Een briljante documentaire over (en reconstructie van) één van de meest mythische mislukkingen uit de filmgeschiedenis.

Eind jaren ’50 was de Fransman Henri-Georges Clouzot één van de meest succesrijke Europese regisseurs: overal liepen de zalen vol voor door hem geregisseerde hits als ‘Les Diaboliques’ en ‘Quai des Orfèvres’, briljante publieksfilms, die door de jonge garde van de nouvelle vague onder leiding van Jean-Luc Godard echter misprijzend als cinéma de papa werden afgedaan, films van en voor oude zakken.

In 1964 besluit Clouzot op zijn eigen manier terug te slaan met ‘Inferno’, een revolutionaire prent waarmee hij een nieuwe filmgrammatica wil uitvinden.

Productiemaatschappij Columbia stelt hem een zo goed als ongelimiteerd budget ter beschikking, plus de allerbeste acteurs en technici van dat moment.
Helaas loopt het hele project compleet uit de hand: hoofdacteur Serge Reggiani stapt al na vier dagen op, terwijl de filmobsessie van Clouzot hem onverbiddelijk richting hartaanval stuwt.
Uiteindelijk zal ‘Inferno’ nooit afgewerkt raken, waardoor 15 uur ongemonteerde maar uitermate fascinerende scènes voor eeuwig in kluizen vergeten dreigden te raken.

Tot filmarchivarissen Serge Bromberg en Ruxandra Medréa ze daar 45 jaar later weer uit opdiepten voor deze adembenemende documentaire/reconstructie volgestouwd met prachtmateriaal: in één van de verbluffende testshots zien we hoe Clouzot erin slaagt met alléén maar licht en het gezicht van Romy Schneider een ronduit geniale scène te creëren.
In een ander shot ligt Schneider naakt dwars over een spoorweg gebonden, terwijl een trein vanuit de verte komt aangedenderd: in 1964 moet dat voldoende geweest zijn om de Sissi-fans de schok van hun leven te bezorgen.

‘Inferno’ is een niet te missen documentaire over de soms flinterdunne grens obsessie, genie en waanzin.

Regie: Serge Bromberg + Ruxandra Medréa
Frankrijk 2009, 102 min.

The Guardian over ‘Inferno':
http://www.theguardian.com/film/2009/oct/29/henri-georges-clouzot-inferno