Biënnale van Venetië van de ‘officiële’ kunstwereld de erkenning die het verdient…

De artiesten zelf maakt het ondertussen allemaal niks uit: zij werken ijverig door aan hun altijd weer unieke oeuvres.
Verplicht kijkvoer!

Interesse in meer outsider art? 
Dichter bij huis zijn diverse kunstenaars actief in Studio Borgerstein, check zeker onderstaand filmpje én hun website en shop.

En in Gent is er natuurlijk het Museum Dr. Guislain, met soundtrack van Krankland.

Art & Film loopt zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #159: DAS CABINET DES DR. CALIGARI (Robert Wiene)

The_Cabinet_of_Dr._Caligari

Ideaal om zo straks ergens rond middernacht in uw eentje in uw bed te bekijken: ‘DAS CABINET DES DR. CALIGARI’, het horrormeesterwerk van Robert Wiene.

De film is ondertussen meer dan honderd jaar (!!) oud, maar heeft nog niks van zijn bijzonder eerie atmosfeer verloren, en evenmin iets van zijn spooky kracht.

We raden u aan hier te stoppen met lezen en gewoon éérst te kijken – deze film wordt namelijk dubbel zo goed wanneer u er niks over weet.

Toch wat info nodig?

Dan kunnen we zeggen dat het verhaal uiteraard draait rond de sinistere Dr. Caligari uit de titel, een hypnotiseur/psychiater die op kermissen rondtrekt en daar de slaapwandelaar Cesare (van wie verteld wordt dat hij al sinds zijn geboorte in een diepe slaap verzonken is) als hulpje voor zijn optreden gebruikt.

Volgens de dokter kan Cesare in de toekomst kijken, en hij daagt het publiek dan ook uit Cesare vragen te stellen. Maar wanneer één van de toeschouwers vraagt wanneer hij zal sterven, zorgen het antwoord en de gevolgen voor deining….

De invloed van ‘DAS CABINET DES DR. CALIGARI’ op de filmgeschiedenis kan onmogelijk overschat worden: wie de film met hedendaagse ogen bekijkt, kan meteen de link leggen naar het werk van Tim Burton of David Lynch. En kan ontdekken dat het echt niet M. Night Shyamalan is die de plot twist uitgevonden heeft.
De expressionistische stijl en het schaduwenspel waren dan weer van levensbelangrijke invloed op de ontwikkeling van zowel de film noir als de horrorfilm – en dan zwijgen we nog over de goth-muziek.

De ranke Conrad Veidt joeg in 1920 iedereen de stuipen op het lijf als het levend lijk, terwijl Werner Krauss de ultieme mad professor vertolkte, de oerversie van een personage dat nadien nog in honderden andere films zou opduiken.

Verplichte kost!

Meer gratis topfilms?
Check ons alsmaar groeiend CINEMA CORONA-aanbod.

Meer achtergrond bij Dr. Caligari?
Check dan dit filmpje: