21/10/2003: EL CRIMEN DEL PADRE AMARO

thecrimeoffatheramaropicPastoors en seks: een combinatie waar altijd wel een goede film in zit, zo weten u en ik sinds Luis Bunuel. En de Mexicaanse regisseur Carlos Carrera is blijkbaar van plan Bunuels fijne traditie nog een tijdje voort te zetten.

Zijn ‘El Crimen del Padre Amaro’ is gebaseerd op de gelijknamige roman van José Maria Eça de Queiroz uit 1875, al is het boek door Carrera wel naar het Mexico van nu omgezet: het verhaal draait rond een jonge priester die door zijn bisschop naar een provinciestadje gestuurd wordt, en die daar valt voor de charmes van de knappe, jonge Amelia (en vice versa).
Kortom: ambiance!

Zeker als diezelfde pastoor even later ontdekt dat de plaatselijke pastoor al jaren een relatie heeft met de moeder van Amelia, én dat de corrupte clerus meehelpt aan het witwassen van drugsgeld…

‘El Crimen del Padre Amaro’ wordt gedragen door een ijzersterke vertolking van Gael Garcia Bernal (u vast nog bekend van ‘Amores Perros’ en ‘Y Tu Mama Tambien’) als pastoor Amaro, en kreeg van ons aller Katholieke Filmliga – ‘t is maar dat u het weet – de quotering ‘voor Rijpere Jeugd’ mee.

In geval van twijfel: er is achteraf mogelijkheid tot biechten.

14/10/2003: LILJA 4-EVER

Lilja-4-Ever_1Als ook u ‘Fucking Amal’ een succulent puberportret vond (en waarom zou u dat niét vinden?), dan bent u ongetwijfeld ook warm te maken voor ‘Lilja 4-ever’, de jongste prent van Amal-regisseur Lukas Moodysson.

De man trok voor Lilja naar het grauwe en grimmige Rusland, waar de jonge Lilja droomt van het in haar geest rijke, spannende en geheel fantastische Westen.

Wanneer de mooie Andrei – die in Zweden woont en even in Rusland op bezoek is – haar aanbiedt om mee naar het buitenland te gaan, twijfelt ze dan ook geen seconde, helaas niet beseffende dat het eindstation Prostitutie heet…

Lilja 4-ever is een stuk rauwer en minder geestig dan Fucking Amal (het is dan ook een aanklacht tegen de internationale sekshandel, een onderwerp waar nou niet bepaald veel stof voor een vrolijke komedie in zit), maar Moodysson toont zich wel andermaal een uitstekend tienerregisseur, met Oksana Akinshina (Lilja) als absolute revelatie.

7/10/2003: CIDADE DE DEUS

cidade-de-deus-todosAls we uit ‘Cidade de Deus’ één zaak kunnen leren, is dat het niet goed gaat met Latijns-Amerika, maar wél erg goed met de Latijns-Amerikaanse cinema: ‘Cidade de Deus’ is immers een tranche de vie uit de Braziliaanse favella’s, uitzichtloze sloppenwijken waar drugsdealers en gewelddadige jeugdbendes de plak zwaaien, door regisseur Fernando Meirelles met tonnen visuele flair in beeld gezet.

Het tollende openingsshot maakt meteen alles duidelijk: ‘In ‘Cidade de Deus’ is het simpel,’ zegt Buscapé, het tussen een politiecordon en een gangsterbende klemgelopen hoofdpersonage. ‘Ofwel loop je hier weg, en dan nemen ze je te grazen. Ofwel blijf je, en 

dan nemen ze je ook te grazen. Zo gaat het al sinds de jaren zestig.’

Meer dan twee razende en voorbijvliegende uren later zijn ook de kijkers geheel te grazen genomen door Meirelles’ brutale kroniek van het leven in de Braziliaanse

Continue reading “7/10/2003: CIDADE DE DEUS” »

3/6: RESPIRO + FILMHUIS-SLOTFEEST 2002-2003!

2003 Respiro 008De Filmhuismedewerkers zijn dringend aan vakantie toe, maar uiteraard nemen we die niet voordat we u op ons traditioneel slotfeestje uitgenodigd hebben!

Dat wordt dit jaar opgeluisterd met ‘Respiro’ van de jonge Italiaanse regisseur Emanuele Crialese – scusi, amici, maar de David Lynch-films waren op.

‘Respiro’ is een Siciliaans vrouwenportret dat zich helemaal afspeelt zich af op het kleine eilanddorpje Lampedusa: daar vecht de eigenzinnige vissersvrouw – en moeder van drie kinderen – Grazia (gespeeld door Valeria Golino, u nog bekend van ‘Rain Man’) tegen de verstikkende, bekrompen mentaliteit en tradities op het eiland, wat haar flink wat onbegrip van de andere bewoners oplevert.

Wie nog ‘s zo’n typische, lekker hartverwarmende Italiaanse film over een sterke vrouw wil zien, maakt met ‘Respiro’ een uitstekende keuze.

En bovendien hebben wij voor het slotfeest achteraf onze Siciliaanse vrienden Vincenzo ‘Vaffanculo’ di GrandeAntonio ‘Testa di Cane’ d’Amato en Gina ‘Divina’ Borghesi uitgenodigd, die u allerhande vinogelati e tutti quanti zullen serveren.

En daarna: ciao tot volgend seizoen!

RESPIRO
Regie: Emanuele Crialese
IT 2002, 95 min.

27/5/2003: PUNCH-DRUNK LOVE

tumblr_l6cme7jdIi1qzzh6gAls alles goed gaat kent u regisseur Paul Thomas Anderson nog van lekkers als ‘Boogie Nights’ en ‘Magnolia’, en wil u ongetwijfeld ook zijn nieuwste, ‘Punch-Drunk Love’, niet missen.

Dit keer geen pornosituaties of ‘Respect the Cock! Tame the Cunt!’-speeches, wel een lichte, surrealistische liefdeskomedie rond twee outsiders: Barry Egan en Lena Leonard.

De bijna asociale Barry groeide op tussen zeven dominante zussen, en raakt verliefd op de al even disfunctionele Lena. Als hij door een telefoontje naar een sekslijn Lena dreigt kwijt te raken, slaan alle stoppen door bij Barry.

‘Punch-Drunk Love’ is een heerlijke, originele en kleurrijke komedie, waarmee Anderson
Continue reading “27/5/2003: PUNCH-DRUNK LOVE” »

20/5/2003: WHO’S AFRAID OF VIRGINIA WOOLF?

Whos-Afraid-of-Virginia-W-001Zin in een klassieker, iemand?
Hierzie: ‘Who’s Afraid of Virginia Woolf?’, één van de allerbeste films met het ultieme dynamiek duo van de cinema, Liz Taylor en Richard Burton.

Het gegeven is bekend: na een feestje op de universiteit nodigen geschiedenisprofessor George (Richard Burton) en zijn vrouw Martha (Taylor) een tweede koppel uit voor een slaapmutsje bij hen thuis: de zelfverklaarde ladies’ man Nick (George Segal) en Honey (Sandy Dennis).

Naarmate de nacht vordert en het drankgebruik toeneemt, neemt ook de ambiance toe: Nick vertrouwt George toe dat Honey hem tot een huwelijk gedwongen heeft door Continue reading “20/5/2003: WHO’S AFRAID OF VIRGINIA WOOLF?” »

13/5/2003: MARIE-JO ET SES DEUX AMOURS

marie-jo-et-ses-2-amours-02-gWie een beetje vertrouwd is met het werk van Robert Guédiguian weet dat de ingrediënten voor zijn films vastliggen: Guédiguan (zie ook: ‘Marius et Jeannette’) werkt graag met zijn vertrouwde acteurs, zijn vertrouwde crew, en in zijn geliefde Marseille, een concept waar hij ook voor zijn nieuwste, ‘Marie-Jo et ses Deux Amours’, geen afstand van doet.

Zoals de Franssprekenden onder ons op basis van de titel misschien al hadden kunnen vermoeden: ‘Marie-Jo et ses deux amours’ is het relaas van een driehoeksrelatie.

Marie-Jo is vooraan in de veertig en gelukkig getrouwd met haar man Daniël.
Tegelijk raakt ze echter ook verliefd op de schipper Marco, en kiezen tussen de twee kan ze met de beste wil van de wereld niet – net zoals het soms ook moeilijk kiezen is tussen

Continue reading “13/5/2003: MARIE-JO ET SES DEUX AMOURS” »

6/5/2003: INTACTO

intacto-2002-12-gWat doe je met onverdiend geluk?

Dat is de cruciale vraag die de vier hoofdpersonages van ‘Intacto’ zich stellen.
Die vier zijn een kwartet dat bestaat uit: de dief Tomas, die als enige een vliegtuigcrash overleefde.
De agente Sara, die ongedeerd uit een autoongeluk kwam waarin haar echtgenoot en twee kinderen het leven lieten.
Federico, die een aardbeving overleefde.
En de oude Jood Sam, die tijdens de tweede wereldoorlog de concentratiekampen overleefde.

Bovendien laat het lot ook nog eens de wegen van deze vier mensen kruisen…

Onwaarschijnlijk, zegt u?
De Spaanse regisseur Juan Carlos Fresnadillo haalde zijn idee voor ‘Intacto’ nochtans uit een waar gebeurd verhaal: een vrouw vertelde hem dat ze na een dronken avondje uit

ooit haar vliegtuig (en bijgevolg ook een belangrijke afspraak) had gemist. Wat ze – boos op zichzelf – toen nog niet wist was dat het vliegtuig enkele uren later zou crashen…

‘Intacto’ is een stijlvol verfilmd filosofisch mysterie, met onder andere een indrukwekkende Max von Sydow in de rol van de oude jood.

INTACTO
Regie: Juan Carlos Fresnadillo
E 2001, 108 min.

29/4/2003: BLOODY SUNDAY

bloody-sunday-2002-07-gDerry, 30 januari 1972: de (protestantse) politicus Ivan Cooper hoopt met een vreedzame protestmars in de geest van Martin Luther King en Mahatma Gandhi gelijke rechten voor de katholieken af te dwingen.

Zijn droom – en die van duizenden anderen – zou die dag echter gestopt worden door opgefokte Britse para’s en sluipschutters, die het vuur op de betogers openden.

Het bloedbad dat daar op volgde zou de geschiedenis ingaan als Bloody Sunday:  er vielen die dag niet alleen 13 doden en talloze zwaargewonden, het was ook één van de

gebeurtenissen die een hele generatie jonge katholieken in de richting van het gewelddadige IRA-verzet dreef.

Van deze slachtpartij op Bloody Sunday heeft de (Britse) cineast Paul Greengrass  Continue reading “29/4/2003: BLOODY SUNDAY” »

22/4/2003: HEREMAKONO

tumblr_m1vo4pcI6B1rnwq6mo1_1280Hoe zou het ondertussen met de Afrikaanse film zijn?
Als ‘Heremakono’ van de Mauretaans cineast Abderrahmane Sissako representatief is voor de filmproductie daar: zeer goed, dank u!

Sissako (van wie het Filmhuis eerder al ‘La Vie sur Terre’ vertoonde) trok voor ‘Heremakono’ naar Nouadhibou, een vissersdorp tussen de woestijn en de zee, en de plaats van waaruit veel Afrikanen naar Europa proberen te vertrekken.

Zo ook Abdallah, een jonge kerel die voor zijn vertrek in het dorp eerst nog even zijn moeder wil bezoeken. Probleem: hij spreekt het dialect van het dorp niet, en moet dus communiceren via gebaren.

Terwijl de oude visser-elektricien Maata een poging onderneemt Abdallah de basisbegrippen van het Nouadhibous bij te brengen, maken we in het dorp kennis met Maata’s kleine hulpje Khatra en een zingende griotte, die haar kleindochter de Continue reading “22/4/2003: HEREMAKONO” »